French
DeutschMichele Placido – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 19 maja 1946 |
|---|---|
| Zawód | aktor, scenarzysta, reżyser |
| Współmałżonek | Simonetta Stefanelli |
| Lata aktywności | od 1972 |
Michele Placido (ur. 19 maja 1946 w Ascoli Satriano) – włoski aktor, scenarzysta i reżyser telewizyjny, filmowy i teatralny[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Ascoli Satriano[2], w regionie Foggia, w prowincji Apulia jako syn Marii Iazzetti i Beniamina Placido[3]. Pochodzi z ubogiej i wielodzietnej rodziny[4]. Miał czterech braci — Donato (ur. 5 września 1945), Gerardo Amato (ur. 15 lutego 1949), Alessandra i Enzo oraz trzy siostry — Virginię, Annę Marię i Ritę. Uczęszczał do klasztornej szkoły, gdzie miał kłopoty z dyscypliną. Pragnąc szybko się usamodzielnić, w wieku osiemnastu lat zgłosił się ochotniczo do pracy w policji. Po trzech latach porzucił mundur, aby studiować w rzymskiej szkole filmowej z bogatymi tradycjami Centro Sperimentale di Cinematografia[5]. Dwa lata uczył się także aktorstwa w szkole Silvio D'Amico przy Academy of Dramatic Arts[6].
Kariera[edytuj | edytuj kod]
W 1969 zadebiutował na scenie niewielką rolą w sztuce szekspirowskiej Sen nocy letniej. Na ekran trafił trzy lata później w filmie Sprawa Pisciotta (Il Caso Pisciotta, 1972) jako Amerigo Lojacono i komedii Teresa złodziej (Teresa la ladra, 1972) u boku Moniki Vitti. Sukces odniósł jako Giovanni w melodramacie Romans jakich wiele (Romanzo popolare, 1974)[7] z Ornellą Muti, dramacie Boska istota (Divina creatura, 1975) u boku Laury Antonelli.
W miniserialu biblijnym CBS Mojżesz Prawodawca (Moses the Lawgiver, 1975) z tytułową rolą Burta Lancastera z muzyką Ennio Morricone pojawił się jako Kenizzyta Kaleb, syn Jefunnego, który zawierzył Bogu, kiedy Hebrajczycy odmówili wejścia do Ziemi Obiecanej Kanaan. Za rolę Paolo Passeri w komedii satyrycznej Marsz triumfalny (Marcia trionfale, 1976) odebrał nagrodę specjalną David di Donatello i Srebrną Taśmę[8].
Jego kreacja chłopa z południa w dramacie Ernesto (1979) przyniosła mu Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszego aktora na 29. MFF w Berlinie[8]. Zaczął grywać w ambitniejszych produkcjach; Człowiek na klęczkach (Un Uomo in ginocchio, 1978), Plac Lady Chatterley (Letti selvaggi, 1979) z Ursulą Andress, Roberto Benignim, Laurą Antonelli i Sylvią Kristel, Łąka (Il prato, 1979) z Isabellą Rossellini, Skok w pustkę (Salto nel vuoto, 1980) u boku Michela Piccoli i Anouk Aimée, ekranizacji prozy Henry'ego Jamesa Skrzydła gołębicy (Les ailes de la colombe, 1981) z Isabelle Huppert i Dominique Sandą oraz Trzej bracia (Tre fratelli, 1981) u boku Philippe'a Noiret jako turyński robotnik. Natomiast reżyser Walerian Borowczyk wykorzystał niewątpliwą fascynację erotyczną, jaką emanuje z ekranu ten przystojny aktor o charakterystycznym, jakby ochrypłym głosie, powierzając mu rolę Schwarza w Lulu (1980) i dramacie fantasy Owidiusz: Sztuka kochania (Ars amandi, 1983). Za postać Mario Aloia w dramacie Łączność pizzy (Pizza Connection, 1985) otrzymał nagrodę Srebrnej Taśmy[8].
Wielkim osiągnięciem telewizyjnym okazała się być kreacja komisarza Corrado Cattaniego w czterech częściach serialu Ośmiornica (La Piovra, 1984, 1985, 1987, 1989), za którą w 1989 zdobył niemiecką nagrodę Bambi[8]. Jako scenarzysta i reżyser debiutował dobrze przyjętym przez krytykę i widzów filmem Pomidor (Pummarò, 1990). Dramat Podróż zwana miłością (Un Eroe borghese, 1995), którego był reżyserem i odtwórcą roli Silvia Novembre, otrzymał włoską nagrodę Specjalnego Dawida[8]. Za reżyserowany przez siebie dramat kryminalny Stracona miłość (Del perduto amore, 1998), do którego napisał scenariusz i pojawił się w nim jako Don Gerardo, został uhonorowany nagrodą FEDIC na 55. MFF w Wenecji[8].
