Manolo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Manolo el del bombo

Manolo lub Manolo, el del bombo, właśc. Manuel Cáceres Artesero (ur. 15 stycznia 1949 w Ciudad Real) – hiszpański kibic drużyny Valencia CF i piłkarskiej reprezentacji Hiszpanii, uważany za najbardziej znanego na świecie kibica piłki nożnej[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Znakiem rozpoznawczym Manolo jest baskijski beret, koszulka piłkarska z numerem 12 (symbolizująca kibica jako dwunastego zawodnika) i bęben El bombo de España (Bęben Hiszpanii), w który nieustannie uderza podczas meczu dopingując swoją drużynę.

Manolo wychowywał się w Huesce, gdzie zaczął swoją przygodę z kibicowaniem lokalnemu zespołowi SD Huesca. Pierwszy mecz reprezentacji Hiszpanii na żywo zobaczył dnia 9 grudnia 1979 roku w Limassolu, gdzie drużyna La Roji grała mecz towarzyski z reprezentacją Cypru. Wynik zakończył się zwycięstwem Hiszpanów 3:1[2].

Pierwszy wielki turniej piłkarski w życiu Manolo to mistrzostwa świata 1982 w Hiszpanii i od tego czasu nie opuścił żadnego międzynarodowego meczu z udziałem swojej drużyny i był obecny na ośmiu mistrzostw świata i ośmiu mistrzostw Europy. Zadeklarował, iż zamierza wziąć udział w 12 kolejnych mistrzostwach świata i zrezygnuje ze swej pasji dopiero w wieku 77 lat[3].

Manolo stał się sławny podczas rozgrywanych w 1982 roku w Hiszpanii mistrzostw świata, kiedy to przemierzył autostopem 15 800 km, podążając za swoją drużyną i od tamtego momentu stał się ważną częścią reprezentacji Hiszpanii - m.in. uczestniczył w delegacjach w Pałacu Królewskim z udziałem króla Jana Karola I[4].

Dnia 1 lipca 2010 roku w Południowej Afryce, gdzie Manolo przebywał z okazji odbywających się tam mistrzostw świata 2010 dostał zapalenia płuc, w wyniku czego musiał wrócić do domu, a zarazem opuścić mecz ćwierćfinałowy reprezentacji Hiszpanii z reprezentacją Paragwaju (1:0) rozgrywany na Ellis Park Stadium w Johannesburgu. Był to od 1982 roku pierwszy mecz reprezentacji Hiszpanii bez obecności na trybunach Manolo. Jednak Manolo zdążył się wykurować i wrócił do RPA, gdzie reprezentacja Hiszpanii grała w strefie medalowej Mundialu 2010, w tym finale turnieju z reprezentacją Holandii (1:0) na Soccer City w Johannesburgu[5].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Manolo był właścicielem baru Tu Museo Deportivo w pobliżu stadionu Estadio Mestalla w Walencji, jednakże z uwagi na permanentne podróże wynikające z jego pasji oraz niechęć do zlecenia jego prowadzenia innej osobie, lokal przynosił straty finansowe i obecnie jego właścicielem jest już inna osoba. Jego hobby stało się też przyczyną rozpadu rodziny, gdyż żona z czwórką dzieci wyprowadziła się z domu podczas jego wyjazdu w 1987 roku po tym, jak doznał wypadku i mimo pobytu w szpitalu, zamiast wrócić do domu, pojechał na mecz do Wiednia, gdzie reprezentacja Hiszpanii grała z reprezentacją Austrii (3:2) w eliminacjach do Mistrzostw Europy 1988[1][6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b INTERIA.PL/PAP: Najsłynniejszy kibic już w Wiedniu. Interia.pl, 2008-06-22. [dostęp 2010-06-03]. (pol.).
  2. ↑ RealMadrid.pl: Manolo tylko dla RealMadrid.pl!. RealMadrid.pl, 2006-06-29. [dostęp 2006-06-29]. (pol.).
  3. ↑ ESPN.com: World-Manolo sacrifices all for his bombo. ESPN.com, 2012-06-21. [dostęp 2012-06-21]. (ang.).
  4. ↑ Theguardian.com: Euro 2012: Manolo the drummer, the man who lost everything for Spain. Theguardian.com, 2006-06-12. [dostęp 2006-06-12]. (ang.).
  5. ↑ Ekstraklasa.net: Manolo już dopinguje Hiszpanów w Gniewinie. Ekstraklasa.net, 2012-06-06. [dostęp 2012-06-06]. (pol.).
  6. ↑ Roman Daszczyński: Manolo el del Bombo – hiszpański kibic nad kibice. Gazeta Wyborcza, 2012-06-11. [dostęp 2012-06-11]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Manolo&oldid=61396996”