Miguel Calero – Wikipedia, wolna encyklopedia

Miguel Calero

Pełne imię i nazwisko	Miguel Ángel Calero Rodríguez
Data i miejsce urodzenia	14 kwietnia 1971 Ginebra
Data i miejsce śmierci	4 grudnia 2012 Meksyk
Wzrost	189 cm
Pozycja	bramkarz
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1990–1991 Unicosta Barranquilla 1991–1997 Deportivo Cali 94 (2) 1998–2000 Atlético Nacional 91 (0) 2000–2011 Pachuca 395 (1)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1995–2009  Kolumbia 51 (0)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Copa América złoto Kolumbia 2001 brąz Urugwaj 1995
Multimedia w Wikimedia Commons

Miguel Ángel Calero Rodríguez (ur. 14 kwietnia 1971 w Ginebrze, zm. 4 grudnia 2012 w mieście Meksyk) – kolumbijski piłkarz z obywatelstwem meksykańskim występujący na pozycji bramkarza.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Calero jest wychowankiem klubu Deportivo Cali. Profesjonalną karierę klubową rozpoczynał jednak w trzecioligowym Unicosta Barranquilla, gdzie występował w latach 1990–1991, po czym powrócił do Deportivo. Do pierwszego składu drużyny trafił po odejściu dotychczasowego pierwszego bramkarza, Carlosa Trucco, w 1991 roku i wtedy to w wieku 20 lat zadebiutował w Copa Mustang. W pierwszym sezonie gry z tym klubem zajął trzecie miejsce w lidze. Kolejny sukces z Deportivo osiągnął dopiero w 1996 roku, gdy wywalczył z tym klubem swoje pierwsze w karierze mistrzostwo kraju. W 1997 roku wystąpił ze swoim klubem w Copa Libertadores, jednak nie odniósł z nim większych sukcesów, gdyż klub zajął ostatnie miejsce w grupie. W klubie z miasta Cali Calero grał do końca 1997 roku i wtedy zajął z nim piątą pozycję w lidze. Strzelił także dwie ligowe bramki dla Deportivo – 30 marca 1995 w spotkaniu z Deportivo Pereira i 3 marca 1997 w konfrontacji z Independiente Medellín.

Na początku roku 1998 Calero został pierwszym bramkarzem klubu Atlético Nacional. Rok później wywalczył swoje drugie w karierze mistrzostwo i jednocześnie pierwsze po pięciu latach dla Atlético Nacional. W 2000 roku wystąpił z klubem w Copa Libertadores, jednak występ klubu w tym pucharze był nieudany – ekipa zajęła ostatnie, czwarte miejsce w grupie. Sukcesem klubu było za to drugie w historii wywalczenie Copa Merconorte, jednak w finałowych meczach przeciwko Millonarios Calero już nie grał, gdyż w połowie 2000 roku zmienił klub.

