Marius Lindvik (ur. 27 czerwca 1998 w Oslo[2]) – norweski skoczek narciarski, reprezentant klubu Rælingen SK. Indywidualny mistrz olimpijski z 2022 ze skoczni dużej. Indywidualny mistrz świata w lotach narciarskich i brązowy medalista w drużynie z 2022. Srebrny medalista Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023 w drużynie męskiej. Mistrz świata juniorów z 2018, drużynowy złoty medalista z 2018 w konkursie mieszanym, a także srebrny z 2016 i brązowy z 2018 w drużynie męskiej. Indywidualny srebrny i drużynowy brązowy medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich Młodzieży 2016. Drużynowy srebrny medalista Igrzysk Europejskich 2023. Trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2021/2022. Zwycięzca Pucharu Kontynentalnego 2017/2018, trzeci zawodnik klasyfikacji generalnej w sezonie 2018/2019.
W grudniu 2014 zadebiutował w FIS Cup, w konkursach rozgrywanych w Notodden zajmując kolejno 12. i 10. miejsce. Wystąpił w zawodach skoków narciarskich na Zimowym Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy 2015, gdzie indywidualnie zajął 18. miejsce, natomiast drużynowo piątą lokatę[3].
Jego pierwsze starty w Pucharze Kontynentalnym miały miejsce w sezonie 2015/2016. We wrześniu 2015, w ramach letniej części cyklu zdobył pierwsze punkty, zajmując 11. miejsce. W zawodach Pucharu Świata debiutował 5 grudnia 2015 roku w Lillehammer, zajmując 32. miejsce w pierwszym konkursie indywidualnym. 16 lutego 2016 zdobył srebrny medal w konkursie indywidualnym skoków narciarskich na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich Młodzieży 2016[4], a także brązowy w sztafecie mieszanej[5]. 24 lutego zajął 2. pozycję w drużynowym konkursie mężczyzn na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2016. Indywidualnie zajął 15. miejsce[4].
W sezonie 2016/2017 w Pucharze Kontynentalnym najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji. Wystąpił na Mistrzostwach Świata Juniorów 2017, zajmując 16. miejsce indywidualnie oraz 4. i 12. w zawodach drużynowych[6].
W sezonie 2017/2018 Pucharu Kontynentalnego 11 razy stawał na podium, wygrywając 4 konkursy[7]. Zwyciężył w klasyfikacji generalnej tego cyklu[8]. 28 stycznia 2018 zdobył pierwsze punkty Pucharu Świata: po pierwszej serii konkursu w Zakopanem znajdował się na 2. pozycji, a ostatecznie zawody ukończył na 8. miejscu. W trakcie sezonu jeszcze trzykrotnie zdobywał punkty cyklu. W rywalizacji skoczków narciarskich na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2018 odniósł zwycięstwo w konkursie indywidualnym, a na podium stanął także w zmaganiach drużynowych – w rywalizacji mężczyzn zdobył brązowy medal, a wśród mikstów złoty[7].
W 2018 zadebiutował w Letnim Grand Prix, trzykrotnie zajmując miejsca w drugiej dziesiątce. W sezonie 2018/2019 Pucharu Kontynentalnego sześciokrotnie zwyciężył i dwa razy zajął 3. miejsce[9]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 3. pozycji[8]. W Pucharze Świata najwyżej klasyfikowany był na 13. miejscu: w zawodach w Engelbergu oraz w rozgrywanym w ramach Raw Air 2019 konkursie w Lillehammer[9].
Zajął 2. miejsce w kończących Letnie Grand Prix 2019 zawodach w Klingenthal, w dwóch innych również znalazł się w pierwszej dziesiątce[10]. W drugim konkursie sezonu 2019/2020 Pucharu Świata, rozgrywanym w Ruce, początkowo miał być sklasyfikowany na 2. pozycji, został jednak zdyskwalifikowany za nieregulaminowy kombinezon[11]. Ostatecznie po raz pierwszy stanął na podium indywidualnych zawodów cyklu 15 grudnia 2019 w Klingenthal, gdzie zajął 3. lokatę. W dalszej części sezonu regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. 1 stycznia 2020 w Garmisch-Partenkirchen odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w cyklu. W ramach 68. Turnieju Czterech Skoczni zwyciężył również 3 dni później w Innsbrucku, a także był 3. w Bischofshofen oraz 10. w Oberstdorfie[10]. W całym turnieju zajął 2. pozycję, przegrywając jedynie z Dawidem Kubackim[12].