Reżyseria i napisany przez niego scenariusz dramatu kryminalnego Opowieść kryminalna (Romanzo criminale, 2005) ze Stefano Accorsim i Kimem Rossi Stuartem przyniósł mu kolejną nagrodę Srebrnej Taśmy i nagrodę David di Donatello. Film startował w konkursie głównym na 56. MFF w Berlinie[8].
Zasiadał w jury konkursu głównego na 63. MFF w Wenecji (2006).
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Jego pierwszą żoną była Ilaria Lezzi[9]. Na planie filmu Bruna Gaburro Rodzinne grzechy (Peccati in famiglia, 1975) poznał Simonettę Stefanelli, z którą ożenił się 25 maja 1989 i rozwiódł w 1994[10]. Mają córkę Violante (ur. 1 maja 1977) oraz dwóch synów – Michelangelo (ur. 1990) i Brenno (ur. 1991)[11]. 14 sierpnia 2012 poślubił aktorkę Federicę Vincenti (ur. 8 listopada 1983) po ponad 10 latach randkowania[12]. Para rozwiodła się w grudniu 2017[13]. Mają syna Gabriele (ur. 2006)[14][15].
Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Tytuł | Rola | Reżyser |
|---|---|---|---|
| 1972 | Sprawa Pisciotta (Il Caso Pisciotta) | Amerigo Lo Jacono | Eriprando Visconti |
| 1973 | Mia moglie, un corpo per l'amore | partner Simony | Mario Imperoli |
| La mano nera | Antonio Turris | Antonio Racioppi | |
| Il Picciotto (TV) | Rosario Mandalà | Alberto Negrin | |
| Non ho tempo | student | Ansano Giannarelli | |
| Teresa złodziej (Teresa la ladra) | Tonino Santità | Carlo Di Palma | |
| 1974 | Romans jakich wiele (Romanzo popolare) | Giovanni Pizzullo | Mario Monicelli |
| 1975 | Rodzinne grzechy (Peccati in famiglia) | Milo | Bruno Gaburro |
| Boska istota (Divina creatura) | Martino Ghiondelli | Giuseppe Patroni Griffi | |
| Mojżesz Prawodawca (Moses the Lawgiver, TV) | Kenizzyta Kaleb, syn Jefunnego | Gianfranco De Bosio | |
| 1976 | Marsz triumfalny (Marcia trionfale) | Paolo Passeri | Marco Bellocchio |
| 1979 | Człowiek na klęczkach (Un Uomo in ginocchio) | Platamona | Damiano Damiani |
| Ernesto | portier | Salvatore Samperi | |
| Plac Lady Chatterley (Letti selvaggi) | Angelo, fotoreporter | Luigi Zampa | |
| Łąka (Il prato) | Enzo | Paolo i Vittorio Taviani | |
| 1980 | Lulu (Lulù) | Schwarz | Walerian Borowczyk |
| Skok w pustkę (Salto nel vuoto) | Giovanni Sciabola | Marco Bellocchio | |
| 1981 | Skrzydła gołębicy (Les ailes de la colombe) | Sandro | Benoît Jacquot |
| Trzej bracia (Tre fratelli) | Nicola Giuranna, robotnik | Francesco Rosi | |
| 1983 | Owidiusz: Sztuka kochania (Ars amandi) | Macarius | Walerian Borowczyk |
| 1984 | Ośmiornica (La Piovra) | komisarz Corrado Cattani | Damiano Damiani |
| 1985 | Łączność pizzy (Pizza Connection) | Mario Aloia | Damiano Damiani |
| Ośmiornica 2 (La piovra 2) | komisarz Corrado Cattani | Florestano Vancini | |
| 1987 | Ośmiornica 3 (La Piovra 3) | komisarz Corrado Cattani | Luigi Perelli |
| 1988 | Bliźnięta nie do pary (Big Business) | Fabio Alberici | Jim Abrahams |
| 1989 | Ośmiornica 4 (La Piovra 4) | komisarz Corrado Cattani | Luigi Perelli |
| 1990 | Morderczy Afganistan (Afghan breakdown) | major Miša Bandura | Władimir Bortko |
| Pomidor (Pummarò) | - | Michele Placido | |
| 1994 | Lamerica | Fiore | Gianni Amelio |
