French
DeutschMieczysław Kuliński – Wikipedia, wolna encyklopedia
a.jpg) gen. Mieczysław Kuliński (1924) | |
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | 22 października 1871 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1892–1926 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | Okręg Wojskowy „Tarnów” |
| Stanowiska | dowódca okręgu wojskowego |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        | |
.png){kind=small}
Mieczysław Kuliński (ur. 22 października 1871 w Wicyniu, zm. 22 czerwca 1958 w Krakowie) – generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Od 1892 oficer zawodowy austriackiej piechoty. Był absolwentem Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu. Przeszedł kolejne stanowiska liniowe i sztabowe. Podczas I wojny światowej dowodził batalionem, a potem pułkiem na froncie rosyjskim.
Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika i mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego „Tarnów”[1]. Od stycznia 1919 dowodził brygadą piechoty w Grupie Operacyjnej „Bug”, walcząc z Ukraińcami i odnosząc znaczące sukcesy taktyczne. 17 kwietnia 1919 objął stanowisko pierwszego zastępcy szefa Sztabu Generalnego.
1 stycznia 1920 Józef Piłsudski, jako Naczelny Wódz, mianował go członkiem Kapituły tymczasowej orderu „Virtuti Militari” i nadał mu Krzyż Srebrny tego orderu[2].
1 maja 1920 został zatwierdzony z dn. 1 kwietnia w stopniu generała podporucznika. W dniach 29–30 lipca 1920 dowodził w zastępstwie 1 Armią. We wrześniu–październiku 1920 uczestniczył w rozmowach polsko-sowieckich w kwestii zawieszenia broni w wojnie polsko-bolszewickiej jako przedstawiciel Naczelnego Dowództwa. 2 czerwca 1921 otrzymał nominację na stanowisko dowódcy Okręgu Generalnego „Warszawa”[3]. W listopadzie DOG „Warszawa” zostało przeformowane w Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W kwietniu i maju 1922 był słuchaczem kursu wyższych dowódców we Francji. 3 maja 1922 zweryfikowano go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.
26 marca 1923 został zwolniony – na własną prośbę, ze względu na stan zdrowia – ze stanowiska dowódcy OK I[4], ale 15 listopada otrzymał nową nominację – na funkcję dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[5].
Przeciwstawiał się atakom Józefa Piłsudskiego kierowanym przeciwko kadrze oficerskiej z byłej armii austriackiej. Podczas przewrotu majowego w 1926 opowiedział się za rządem, co przekreśliło jego karierę. 28 maja 1926 został zwolniony ze stanowiska dowódcy DOK V i przeniesiony – najpierw do dyspozycji ministra spraw wojskowych[6], a z dn. 31 października – w stan spoczynku[7]. Osiadł w Warszawie.
Po przejściu w stan spoczynku czynnie wspierał endecję – współpracował z Romanem Dmowskim. Działał w Obozie Wielkiej Polski. Po II wojnie światowej, od 1945 znajdował się we władzach naczelnych PCK. Pracował społecznie także w innych dziedzinach. Był jednym z nielicznych generałów Wojska Polskiego II RP, który otrzymał emeryturę wojskową w Polsce Ludowej. W ostatnich latach życia mieszkał w Krakowie, gdzie zmarł.
Mieczysław Kuliński był żonaty z Emilią z Hubisztów. Miał z nią córkę, Władysławę Annę Około-Kułak (ur. 17 grudnia 1907 we Lwowie), która – będąc sanitariuszką – poległa w Powstaniu Warszawskim.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1920)[2][8]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[9][8]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie[8]
- Oficer Orderu Legii Honorowej (do 1921, Francja)[10]
- Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii[8]
- Wielki Oficer Orderu Korony Włoch[8]
- Kawaler Orderu Leopolda (Austro-Węgry)[8]
- Order Korony Żelaznej III Klasy (Austro-Węgry)[8]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 2 z 12.01.1919 r.
- ↑ a b Rozkaz Naczelnego Wodza z 1 stycznia 1920 r. (Dziennik Rozkazów 1920 r. Nr 1, poz. 1)
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 23 z 11.06.1921 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 19 z 30.03.1923 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 77 z 16.12.1923 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 22 z 05.06.1926 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 41 z 30.09.1926 r.
- ↑ a b c d e f g Odsłonięcie pomnika upamiętniającego gen. Mieczysława Kulińskiego – Rzepin, 13 sierpnia 2021. [w:] Bieżąca działalność Biura [on-line]. ipn.gov.pl. [dostęp 2023-07-19].
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 18.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Andrzej Suchcitz: Generałowie wojny polsko-sowieckiej 1919-1920. Mały słownik biograficzny. Białystok: Ośrodek Badań Historii Wojskowej Muzeum Wojska w Białymstoku, 1993.