Marek Barański (dziennikarz) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz też: inne osoby o nazwisku Marek Barański.

Marek Barański (ur. 6 sierpnia 1947 w Łodzi) – polski dziennikarz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1971 kończył Wydział Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował krótko w Zakładzie Kryminalistyki Komendy Głównej Milicji Obywatelskiej, w latach 1972–1982 był związany z Polskim Radiem (m.in. kierownik Radia Kierowców), później z Telewizją Polską. Podczas stanu wojennego prezentował felietony popierające władze i krytykujące opozycję.

Po 1989 pracował w „Trybunie”, a w 1990 był współzałożycielem i dziennikarzem tygodnika „Nie”, w którym został też zastępcą redaktora naczelnego.

Od sierpnia 2004 do 28 lutego 2005 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Trybuny”. Barański był ściśle związany z Leszkiem Millerem, którego działalność polityczną propagował na łamach „Trybuny”, w zamian za co znalazł się w towarzyszącej rządowi ekipie podczas wizyty premiera z SLD w USA. Po publikacji listy Wildsteina wysunął oskarżenie, jakoby znajdowały się na niej nazwiska agentów tajnych służb RP w czynnej służbie. W 2004 Konstanty Miodowicz podczas przesłuchania Wiesława Kaczmarka przed sejmową Komisją śledczą w sprawie PKN Orlen oskarżył Barańskiego o przynależność do „grupy hakowej”, która miała działać na zlecenie Millera w łonie SLD^[1].

Na stanowisku redaktora naczelnego „Trybuny” zastąpił go Wiesław Dębski. Barański po kilkunastu miesiącach w 2006 wrócił jednak do pracy w „Trybunie”, ponownie obejmując funkcję redaktora naczelnego gazety. Później został zastępcą redaktora naczelnego „Faktów i Mitów”^[2].

Książki[edytuj | edytuj kod]

• DT Tajemnice, Polska Oficyna Wydawnicza BGW, 1991, ISBN 83-7066-027-4
• Nogi Pana Boga, Oficyna Wydawnicza Keep Smiling Warszawa, 2010, ISBN 978-83-930294-0-2

Przypisy[edytuj | edytuj kod]