| 1995 | Podróż zwana miłością (Un eroe borghese) | Silvio Novembre | Michele Placido |
| Poliziotti | Sante Carella | Giulio Base | |
| 1998 | Stracona miłość (Del perduto amore) | Don Gerardo | Michele Placido |
| 1999 | Terra bruciata | brat Salvatore | Fabio Segatori |
| La balia | pacjent Belli Estate | Marco Bellocchio | |
| 2000 | Ojciec Pio: Między niebem a ziemią (Padre Pio - Tra cielo e terra, TV) | Pio z Pietrelciny | Giulio Base |
| Liberate i pesci! | Michele Verrio | Cristina Comencini | |
| 2001 | Tra due mondi | Uzeda | Fabio Conversi |
| 2002 | Searching for Paradise | Giorgio Mattei | Myra Paci |
| Sequestro Soffiantini | Giuseppe Soffiantini | Myra Paci | |
| 2003 | Il posto dell'anima | Salvatore | Riccardo Milani |
| Soraya | Enrico Mattei | Lodovico Gasparini | |
| 2004 | L'odore del sangue | Carlo | Mario Martone |
| L'amore ritorna | doktor Bianco | Sergio Rubini | |
| Estrenando sueños | |||
| 2005 | Il Grande Torino (TV) | Angelo Di Girolamo | Claudio Bonivento |
| Opowieść kryminalna (Romanzo criminale) | ojciec Freddo | Michele Placido | |
| 2006 | Nieznajoma (La Sconosciuta) | Muffa | Giuseppe Tornatore |
| Kajman | Marco Pulici / Silvio Berlusconi | Nanni Moretti | |
| Arrivederci amore, ciao | Ferruccio Anedda | Michele Soavi | |
| Karol. Papież, który pozostał człowiekiem | papieski lekarz Renato Buzzonetti | Giacomo Battiato | |
| 2007 | L'ultimo padrino | Bernardo Provenzano | Marco Risi |
| Piano, solo | Giovanni | Riccardo Milani | |
| 2009 | Baaria (Baarìa) | członek PCI | Giuseppe Tornatore |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bisceglie – Stage teatrale con Michele Placido. BAT Magazine. [dostęp 2017-04-16]. (wł.).
- ↑ Personalidade: Michele Placido (Itália). InterFilmes.com. [dostęp 2017-04-16]. (port.).
- ↑ Genealogy: Michele Placido. Geni. [dostęp 2017-04-16]. (ang.).
- ↑ Michele Placido. Listal. [dostęp 2017-04-16]. (ang.).
- ↑ Michele Placido. Fdb.cz. [dostęp 2017-04-16]. (cz.).
- ↑ Michele Placido. MYmovies. [dostęp 2017-04-16]. (wł.).
- ↑ Michele Placido. ČSFD.cz. [dostęp 2017-04-16]. (cz.).
- ↑ a b c d e f g Michele Placido Awards. FamousFix. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
- ↑ Michele Placido: „Volevo farmi prete e ora ecco il mio amore...”. Leggo.it. [dostęp 2016-04-24]. (wł.).
- ↑ Simonetta Stefanelli w bazie Notable Names Database (ang.)
- ↑ Michele Placido Relationships. FamousFix. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
- ↑ Francesca Romana Domenici: Michele Placido sposa Federica, di 38 anni più giovane. GossipNews. [dostęp 2021-11-10]. (wł.).
- ↑ La straordinaria vita affettiva di Michele Placido. Popcorn Tv. [dostęp 2021-11-10]. (wł.).
- ↑ Emanuela Longo: Brenno, Michelangelo, Gabriele e Inigo, figli Michele Placido/ “Sono tutti artisti!”. Il Sussidiario.net, 2021-03-19. [dostęp 2021-11-10]. (wł.).
- ↑ Violante, Michelangelo, Brenno, Inigo e Gabriele: ecco chi sono i figli di Michele Placido. Metropolitan Magazine, 2021-03-19. [dostęp 2021-11-10]. (wł.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Michele Placido w bazie IMDb (ang.)
- Michele Placido w bazie Filmweb