French
DeutschMarian Rejniewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 8 grudnia 1920 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 22 grudnia 1995 |
| Senator II kadencji | |
| Okres | od 25 listopada 1991 |
| Przynależność polityczna | |
Marian Stanisław Rejniewicz (ur. 8 grudnia 1920 w Osinach, zm. 22 grudnia 1995 w Lublinie) – polski prawnik i polityk, adwokat, senator II kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie nauczycielskiej. W czasie II wojny światowej wraz z ojcem walczył w Armii Krajowej, był uczestnikiem akcji „Burza” – wziął udział w wyzwalaniu miast na Lubelszczyźnie spod okupacji niemieckiej w 1944. Studiował prawo na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1953–1956 więziony za przynależność do AK.
Po zwolnieniu podjął praktykę jako adwokat, pracował w zespołach adwokackich w Opolu Lubelskim i Puławach, następnie zaś otworzył własną kancelarię. W latach 80. bronił osób oskarżanych w procesach politycznych. Od 1987 należał do Konfederacji Polski Niepodległej. W latach 1991–1993 z ramienia KPN sprawował mandat senatora, reprezentując województwo lubelskie[1]. W Senacie był m.in. zastępcą przewodniczącego Komisji Inicjatyw i Prac Ustawodawczych. W 1993 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski[2]. Po odejściu z parlamentu powrócił do wykonywania zawodu adwokata.
Był teściem aktora Piotra Wysockiego[3].
Pochowany w części komunalnej cmentarza przy ul. Lipowej w Lublinie (kwatera P4KI–4–1)[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Informacje na stronie Senatu. [dostęp 2020-08-23].
- ↑ Wyniki wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 19 września 1993 r. Cz. 1: Wyniki głosowania w okręgach wyborczych, Państwowa Komisja Wyborcza, Warszawa 1993, s. 215.
- ↑ Piotr Wysocki, [w:] Kim kto jest w województwie lubelskim? (oprac. zespół Hanny Bednarzewskiej), „Multico”, Lublin 2000, s. 240.
- ↑ Informacje w serwisie Grobonet. [dostęp 2020-08-23].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Senat i senatorowie Rzeczypospolitej 1989–2004: w 15. rocznicę odrodzenia Senatu RP (oprac. Jarosław Maciej Zawadzki), Kancelaria Senatu, Warszawa 2004, s. 106–107.