W kolejnych zawodach Pucharu Świata rozgrywanych w styczniu 2020 najwyżej klasyfikowany był na 6. miejscu, w Zakopanem. W lutym na podium cyklu stanął raz, zajmując 2. miejsce w Willingen. W marcu najwyżej znalazł się na 4. miejscu, w pierwszym konkursie w Lillehammer[10], a Raw Air 2020 ukończył na 3. pozycji. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2019/2020 znalazł się ostatecznie na 7. miejscu z 906 punktami[12].
W ramach sezonu 2020/2021 Pucharu Świata po raz pierwszy na podium stanął 6 grudnia 2020 w drugim konkursie w Niżnym Tagile, gdzie zajął 3. miejsce[13]. Był początkowo zgłoszony do startu na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020, został jednak wycofany z tych zawodów[14]. W ramach 69. Turnieju Czterech Skoczni zajął 3. pozycję w Oberstdorfie i 2. w Bischofshofen[13]. W pozostałych konkursach nie wystąpił przez ból zęba, w związku z którym był hospitalizowany[15].
17 stycznia 2021 zwyciężył w konkursie Pucharu Świata w Zakopanem, a 13 lutego na tej samej skoczni zajął 3. miejsce. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Indywidualnie był 14. na skoczni normalnej i 6. na dużej, a w drużynie męskiej zajął 6. pozycję[13]. Sezon Pucharu Świata zakończył na 10. lokacie w klasyfikacji generalnej z 612 punktami[12].
Cztery konkursy Letniego Grand Prix 2021 ukończył w pierwszej dziesiątce, w tym dwa na podium – był 2. i 3. we wrześniowych zawodach we Szczuczyńsku[16].
W grudniu 2021 trzykrotnie stawał na podium indywidualnych zawodów Pucharu Świata – zajął 2. miejsce w Wiśle, a także 3. w drugim konkursie w Klingenthal oraz drugim konkursie w Engelbergu. Zawody 70. Turnieju Czterech Skoczni ukończył na 4., 4., 2. i 10. pozycji[16] i w całym turnieju zajął 2. miejsce[12]. Po jego zakończeniu zwyciężył w konkursie Pucharu Świata w Bischofshofen. W styczniu 2022 na podium cyklu stawał również w Zakopanem, gdzie zwyciężył, a także w Willingen, gdzie zajął 3. i 1. lokatę. Wystąpił na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022, na których zdobył złoty medal w konkursie indywidualnym na skoczni dużej. Na skoczni normalnej był 7., w drużynie mieszanej 8., a w zespole męskim zajął 4. miejsce[16].
W ramach Raw Air 2022 zwyciężył w pierwszym konkursie w Oslo. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022. Zdobył na nich złoty medal w konkursie indywidualnym, a także brązowy w drużynowym, w którym wystąpił wraz z Johannem André Forfangiem, Danielem-André Tande i Halvorem Egnerem Granerudem. Na zakończenie sezonu 2021/2022 Pucharu Świata wygrał konkurs w Planicy[16]. Znalazł się na 3. pozycji w klasyfikacji generalnej cyklu z 1231 punktami[12].
W Pucharze Świata 2022/2023 raz stanął na podium zawodów indywidualnych, zajmując 3. miejsce w drugim konkursie sezonu, rozgrywanym 6 listopada 2022 w Wiśle. Najczęściej w zawodach cyklu zajmował pozycje w drugiej dziesiątce[17]. W klasyfikacji generalnej sezon zakończył na 20. pozycji z 393 punktami[12].
Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Indywidualnie zajął 22. miejsce na skoczni normalnej i 19. na dużej, a w drużynie męskiej, startując wraz z Johannem André Forfangiem, Kristofferem Eriksenem Sundalem i Halvorem Egnerem Granerudem, zdobył srebrny medal[17].
