Maurice Duruflé – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maurice Duruflé
Ilustracja
Maurice Duruflé
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1902
Louviers

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

16 czerwca 1986
Paryż

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, organista

Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Komandor Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego

Maurice Duruflé (ur. 11 stycznia 1902 w Louviers, zm. 16 czerwca 1986 w Paryżu[1]) – francuski kompozytor i organista.

W latach 1920–1928 student Konserwatorium Paryskiego, gdzie uczył się kompozycji u Paula Dukasa[2]. Pobierał także lekcje gry na organach u Charlesa Tournemire’a i Louisa Vierne’a[1]. Od 1930 roku był organistą w kościele St Étienne du Mont w Paryżu[1][2][3]. Występował z koncertami we Francji, Niemczech, Austrii, Wielkiej Brytanii oraz Szwajcarii[2]. W latach 1943–1969 był wykładowcą kompozycji w Konserwatorium Paryskim[3].

Skomponował m.in. Requiem na głosy solowe, chór, organy lub orkiestrę (1947), Quatre motets sur des thèmes grégoriens na chór a capella (1960), Messe „cum jubilo” na baryton, chór barytonowy i orkiestrę (1966), Prélude, récitatif et variations na flet, altówkę i fortepian (1929), ponadto liczne utwory organowe, w tym: Scherzo (1928), Prélude, adagio et choral varié sur le „Veni Creator” (1931), Suite (1934), Prélude et fugue sur le nom d’Alain (1943)[2]. Dwukrotnie (1958 i 1961) zdobył nagrodę Grand Prix du Disque[4].

Otrzymał order kawalera (1954) i oficera (1966) Legii Honorowej oraz kawalera (1958) i oficera (1966) Orderu Sztuki i Literatury[4]. W 1969 roku otrzymał także krzyż oficerski Orderu Narodowego Zasługi[4]. W 1961 roku otrzymał z rąk papieża Jana XXIII krzyż komandorski Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Don Michael Randel: The Harvard Concise Dictionary of Music and Musicians. Cambridge: Belknap Press, 2002, s. 201. ISBN 0-674-00084-6.
  2. a b c d Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 488. ISBN 83-224-0223-6.
  3. a b The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 249. ISBN 978-0-19-957854-2.
  4. a b c d James E. Frazier: Maurice Duruflé: The Man and His Music. Rochester: University of Rochester Press, 2007, s. 48. ISBN 978-1-58046-227-3.