Mieczysław Stachowiak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Stachowiak
Ilustracja
generał broni generał broni
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1952
Łęki Wielkie

Przebieg służby
Lata służby

1971–2010

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Stanowiska

I zastępca Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1976-2016)

Mieczysław Andrzej Stachowiak (ur. 25 listopada 1952 w Łękach Wielkich) – generał broni Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Oskara Kolberga w Kościanie[1], Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych (1975) oraz Akademii Sztabu Generalnego (1983) i Akademii Bundeswehry w Hamburgu (1993). Służbę wojskową rozpoczął w 1971 r. W 1975 r. dowódca plutonu w 15 pułku czołgów, a w latach 1976–1980 dowodził plutonem i kompanią czołgów w 10 pułku czołgów[2]. Po ukończeniu WKDO studiował na ASG WP, którą ukończył w 1980 r. Oficer operacyjny w sztabie 10 Dywizji Pancernej, a następnie szef sztabu 10 pułku czołgów[2]. W latach 1987–1991 był dowódcą 27 pułku czołgów i 73 pułku zmechanizowanego[2]. W 1991 roku wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 5 DZ[3]. W 1993 po otrzymaniu dyplomu Akademii Dowodzenia Bundeswehry skierowany do dowództwa ŚOW[3]. Od 1996 roku dowodził 5 Dywizją Zmechanizowaną w Gubinie, a od 1997 roku 12 Szczecińską Dywizją Zmechanizowaną[4]. Wyznaczony został pod koniec 2000 roku na stanowisko dowódcy Korpusu Powietrzno-Zmechanizowanego, a od 2001 do 2004 dowodził 2 Korpusem Zmechanizowanym w Krakowie. Asystent szefa Sztabu Głównego WP w latach 2004–2005[4].

Został z dniem 25 maja 2007 roku wyznaczony na stanowisko I zastępcy Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W okresie od 10 kwietnia do 7 maja 2010 roku, po śmierci generała Franciszka Gągora, pełnił obowiązki Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego[5].

17 maja 2010 r. złożył wypowiedzenie stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej i we wrześniu 2010 r. został zwolniony z zawodowej służby wojskowej[6].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik 1975[3]
  • generał dywizji (2001)[7]
  • generał broni (3 maja 2007)[8]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Szef sztabu generalnego z „Kolberga”. koscian.net, 21 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-22].
  2. ↑ a b c „Pancerniak” – Gazeta 5 Dywizji Zmechanizowanej nr 7, s. 4.
  3. ↑ a b c „Pancerniak”, miesięcznik 5 KDZ Nr 48 (78), lipiec–sierpień 1995, s. 5.
  4. ↑ a b Krzysztof Komorowski: Kronika Wojska Polskiego 2007. Warszawa: 2008, s. 115.
  5. ↑ Faszcza 2015 ↓, s. 190.
  6. ↑ Kolejna dymisja: z armii odchodzi gen. Stachowiak, Edyta Żemła, Rzeczpospolita, 19-05-2010.
  7. ↑ M.P. z 2001 r. nr 28, poz. 466
  8. ↑ M.P. z 2007 r. nr 31, poz. 358
  9. ↑ M.P. z 2011 r. nr 4, poz. 45
  10. ↑ M.P. z 2002 r. nr 1, poz. 21
  11. ↑ M.P. z 1997 r. nr 12, poz. 96
  12. ↑ Zygmunt Traczyk: Ziemia Gubińska 1939–1949…, s. 30.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945-2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
  • Krzysztof Komorowski (red.), Kronika Wojska Polskiego 2007, Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2008, s. 114–115, ISSN 1734-2317.
  • „Pancerniak” – Gazeta 5 Dywizji Zmechanizowanej Nr 7 czerwca 1991 r, s. 4.
Szefowie Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
Szef Sztabu Wojsk Polskich
Szefowie Sztabu Generalnego WP
Szefowie Sztabu Głównego WP
Szefowie Sztabu Naczelnego Wodza
Szefowie Sztabu Głównego
Naczelnego Dowództwa WP
Szefowie Sztabu Generalnego WP

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Stachowiak&oldid=68804974”