Międzynarodowe Biennale Architektury w Wenecji – Wikipedia, wolna encyklopedia

Międzynarodowe Biennale Architektury w Wenecji – wydarzenie wystawiennicze poświęcone architekturze, odbywające się od 1980 co dwa lata w Wenecji.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wystawa Architektury pojawiła się na Biennale Sztuki w Wenecji w 1975 roku jako rozszerzenie sektora sztuk wizualnych (tzw. "Rok zerowy"). Autonomia wystawy architektonicznej została ustanowiona podczas czteroletniej kadencji prezesa Fundacji La Biennale Giuseppe Galassa (1979-1982), który mianował Paola Portoghesiego, kuratorem I edycji Międzynarodowej Wystawy Architektury w 1980 roku[1]. Od tej pory, aż do 2020 roku, Biennale Architektury odbywało się przemiennie z Biennale Sztuki, organizowanym w latach nieparzystych. Potocznie, starsze biennale poświęcone sztukom wizualnym nazywane jest "Dużym Biennale", a Biennale Architektury odpowiednio "Małym Biennale", choć obie imprezy odbywają się w tych samych głównych przestrzeniach wystawienniczych i trwają po ok. 6 miesięcy.

Polska na Biennale Architektury[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy Polska wzięła udział w V edycji Biennale Architektury w 1991 roku. Komisarzem wystawy polskiej był Aleksander Wojciechowski. W wystawie wzięły udział dwa studia architektoniczne: Dom i Miasto ’84 (Czesław Bielecki, Jerzy Heymer, Maria Twardowska) i Atelier2 (Konrad Kucza-Kuczyński, Andrzej Miklaszewski).

XI edycja wystawy pt. „Out There: Architecture Beyond Building” odbyła się w 2008 roku. Wystawa w Pawilonie Polskim pt. „Hotel Polonia. The Afterlife of Buildings/Budynków życie po życiu”[2] (kuratorzy: Grzegorz Piątek, Jarosław Trybuś, artyści: Nicolas Grospierre, Kobas Laksa) otrzymała główną nagrodę Złotego Lwa dla najlepszej wystawy narodowej[3][4]. W 2012 roku w Pawilonie Polskim prezentowano projekt Katarzyny Krakowiak i kuratora Michała Libery „Making the Walls Quake as if They Were Dilating with the Secret Knowledge of Great Powers”. Polska prezentacja otrzymała specjalne wyróżnienie międzynarodowego Jury Biennale, które w swoim uzasadnieniu podało „przypomina odbiorcy o wadze dźwięku i słuchania architektury w doświadczaniu tego, co wspólne"[5].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Informacja o minionych edycjach Biennale Architektury na stronie oficjalnej La Biennale di Venezia [online], La Biennale di Venezia, 26 kwietnia 2017 [dostęp 2021-09-07] (wł.).
  2. ↑ 11. Międzynarodowa Wystawa Architektury w Wenecji 2008 – 11. Międzynarodowa Wystawa Architektury w Wenecji 2008.
  3. ↑ Najnowsze wiadomości z kraju i ze świata. – Onet Wiadomości.
  4. ↑ Najnowsze wiadomości z kraju i ze świata. – Onet Wiadomości.
  5. ↑ Instalacja Katarzyny Krakowiak na 13. Biennale Architektury [online], Culture.pl [dostęp 2021-09-07] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Międzynarodowe_Biennale_Architektury_w_Wenecji&oldid=72015849”