Nowym zespołem w karierze Calero został meksykański CF Pachuca. W tamtejszej Primera División 29–letni Kolumbijczyk zadebiutował 30 lipca 2000 w przegranym 3:4 spotkaniu z Tolucą. Od razu wywalczył sobie miejsce w wyjściowej jedenastce i pierwszy sukces z Pachucą – wicemistrzostwo Meksyku – odniósł w fazie Verano sezonu 2000/2001. W 2001 roku został wybrany obcokrajowcem roku przez stację Televisa Deportes. Już w kolejnych rozgrywkach, 2001/2002, zdobył z Pachucą pierwszy tytuł mistrzowski, w fazie Invierno. Rok później zwyciężył w rozgrywkach Pucharu Mistrzów CONCACAF, zostając jednym z bohaterów finałowego starcia z Morelią. Drugi tytuł mistrza kraju osiągnął podczas sezonu Apertura 2003, trzeci – Clausura 2006, natomiast czwarty w Clausura 2007. Dwukrotnie zajmował drugie miejsce w superpucharze Meksyku – Campeón de Campeones (2004 i 2006), odnosił sukcesy w turnieju Pucharu Mistrzów CONCACAF, wygrywając go jeszcze w latach 2007, 2008 i 2010, co dało mu możliwość uczestniczenia w Klubowych Mistrzostwach Świata. Tam jednak nie potrafił zająć z Pachucą wysokiego miejsca, zajmując odpowiednio szóstą, czwartą i piątą lokatę. Ze swoim zespołem triumfował także w drugich co do ważności rozgrywkach w Ameryce Południowej – Copa Sudamericana w roku 2006, natomiast w superpucharze kontynentalnym – Recopa Sudamericana – został wicemistrzem. Pod koniec swojej kariery w Pachuce triumfował w turnieju SuperLigi 2007, broniąc trzy jedenastki w serii rzutów karnych. Zajął drugie miejsce w lidze (Clausura 2009) i w InterLidze w tym samym roku. Ponadto w fazie Clausura sezonu 2005/2006 otrzymał nagrodę dla najlepszego bramkarza ligi w oficjalnym plebiscycie FMF. Jedyną bramkę dla Pachuki strzelił 11 sierpnia 2002 w zremisowanej 3:3 konfrontacji ligowej z Jaguares po strzale głową, w ostatniej minucie ustalając wynik spotkania. Obfitującą w liczne sukcesy karierę piłkarską zakończył pod koniec roku 2011, jego ostatnim meczem był zremisowany 0:0 ligowy pojedynek z Pumas UNAM, rozegrany 22 października 2011. Przez długi czas pełnił funkcję kapitana zespołu. Podczas 11,5 roku spędzonych w Pachuce zyskał status klubowej legendy – numer 1, z którym występował przez cały pobyt w klubie, został zastrzeżony.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W 1991 roku Calero znalazł się w składzie na turniej Copa América, gdzie Kolumbia zajęła czwarte miejsce, a golkiper Deportivo Cali nie rozegrał ani jednego spotkania, pozostając rezerwowym dla René Higuity. Rok później Calero był członkiem olimpijskiej reprezentacji Kolumbii na Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie. Był tam pierwszym bramkarzem reprezentacji, jednak Kolumbijczycy zdobyli zaledwie jeden punkt po remisie z Katarem i zajęli ostatnie miejsce w grupie.

W pierwszej reprezentacji Kolumbii Calero zadebiutował 17 czerwca 1995 roku w wygranym 1:0 meczu z Nigerią, rozegranym w ramach US Cup. W tym samym roku był rezerwowym na Copa América 1995, gdzie Kolumbijczycy zajęli trzecie miejsce. Także w roku 1997 bramkarz Deportivo Cali wziął udział w Copa América, w roli dublera dla Faryda Mondragóna, a Kolumbia nie odniosła większego sukcesu. W 1998 roku selekcjoner reprezentacji, Hernán Darío Gómez, powołał go do 22–osobowej kadry na Mistrzostwa Świata we Francji. Tam Calero był jednak dopiero trzecim bramkarzem w hierarchii za Óscarem Córdobą i Farydem Mondragónem i cały turniej obejrzał z ławki rezerwowych. Kolumbia zagrała na nim słabo, wygrała zaledwie jeden mecz z Tunezją (1:0) i zajęła trzecie miejsce w grupie.

W 2001 roku Calero był członkiem zespołu, który wygrał turniej Copa América. Także i tu był rezerwowym zawodnikiem dla Córdoby, który wystąpił we wszystkich meczach, także tym finałowym, wygranym 1:0 z Meksykiem. Z kolei w 2007 roku po raz piąty wystąpił w Copa América 2007, tym razem w roli podstawowego bramkarza i kapitana ekipy. Po tym turnieju zdecydował się zakończyć reprezentacyjną karierę – dwa lata później rozegrał w kadrze narodowej, ostatnie, pożegnalne spotkanie. Ogółem w kadrze narodowej od 1995 do 2009 roku rozegrał 51 meczów.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec listopada 2011 Calero został trenerem bramkarzy w swojej byłej drużynie, meksykańskim CF Pachuca. Objął także funkcję zwierzchnika współpracującej z Pachucą szkoły bramkarskiej.

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

26 listopada 2012 Calero doznał zakrzepicy w mózgu i natychmiast został transportowany do jednego ze szpitali w stołecznym mieście Meksyk^[1]. Po ośmiu dniach hospitalizacji zdiagnozowano u niego śmierć mózgu i ogłoszono zgon 41-letniego piłkarza^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Miguel Calero w bazie National Football Teams (ang.)
• Miguel Calero, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-26] .
• Statystyki na MedioTiempo (hiszp.)