French
DeutschMaria Babicka-Zachertowa – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 7 sierpnia 1944 |
| Przyczyna śmierci | rozstrzelanie przez Niemców |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | polska |
| Rodzice | Zenon i Maria z Osińskich |
| Małżeństwo | Marian Zachert |
| Odznaczenia | |
 | |
Maria Babicka-Zachertowa (ur. w 1893 w Łodzi, zm. 7 sierpnia 1944 w Warszawie) – polska pielęgniarka, prezes Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych, członek ZWZ-AK[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Maria Babicka-Zachertowa z domu Babicka była córką Zenona (magister farmacji) i Marii z Osińskich (nauczycielka). Zamieszkała w Warszawie, a jej mężem był dr med. Marian Zachert. Ukończyła w 1911 Gimnazjum J. Kowalczykówny i J. Jawurkówny, a następnie dwuletnie kursy pedagogiczne L. Rudzkiej. Później pracowała jako nauczycielka[1]. Podczas I wojny światowej na Dworcu Głównym Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej była sanitariuszką, a w 1918 w pociągu sanitarnym. Przeniesiona została w 1919 do Wydziału Sanitarnego Sztabu Generalnego, a następnie pracowała w Szpitalu Ujazdowskim[1]. Mianowana przełożoną pielęgniarek w poradni przeciwgruźliczej po ukończeniu Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. Uzyskawszy w 1925 stypendium szkoleniowe odbyła praktyki w Kanadzie i USA. Pracowała po powrocie w Departamencie Służby Zdrowia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a następnie była pierwszą pielęgniarką zatrudnioną w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej[1]. W 1935 była współtwórczynią ustawy o pielęgniarstwie, a w czasie II wojny światowej pracowała w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Od 1940 w konspiracji w ZWZ-AK. Szkoliła sanitariuszki oraz z mężem ukrywała wydobytych z getta Żydów. Czynnie pomagała uczestnikom walki podziemnej, a jej mieszkanie było ośrodkiem konspiracji. Współpracowała z Komitetem Porozumiewawczym Lekarzy Demokratów i Socjalistów. Podczas powstania warszawskiego wraz z mężem została rozstrzelana[1].
Obydwoje spoczywają w Alei Zasłużonych Cmentarza Wojskowego na Powązkach (23A-tuje-6/7)[2].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Medal Florence Nightingale – pośmiertnie w 1947
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Michalska 1988 ↓, s. 23.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2019-01-17].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hanna Michalska: Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939-1945; poległe i zmarłe w okresie okupacji niemieckiej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 23. ISBN 83-06-01195-3.