Marģers Skujenieks – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marģers Skujenieks

Data i miejsce urodzenia	22 czerwca 1886 Ryga
Data i miejsce śmierci	lipiec 1941 Moskwa
Premier Łotwy
Okres	od 19 grudnia 1926
Poprzednik	Arturs Alberings
Następca	Pēteris Juraševskis
Premier Łotwy
Okres	od 6 grudnia 1931 do 23 marca 1933
Poprzednik	Kārlis Ulmanis
Następca	Ādolfs Bļodnieks
Multimedia w Wikimedia Commons

Marģers Skujenieks (ur. 22 czerwca 1886 w Rydze, zm. w lipcu 1941 w Moskwie) – łotewski polityk, dwukrotny premier (1926–1928; 1931–1933), działacz sportowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W działalność lewicową zaangażował się w 1905 jeszcze jako uczeń rosyjskiego gimnazjum w Rydze. Studiował statystykę na Uniwersytecie Moskiewskim. Zaangażował się w pracę naukową w tej dziedzinie, co zaowocowało powołaniem go 1 września 1919 roku na prezesa Państwowego Urzędu Statystycznego Republiki Łotewskiej.

W 1918 zasiadał w Łotewskiej Radzie Ludowej, która 18 listopada ogłosiła niepodległość państwa. W pierwszej połowie 1919 wziął udział w konferencji wersalskiej jako oficjalny delegat Łotwy. W kwietniu 1920 wybrano go na posła do Konstytuanty (Satversmes sapulce). Parlamentarzystą pozostał W I, II, III i IV kadencji (do 1934) z listy LSDSP.

19 grudnia 1926 zajął miejsce Artursa Alberingsa jako szef rządu. Był pierwszym premierem reprezentującym lewicę. Równocześnie sprawował funkcję ministra spraw wewnętrznych (do 23 stycznia 1928). Podczas jego kadencji podpisano w 1927 sowiecko–łotewski układ handlowy. Po wyborach sejmowych z jesieni 1931 ponownie wybrano go premierem. 6 grudnia zastąpił Kārlisa Ulmanisa w roli szefa rządu (do 23 marca 1933). Do ważnych wydarzeń tego okresu należało podpisanie 5 lutego 1932 w Rydze paktu o nieagresji z ZSRR.

Po przewrocie wojskowym Ulmanisa w 1934 poparł nowy reżim zostając wicepremierem rządu Łotwy (do 1938), udzielał się również w działalności sportowej – był szefem Związku Sportowego oraz Narodowego Komitetu Olimpijskiego. Po 1936 coraz bardziej odsuwał się od bieżącej linii politycznej rządu Ulmanisa.

Po aneksji Łotwy przez Związek Radziecki w czerwcu 1940 został aresztowany i wywieziony do Rosji, gdzie rozstrzelano go na Łubiance.

Został odznaczony m.in. estońskim Orderem Krzyża Orła I klasy (1933).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Nota biograficzna na stronie letonika.lv (łot.)