Ministerstwo Żeglugi (1947–1957) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ministerstwo Żeglugi (1947–1957) – polskie ministerstwo istniejące w latach 1947–1957, powołane w celu kierowania i zarządzania całokształtem spraw związanych z polityka morską. Minister był członkiem Rady Ministrów.

Powołanie urzędu[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie dekretu z 1947 r. o zmianach organizacji i zakresie działania naczelnych władz administracyjnych ustanowiono urząd Ministra Żeglugi w wyniku przekształcenia urzędu Ministra Żeglugi i Handlu Zagranicznego^[1].

Ministrowie[edytuj | edytuj kod]

• Adam Rapacki (1947–1950)
• Mieczysław Popiel (1950–1956)
• Stanisław Darski (1956–1957)

Zakres działania urzędu[edytuj | edytuj kod]

Do zakresu działania urzędu należały sprawy:

• żeglugi morskiej;
• administracji morskiej;
• portów i przystani morskich, jak również urządzeń portowych i nabrzeża morskiego;
• przeładunku portowego;
• nadzoru nad urządzeniami żeglugi, portów i rybołówstwa wymagających dozoru technicznego;
• rybołówstwa morskiego;
• przemysłu okrętowego, morskiej floty handlowej i rybackiej;
• przedsiębiorstw żeglugowych, portowych i połowów morskich oraz  przedsiębiorstw usługowych związanych bezpośrednio z żeglugą i  rybołówstwem morskim;
• wyznaczanie i wysyłanie za granicę przedstawicieli w sprawach, które wchodzą w zakres działania Ministra Żeglugi oraz zawieranie umów międzynarodowych w tych sprawach;
• morskiego szkolenia zawodowego przy współudziale władz zainteresowanych.

Zniesienie urzędu[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie Ustawy z 1957 r. o utworzeniu urzędu Ministra Żeglugi i Gospodarki Wodnej zniesiono urząd Ministra Żeglugi^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]