Melanie Griffith – Wikipedia, wolna encyklopedia

Melanie Griffith
Ilustracja
Melanie Griffith (2013)
Imię i nazwisko

Melanie Richards Griffith

Data i miejsce urodzenia

9 sierpnia 1957
Nowy Jork, USA

Zawód

aktorka, producentka filmowa

Współmałżonek

Don Johnson
(1973-1973; rozwód)
Don Johnson
(1989–1996; rozwód)
Steven Bauer
(1981–1989; rozwód)
Antonio Banderas
(1996-2015; rozwód)

Lata aktywności

od 1969

Multimedia w Wikimedia Commons

Melanie Richards Griffith[1] (ur. 9 sierpnia 1957[2] w Nowym Jorku[3]) – amerykańska aktorka i producentka filmowa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Jest córką aktora i przedsiębiorcy Petera Griffitha oraz aktorki i modelki Tippi Hedren[4], znanej z filmu Alfreda Hitchcocka Ptaki (1963). Dorastała wraz z siostrą przyrodnią Tracy Griffith i przyrodnim bratem Clayem A. Griffith – dziećmi jej ojca z drugiego małżeństwa z Nanitą Greene. Wychowywała się wśród dzikich zwierząt; w wieku trzynastu lat miała własnego lwa. Po raz pierwszy na wielkim ekranie pojawiła się w westernie Smith! (1969) u boku Glenna Forda i melodramacie Szkoła kochania (The Harrad Experiment, 1973) z matką Tippi Hedren i początkującym, nikomu nieznanym aktorem o nazwisku Don Johnson, z którym jako piętnastolatka rzuciła szkołę, uciekła z domu i wybrała się w podróż bez celu.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Uczęszczała do jednej z hollywoodzkich szkół aktorskich i dwa lata później wystąpiła w thrillerze kryminalnym Arthura Penna W mroku nocy (Night Moves, 1975)[5] u boku Gene Hackmana i Jamesa Woodsa. W roku 1975 została wybrana Miss Złotego Globu. Pojawiła się w dreszczowcu Zdradliwa toń (The Drowning Pool, 1975) z Paulem Newmanem, komedii Uśmiech (Smile, 1975) u boku Bruce’a Derna jako jedna z wielu dziewcząt aspirujących do tytułu Miss Ameryki, dramacie izraelskim Ogród (Gan, Ha-, 1977), dramacie sportowym Jeden na jeden (One on One, 1977) z Annette O’Toole jako autostopowiczka i dramacie przygodowym Przejażdżka (Joyride, 1977) u boku Roberta Carradine. Na jej rozpoczynającą się karierę aktorską miało wpływ uzależnienie od alkoholu i narkotyków, rozpad niedojrzałego związku oraz wypadek, jakiemu Melanie Griffith uległa na ulicy – potrącona przez samochód po jednym z przyjęć, znalazła się w szpitalu.

Melanie Griffith (2016)

Wstąpiła na kurs aktorski Stelli Adler w Nowym Jorku. Zwróciła na siebie uwagę dzięki roli gwiazdy kina porno, Holly w przewrotnym thrillerze Briana De Palmy Świadek mimo woli (Body Double, 1984), za którą odebrała nagrodę związku krytyków i była nominowana do nagrody Złotego Globu. Drugą nominację do tejże nagrody przyniosła jej postać zagadkowej i rozrywkowej Lulu, która przewraca do góry nogami uporządkowane życie młodego "yuppie" (Jeff Daniels), symbolu uporządkowanej i pracowitej Ameryki w czarnej komedii Dzika namiętność (Something Wild, 1986). Za kreację Tess McGill robiącej karierę kosztem swojej niewinności w komedii romantycznej Pracująca dziewczyna (Working Girl, 1988) u boku Harrisona Forda i Sigourney Weaver otrzymała nagrodę Złotego Globu oraz była nominowana do nagrody Oscara oraz Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA). W thrillerze Johna Schlesingera Pacific Heights (1990) z Matthew Modinem i Michaelem Keatonem zagrała wyciszoną rolę terroryzowanej przez psychopatycznego lokatora młodej żony. Za postać cynicznej i samolubnej kochanki w czarnej komedii Briana De Palmy Fajerwerki próżności (The Bonfire of the Vanities, 1990) zdobyła nominację do antynagrody Złotej Maliny dla najgorszej aktorki.

