French
DeutschMieczysław Sierkuczewski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 kapitan marynarki | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska | dowódca II dywizjonu bojowego, dowódca I dywizjonu bojowego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    | |
Mieczysław Sierkuczewski herbu Lubicz (ur. 1 lutego?/13 lutego 1895 w Machirówce, zm. 1940 w Charkowie) – oficer Marynarki Wojennej Wojska Polskiego w stopniu kapitana marynarki, dowódca I dywizjonu bojowego Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej, uczestnik kampanii wrześniowej, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się na obszarze powiatu dziśnieńskiego w guberni wileńskiej. Był synem Mateusza i Julii z domu Tołłoczko. W trakcie I wojny światowej służył w rosyjskiej marynarce wojennej. W 1919 roku wstąpił do Armii Polskiej we Francji gen. J. Hallera.
Ukończył Kurs Dowódców Batalionów w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Służył w 3 pułku artylerii ciężkiej i 18 pułku artylerii ciężkiej. W 1920 roku przydzielony do Marynarki Wojennej. Zgodnie z rozkazem szefa Departamentu dla Spraw Morskich kontradm. Kazimierza Porębskiego otrzymał stopień podporucznika marynarki w korpusie rzeczno-brzegowym, następnie został zweryfikowany jako porucznik marynarki ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku[1][2]. Początkowo służył we Flotylli Wiślanej (wojna polsko-bolszewicka) na motorówkach, do 19 sierpnia 1921 roku był dowódcą Zespołu Motorówek. W 1923 roku został komendantem statku minowego „Generał Sosnkowski” w dywizjonie monitorów Floty Wiślanej[3], a w 1924 roku komendantem statku sztabowego „Admirał Sierpinek”[4]. Od 1926 do 1939 roku służył we Flotylli Pińskiej (w 1928, 1932 w dowództwie[5][6]). W latach 1927–1928 dowodził monitorem rzecznym ORP „Wilno”, a następnie przeniesiono go do Dowództwa Flotylli Pińskiej. Został awansowany do stopnia kapitana marynarki ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929[7]. W 1934 roku był kolejno dowódcą II dywizjony bojowego i dowódcą kutrów łączności. W późniejszym czasie dowodził Bazą Wysuniętą Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej.
Od sierpnia 1939 roku zajmował stanowisko dowódcy I dywizjonu bojowego, z którym brał udział w kampanii wrześniowej. Po wyczerpaniu możliwości operacyjnych i samozatopieniu jednostek pływających objął dowództwo pododcinka „Kaczanowicze”, które sprawował do 17 września. Jako dowódca załóg I dywizjonu bojowego dostał się do niewoli sowieckiej nad jeziorem Tur. Był przetrzymywany w Starobielsku, został zamordowany w Charkowie w kwietniu lub maju 1940 roku.
Odznaczenia i ordery[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1445.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 1314.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 1439.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 1307.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 855.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 896.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 399.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Praca zbiorowa pod redakcją dr. Jana Sawickiego. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Zespół autorski: st. kust. dypl. dr Maria Babnis, kmdr Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, inż. Alfons Jankowski, dr Jan Sawicki. Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. ISBN 83-86703-50-4
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 482. [dostęp 2015-11-13].