Starty M. Lindvika na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
| 7. | 6 lutego | 2022 |  Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-95 | HS-106 | indywid. | 96,5 m | 102,5 m | 260,7 pkt | 14,3 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 8. | 7 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-95 | HS-106 | druż. miesz.[b] | 102,5 m | 100,5 m | 707,9 pkt (253,9 pkt) | 293,6 pkt | Słowenia |
1. | 12 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | indywid. | 140,5 m | 140,0 m | 296,1 pkt | – |
| 4. | 14 lutego | 2022 | Zhangjiakou | Snow Ruyi | K-125 | HS-140 | druż.[c] | 121,0 m | 126,5 m | 922,1 pkt (215,9 pkt) | 20,6 pkt | Austria |
Starty M. Lindvika na mistrzostwach świata – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
| 14. | 27 lutego | 2021 |  Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-95 | HS-106 | indywid. | 102,0 m | 94,5 m | 248,5 pkt | 20,3 pkt | Piotr Żyła |
| 6. | 5 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | indywid. | 126,5 m | 131,5 m | 257,2 pkt | 19,3 pkt | Stefan Kraft |
| 6. | 6 marca | 2021 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | druż.[d] | 117,0 m | 133,0 m | 974,1 pkt (239,2 pkt) | 72,5 pkt | Niemcy |
| 22. | 25 lutego | 2023 |  Planica | Srednja skakalnica | K-95 | HS-102 | indywid. | 97,0 m | 93,0 m | 233,5 pkt | 28,3 pkt | Piotr Żyła |
| 19. | 3 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | indywid. | 128,0 m | 129,5 m | 249,7 pkt | 37,8 pkt | Timi Zajc |
2. | 4 marca | 2023 | Planica | Bloudkova velikanka | K-125 | HS-138 | druż.[e] | 125,5 m | 131,5 m | 1166,0 pkt (288,4 pkt) | 12,9 pkt | Słowenia |
Starty M. Lindvika na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Skok 3 | Skok 4 | Nota | Strata | Zwycięzca |
1. | 11–12 marca | 2022 |  Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | indywid. | 232,5 m | 226,5 m | 230,0 m | 224,5 m | 854,2 pkt | – |
3. | 13 marca | 2022 | Vikersund | Vikersundbakken | K-200 | HS-240 | druż.[f] | 221,5 m | 228,0 m | 1559,6 pkt (425,7 pkt) | 151,9 pkt | Słowenia |
| 13. | 26–27 stycznia | 2024 |  Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | indywid. | 201,5 m | 206,0 m | 210,5 m | –[h] | 585,2 pkt | 62,2 pkt | Stefan Kraft |
| 4. | 28 stycznia | 2024 | Tauplitz | Kulm | K-200 | HS-235 | druż.[g] | 230,0 m | 182,0 m | 1502,9 pkt (367,9 pkt) | 112,5 pkt | Słowenia |
Starty M. Lindvika na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
| 15. | 23 lutego | 2016 |  Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | indywid. | 90,0 m | 88,0 m | 218,4 pkt | 30,2 pkt | David Siegel |
| 4. | 24 lutego | 2016 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | druż. miesz.[j] | 89,5 m | 93,0 m | 828,2 pkt (213,0 pkt) | 54,6 pkt | Słowenia |
| 2. | 24 lutego | 2016 | Râșnov | Trambulina Valea Cărbunării | K-90 | HS-100 | druż.[i] | 87,0 m | 90,5 m | 838,4 pkt (207,9 pkt) | 28,3 pkt | Niemcy |
| 16. | 1 lutego | 2017 |  Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | indywid. | 94,0 m | 88,0 m | 238,5 pkt | 24,7 pkt | Viktor Polášek |
| 12. | 3 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | druż.[k] | 95,0 m | – | 336,0 pkt (121,8 pkt) | 596,3 pkt | Słowenia |
| 4. | 5 lutego | 2017 | Park City | Utah Olympic Park | K-90 | HS-100 | druż. miesz.[l] | 94,0 m | 91,5 m | 837,2 pkt (232,1 pkt) | 88,1 pkt | Słowenia |
| 1. | 1 lutego | 2018 |  Kandersteg | Nordic Arena | K-95 | HS-106 | indywid. | 108,5 m | 101,0 m | 291,4 pkt | – |
| 3. | 3 lutego | 2018 | Kandersteg | Nordic Arena | K-95 | HS-106 | druż.[m] | 104,0 m | 104,5 m | 1037,0 pkt (287,0 pkt) | 31,5 pkt | Niemcy |