Nieudane kreacje policjantki w dramacie kryminalnym Obcy wśród nas (A Stranger Among Us, 1992), szpiega podczas II wojny światowej w thrillerze Światło w mroku (Shining Through, 1992) z Michaelem Douglasem oraz zdradzanej, ale kochanej żony policjanta (Nick Nolte) w dramacie kryminalnym Nieugięci (Mulholland Falls, 1996) przyniosły jej dwukrotnie antynagrodę Złotej Maliny. Dobrze przyjęta przez publiczność i krytykę została w kontrowersyjnym melodramacie Lolita (1997) jako matka tytułowej bohaterki Charlotte Haze. Za postać Lucille, która wożąc ze sobą własnoręcznie obciętą głowę męża, podbija Las Vegas i Hollywood w czarnej komedii Antonio Banderasa Wariatka z Alabamy (Crazy in Alabama, 1999) została uhonorowana nagrodą Sant Jordi w Barcelonie. W 2001 roku, podczas Razzie Awards otrzymała nominację do Złotej Maliny w kategorii najgorsza aktorka za film Cecil B. Demented.

W 1999 zadebiutowała na scenie Old Vic w Londynie w sztuce Monologi Waginy (The Vagina Monologues) z Cate Blanchett. W 2003 zadebiutowała z powodzeniem na scenie Broadwayu rolą Roxie w musicalu Chicago.

4 lutego 2008 otrzymała honorową nagrodę Telekamery 2008, którą odebrała jej przyjaciółka. Griffith nie mogła osobiście odebrać nagrody Tele Tygodnia ze względu na tragedię rodzinną - śmierć teścia Jose Domingueza, ojca Antonio Banderasa.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Była dwukrotnie żoną aktora Dona Johnsona (od 8 stycznia do lipca 1976 i od 29 stycznia 1989 do lutego 1996), z którym ma córkę Dakotę (ur. 4 października 1989). Jej drugim mężem był aktor Steven Bauer (od 26 czerwca 1982 do 1987), z którym ma syna Alexandra (ur. 1985). W dniu 14 maja 1996 roku po raz trzeci wyszła za mąż – za Antonio Banderasa; mają córkę Stellę (ur. 24 września 1996). Rozwód z trzecim mężem nastąpił 4 grudnia 2015[6][7].

Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne[edytuj | edytuj kod]

Filmy TV[edytuj | edytuj kod]

  • 1995: Dziewczyny z Dzikiego Zachodu (Buffalo Girls) jako Dora DuFran

Seriale TV[edytuj | edytuj kod]

  • 1976: Kiedyś pewien orzeł (Once an Eagle) jako Jinny Massengale
  • 1978: Silni chłopcy/Tajemnice Nancy Drew (The Hardy Boys/Nancy Drew Mysteries) jako Stacey Blain
  • 1978: Starsky i Hutch (Starsky & Hutch) jako Julie McDermott
  • 1979: Vega$ jako Dawn Peters
  • 1985: Alfred Hitchcock przedstawia (Alfred Hitchcock Presents) jako dziewczyna
  • 1987: Policjanci z Miami (Miami Vice) jako Christine von Marburg
  • 1988: Saturday Night Live jako gospodarz
  • 1998: Ja i Jerzy (Me & George)
  • 2006: Robot Chicken (Robot Chicken) jako Love-A-Lot

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Melanie Griffith Biography & TV / Movie Credits. TVRage.Com. [dostęp 2016-06-28]. (ang.).
  2. ↑ Melanie Griffith. FILMSTARTS.de. [dostęp 2016-06-28]. (niem.).
  3. ↑ Melanie Griffith. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-06-28]. (ang.).
  4. ↑ Melanie Griffith Biography (1957–). FilmReference.com. [dostęp 2016-06-28]. (ang.).
  5. ↑ Melanie Griffith. TV.com. [dostęp 2016-06-28]. (ang.).
  6. ↑ Melanie Griffith 'got the house in Aspen, the Picasso painting and $65,000-a-month' in divorce from Antonio Banderas. Daily Mail. [dostęp 2016-01-31]. (ang.).
  7. ↑ Melanie Griffith Antonio Banderas Divorce. People.com. [dostęp 2016-01-31]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Złoty Glob dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu
1950–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039

Złota Malina dla najgorszej aktorki
Złota Malina dla najgorszej aktorki drugoplanowej
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Melanie_Griffith&oldid=70878863”