Mięsień brodawkowaty – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mięsień brodawkowaty (łac. musculus papillaris) – wyniosłość mięśniowa wewnątrz komory serca ssaków^[1].

U człowieka mięśnie brodawkowate stanowią cylindryczne wyniosłości w świetle obu komór serca: trzy w prawej komorze i dwa w lewej. Podstawą wychodzą ze ściany komory, skierowane szczytem do jej światła, w kierunku przestrzeni między dwoma płatkami zastawki. Każdy mięsień brodawkowaty na swoim wierzchołku lub na bocznym obwodzie stanowi miejsce przyczepu strun ścięgnistych, które łączą mięsień brodawkowaty z płatkami zastawki^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ KazimierzK. Krysiak KazimierzK., KrzysztofK. Świeżyński KrzysztofK., Anatomia zwierząt. 2. Narządy wewnętrzne i układ krążenia, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 433, ISBN 978-83-01-16751-6 .
↑ AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 61, ISBN 978-83-200-4501-7 .

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[Krysiak2-1] KazimierzK. Krysiak KazimierzK., KrzysztofK. Świeżyński KrzysztofK., Anatomia zwierząt. 2. Narządy wewnętrzne i układ krążenia, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 433, ISBN 978-83-01-16751-6 .

[Bochenek2-2] AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 61, ISBN 978-83-200-4501-7 .

[1]

[2]