| 1. | 4 lutego | 2018 | Kandersteg | Nordic Arena | K-95 | HS-106 | druż. miesz.[n] | 103,0 m | 106,5 m | 869,3 pkt (248,5 pkt) | – |
Starty M. Lindvika na igrzyskach olimpijskich młodzieży – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
2. | 16 lutego | 2016 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-90 | HS-100 | indywid. | 98,5 m | 94,0 m | 251,0 pkt | 11,8 pkt | Bor Pavlovčič |
| 6. | 18 lutego | 2016 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-90 | HS-100 | druż. miesz.[o] | 97,0 m | 95,5 m | 609,9 pkt (241,5 pkt) | 99,6 pkt | Słowenia |
| 2. | 19 lutego | 2016 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-90 | HS-100 | sztaf. miesz.[p] | 101,0 m | 337,8 pkt (130,9 pkt) | +21,1 s | Rosja |
Starty M. Lindvika na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
Starty M. Lindvika na igrzyskach europejskich – szczegółowo[edytuj | edytuj kod]
| Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
| 5. | 29 czerwca | 2023 |  Zakopane | Średnia Krokiew | K-95 | HS-105 | indywid. | 100,0 m | 101,5 m | 254,7 pkt | 15,6 pkt | Daniel Tschofenig |
2. | 29 czerwca | 2023 | Zakopane | Średnia Krokiew | K-95 | HS-105 | druż. miesz.[s] | 92,5 m | 94,5 m | 876,7 pkt (217,6 pkt) | 62,6 pkt | Austria |
| 5. | 1 lipca | 2023 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | indywid. | 134,5 m | 133,0 m | 263,9 pkt | 15,2 pkt | Dawid Kubacki |
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Przypisy |
| 1. | 1 stycznia | 2020 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-142 | 143,5 m | 136,0 m | 289,8 pkt | * TCS 2019/2020 |
| 2. | 4 stycznia | 2020 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | 133,0 m | 120,5 m | 253,3 pkt | * TCS 2019/2020 |
| 3. | 17 stycznia | 2021 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 135,0 m | 145,5 m | 296,5 pkt | – |
| 4. | 8 stycznia | 2022 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-142 | 133,5 m | 139,0 m | 291,7 pkt | – |
| 5. | 16 stycznia | 2022 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 135,0 m | 139,5 m | 294,6 pkt | – |
| 6. | 30 stycznia | 2022 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 140,0 m | 144,5 m | 243,8 pkt | – |
| 7. | 5 marca | 2022 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | 129,0 m | 131,0 m | 270,4 pkt | * RA 2022 |
| 8. | 27 marca | 2022 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | 241,5 m | 245,5 m | 455,1 pkt | * Loty 2021/2022 |
| Sezon PŚ | 1. miejsce | 2. miejsce | 3. miejsce | Razem |
| 2015/2016 | – | – | – | – |
| 2016/2017 | – | – | – | – |
| 2017/2018 | – | – | – | – |
| 2018/2019 | – | – | – | – |
| 2019/2020 | 2 | 1 | 2 | 5 |
| 2020/2021 | 1 | 1 | 3 | 5 |
| 2021/2022 | 5 | 2 | 3 | 10 |
| 2022/2023 | – | – | 1 | 1 |
| 2023/2024 | – | 1 | 1 | 2 |
| Suma | 8 | 5 | 10 | 23 |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
| 1. | 15 grudnia | 2019 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 131,0 m | 134,5 m | 269,5 pkt | 3. | 7,5 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 2. | 1 stycznia | 2020 | Garmisch-Partenkirchen | Große Olympiaschanze | K-125 | HS-142 | 143,5 m | 136,0 m | 289,8 pkt | 1. | – |
| 3. | 4 stycznia | 2020 | Innsbruck | Bergisel | K-120 | HS-130 | 133,0 m | 120,5 m | 253,3 pkt | 1. | – |
| 4. | 6 stycznia | 2020 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-142 | 139,0 m | 137,0 m | 289,4 pkt | 3. | 11,5 pkt | Dawid Kubacki |
| 5. | 8 lutego | 2020 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-145 | 140,0 m | 143,0 m | 262,4 pkt | 2. | 4,0 pkt | Stephan Leyhe |
