French
DeutschMaurice Smith (kickbokser) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Smith na gali UFC19 | |
| Pełne imię i nazwisko | Maurice L. Smith |
|---|---|
| Pseudonim | Big Mo |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 188 cm |
| Masa ciała | 93 kg |
| Styl walki | |
| Debiut | kick-boxing – 1980 |
| Kategoria wagowa | |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | kick-boxing – 71 |
| Zwycięstwa | kick-boxing – 53 |
| Przez nokauty | MMA – 8 |
| Przez poddania | MMA – 3 |
| Przez decyzje | MMA – 3 |
| Porażki | kick-boxing – 13 |
| Remisy | kick-boxing – 5 |
| |
Maurice L. Smith (ur. 13 grudnia 1961 w Seattle) − amerykański kickbokser i zawodnik MMA wagi ciężkiej. Czterokrotny mistrz świata w kick-boxingu, a także mistrz UFC w wadze ciężkiej (1997).
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
Kick-boxing[edytuj | edytuj kod]
Na zawodowstwo przeszedł w 1983 roku w wieku 22 lat. W tym samym roku zdobył dwa tytuły mistrza świata (WKC w wadze półciężkiej, a wkrótce potem WKA w wadze ciężkiej). Przez kolejnych 10 lat był niepokonany, zdobywając reputację jednego z najlepszych kick-boxerów lat 80.[1]
30 kwietnia 1993 roku w Tokio wystąpił w pierwszym w historii mistrzowskim turnieju K-1 Grand Prix. Odpadł w półfinale, znokautowany kopnięciem okrężnym w szyję przez Ernesto Hoosta. Wkrótce potem rozstał się z kick-boxingiem na rzecz kariery w mieszanych sztukach walki.
Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]
Smith zadebiutował w MMA 8 listopada 1993 roku na trzeciej gali Pancrase, nokautując gwiazdę japońskiego wrestlingu Minoru Suzuki. Następne występy nie były dla niego udane. Przegrał między innymi z Kenem Shamrockiem i dwukrotnie z Basem Ruttenem. W 1996 roku przeszedł do innej japońskiej organizacji RINGS, a rok później powrócił do USA, aby zadebiutować w UFC.
Na gali UFC 14 zmierzył się z Markiem Colemanem, ówczesnym mistrzem wagi ciężkiej tej organizacji. Smith wygrał pojedynek przez decyzję sędziów, po 21 minutach boju, odbierając tytuł Colemanowi. Trzy miesiące później obronił pas w walce przeciwko popularnemu streetfighterowi Tankowi Abbottowi, ale już w następnej go utracił, gdy przegrał po kolejnym 21-minutowym starciu z Randym Couture’em.
Następnie, od 2000 roku, walczył ze zmiennym powodzeniem dla różnych organizacji (UFC, RINGS, PRIDE FC).
Powrót do K-1[edytuj | edytuj kod]
W 1998 roku postanowił wrócić do K-1. W swojej pierwszej walce zremisował z Masaaki Satake. Następnie bezskutecznie próbował zakwalifikować się do finałów World GP. Przegrał kolejno z Hoostem, Bernardo, Aertsem i Hugiem. W 2001 roku wygrał cztery walki z rzędu (m.in. z Michaelem McDonaldem), ale w końcu uległ Peterowi Aertsowi w półfinale turnieju K-1 WGP w Las Vegas.
Ostatnią walkę na zasadach K-1 stoczył w 2003 roku przeciwko Rickowi Roufusowi, po czym, po 20 latach od debiutu, zakończył zawodową karierę.
Powrót do MMA[edytuj | edytuj kod]
W maju 2007 roku powrócił do czynnego uprawiania sportu, gdy wygrał przez TKO z Marco Ruasem na jednej z gal International Fight League[1]. W 2008 roku wystąpił w Japonii, gdy na gali Sengoku III przegrał przez poddanie z Hidehiko Yoshidą. Po 4 latach nieaktywności, w wieku 50 lat, raz jeszcze stanął do walki. W marcu 2012 roku na gali RFA 2 w Nebrasce w pojedynku w wadze półciężkiej znokautował kopnięciem okrężnym Jorge Cordobę[2].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]
- 1997: Mistrz UFC w wadze ciężkiej
Kickboxing[edytuj | edytuj kod]
- 2001: zwycięzca preeliminacji K-1 World GP USA
- 1996: Mistrzostwo Świata ISKA w wadze ciężkiej
- 1989: Mistrzostwo Świata WMAC w wadze ciężkiej
- 1983: Mistrzostwo Świata WKA w wadze ciężkiej
- 1983: Mistrzostwo Świata WKC w wadze półciężkiej
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b IFL. Maurice Smith.. [dostęp 2008-11-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 października 2008)]. (ang.).
- ↑ Weekend winners include 50-year-old Smith, Yvel, Kawajiri, Bustamante, Leites, Parisyan. mmajunkie.com, 1 kwietnia 2012. [dostęp 2012-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-03)]. (ang.).