| 6. | 6 grudnia | 2020 |  Niżny Tagił | Aist | K-120 | HS-134 | 131,5 m | 127,0 m | 240,6 pkt | 3. | 0,9 pkt | Halvor Egner Granerud |
| 7. | 29 grudnia | 2020 | Oberstdorf | Schattenbergschanze | K-120 | HS-137 | 126,5 m | 135,5 m | 285,2 pkt | 3. | 5,9 pkt | Karl Geiger |
| 8. | 6 stycznia | 2021 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-142 | 137,0 m | 140,5 m | 280,4 pkt | 2. | 20,3 pkt | Kamil Stoch |
| 9. | 17 stycznia | 2021 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 135,0 m | 145,5 m | 296,5 pkt | 1. | – |
| 10. | 13 lutego | 2021 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 133,0 m | 141,5 m | 267,8 pkt | 3. | 1,1 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 11. | 5 grudnia | 2021 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 122,0 m | 124,0 m | 255,2 pkt | 2. | 6,7 pkt | Jan Hörl |
| 12. | 12 grudnia | 2021 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 126,0 m | 141,0 m | 256,6 pkt | 3. | 6,2 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 13. | 19 grudnia | 2021 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 133,0 m | 138,5 m | 293,5 pkt | 3. | 12,5 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 14. | 5 stycznia | 2022 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-142 | 137,5 m | 135,5 m | 286,6 pkt | 2. | 4,7 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 15. | 8 stycznia | 2022 | Bischofshofen | im. Paula Ausserleitnera | K-125 | HS-142 | 133,5 m | 139,0 m | 291,7 pkt | 1. | – |
| 16. | 16 stycznia | 2022 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-125 | HS-140 | 135,0 m | 139,5 m | 294,6 pkt | 1. | – |
| 17. | 29 stycznia | 2022 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 137,0 m | – | 107,0 pkt | 3. | 8,6 pkt | Ryōyū Kobayashi |
| 18. | 30 stycznia | 2022 | Willingen | Mühlenkopfschanze | K-130 | HS-147 | 140,0 m | 144,5 m | 243,8 pkt | 1. | – |
| 19. | 5 marca | 2022 | Oslo | Holmenkollbakken | K-120 | HS-134 | 129,0 m | 131,0 m | 270,4 pkt | 1. | – |
| 20. | 27 marca | 2022 | Planica | Letalnica | K-200 | HS-240 | 241,5 m | 245,5 m | 455,1 pkt | 1. | – |
| 21. | 6 listopada | 2022 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 131,0 m | 133,5 m | 277,0 pkt | 3. | 10,0 pkt | Dawid Kubacki |
| 22. | 16 grudnia | 2023 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 138,0 m | 135,5 m | 315,1 pkt | 2. | 1,7 pkt | Pius Paschke |
| 23. | 10 lutego | 2024 | Lake Placid | MacKenzie Intervale | K-115 | HS-128 | 121,5 m | 133,0 m | 277,8 pkt | 3. | 1,1 pkt | Lovro Kos |
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
stan po zakończeniu sezonu 2023/2024
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
| 1. | 5 października | 2019 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 148,0 m | –[h] | 136,6 pkt | 2. | 1,0 pkt | Anže Lanišek |
| 2. | 5 września | 2021 |  Szczuczyńsk | Burabaj | K-90 | HS-99 | 97,0 m | 89,0 m | 249,2 pkt | 2. | 9,4 pkt | Halvor Egner Granerud |
| 3. | 5 września | 2021 | Szczuczyńsk | Burabaj | K-90 | HS-99 | 95,0 m | 87,0 m | 211,8 pkt | 3.[t] | 9,6 pkt | Halvor Egner Granerud |
Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP[edytuj | edytuj kod]
stan po zakończeniu LGP 2023
Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
| 1. | 6 stycznia | 2018 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 138,5 m | 136,0 m | 263,5 pkt |
| 2. | 10 lutego | 2018 | Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-120 | HS-133 | 137,0 m | 135,5 m | 291,5 pkt |
| 3. | 24 lutego | 2018 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 146,0 m | 133,0 m | 271,5 pkt |
| 4. | 25 lutego | 2018 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 140,0 m | 141,0 m | 282,6 pkt |
| 5. | 8 grudnia | 2018 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-140 | 129,5 m | 131,0 m | 256,9 pkt |
| 6. | 9 grudnia | 2018 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-140 | 137,0 m | 140,0 m | 280,2 pkt |
| 7. | 10 lutego | 2019 | Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-120 | HS-133 | 124,5 m | 133,5 m | 271,6 pkt |
| 8. | 24 lutego | 2019 | Brotterode | Inselbergschanze | K-105 | HS-117 | 116,0 m | 115,0 m | 278,2 pkt |
| 9. | 2 marca | 2019 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 140,5 m | 133,0 m | 268,3 pkt |
| 10. | 3 marca | 2019 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 124,0 m | 128,5 m | 222,8 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie[edytuj | edytuj kod]
| Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
| 1. | 9 grudnia | 2017 |  Whistler | Whistler Olympic Park | K-95 | HS-104 | 97,0 m | 100,5 m | 264,0 pkt | 3. | 3,7 pkt | Tomasz Pilch |
| 2. | 28 grudnia | 2017 | Engelberg | Gross-Titlis-Schanze | K-125 | HS-140 | 137,5 m | 127,5 m | 268,9 pkt | 3. | 7,4 pkt | Ulrich Wohlgenannt |
| 3. | 6 stycznia | 2018 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 138,5 m | 136,0 m | 263,5 pkt | 1. | – |
| 4. | 7 stycznia | 2018 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 136,0 m | 135,5 m | 275,1 pkt | 2. | 1,9 pkt | David Siegel |
| 5. | 20 stycznia | 2018 |  Erzurum | Kiremitliktepe | K-125 | HS-140 | 133,5 m | 140,5 m | 257,2 pkt | 3. | 11,4 pkt | David Siegel |
| 6. | 20 stycznia | 2018 | Erzurum | Kiremitliktepe | K-125 | HS-140 | 136,0 m | 135,0 m | 282,9 pkt | 2. | 5,3 pkt | Anže Lanišek |
| 7. | 10 lutego | 2018 | Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-120 | HS-133 | 137,0 m | 135,5 m | 291,5 pkt | 1. | – |
| 8. | 11 lutego | 2018 | Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-120 | HS-133 | 144,0 m | 139,5 m | 255,6 pkt | 3. | 8,2 pkt | Halvor Egner Granerud |
| 9. | 24 lutego | 2018 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 146,0 m | 133,0 m | 271,5 pkt | 1. | – |
| 10. | 25 lutego | 2018 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 140,0 m | 141,0 m | 282,6 pkt | 1. | – |
| 11. | 4 marca | 2018 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 139,0 m | 135,0 m | 291,0 pkt | 2. | 6,0 pkt | Manuel Poppinger |
| 12. | 8 grudnia | 2018 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-140 | 129,5 m | 131,0 m | 256,9 pkt | 1. | – |
| 13. | 9 grudnia | 2018 | Lillehammer | Lysgårdsbakken | K-123 | HS-140 | 137,0 m | 140,0 m | 280,2 pkt | 1. | – |
| 14. | 6 stycznia | 2019 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 129,5 m | 130,0 m | 218,9 pkt | 3.[u] | 14,9 pkt | Tilen Bartol |
| 15. | 6 stycznia | 2019 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 131,0 m | – | 116,5 pkt | 3. | 2,2 pkt | Moritz Baer |
| 16. | 10 lutego | 2019 | Iron Mountain | Pine Mountain Jump | K-120 | HS-133 | 124,5 m | 133,5 m | 271,6 pkt | 1. | – |
| 17. | 24 lutego | 2019 | Brotterode | Inselbergschanze | K-105 | HS-117 | 116,0 m | 115,0 m | 278,2 pkt | 1. | – |
| 18. | 2 marca | 2019 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 140,5 m | 133,0 m | 268,3 pkt | 1. | – |
| 19. | 3 marca | 2019 | Rena | Renabakkene | K-124 | HS-139 | 124,0 m | 128,5 m | 222,8 pkt | 1. | – |
stan po zakończeniu sezonu 2022/2023
French
Deutsch
Pekin/Zhangjiakou 
Oberstdorf 
Planica 
Vikersund 
Tauplitz 
Râșnov 
Park City 
Kandersteg 
Kraków/Zakopane[r] 
Niżny Tagił 
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Szczuczyńsk 
Whistler 
Erzurum 
.svg){kind=small}