Manoel de Oliveira – Wikipedia, wolna encyklopedia

Manoel de Oliveira
Ilustracja
Prawdziwe imię i nazwisko

Manoel Cândido Pinto de Oliveira

Data i miejsce urodzenia

11 grudnia 1908
Porto

Data i miejsce śmierci

2 kwietnia 2015
Porto

Zawód

reżyser, scenarzysta, montażysta

Lata aktywności

1927–2015

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Krzyż Wielki Orderu św. Jakuba od Miecza (Portugalia) Komandor Orderu św. Jakuba od Miecza (Portugalia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Kulturalnej (Brazylia)

Manoel Cândido Pinto de Oliveira (ur. 11 grudnia 1908 w Porto, zm. 2 kwietnia 2015[1] tamże) – portugalski reżyser, scenarzysta i montażysta filmowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Porto, w rodzinie przemysłowców. Debiutował jako aktor w 1928. W 1930 zadebiutował jako reżyser-dokumentalista. Pierwszy film fabularny stworzył w 1942 – Aniki-Bobó. Opowiadał o życiu codziennym dzieci w Porto.

W swojej długoletniej karierze wielokrotnie współpracował z aktorami Leonor Silveirą i Luísem Miguelem Cintrą, a także producentem Paulo Branco[2].

Filmografia (po portugalsku)[edytuj | edytuj kod]

Reżyseria

Jako aktor

Filmy dokumentalne

  • 1937 – Os Últimos Temporais: Cheias do Tejo
  • 1958 – O Coração
  • 1964 – Villa Verdinho: Uma Aldeia Transmontana
  • 1987 – Mon Cas
  • 1987 – A Propósito da Bandeira Nacional

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Morre aos 106 anos o diretor de cinema português Manoel de Oliveira. Agencia EFE, 2015-04-02. [dostęp 2015-04-02]. (port.).
  2. Dennis Lim: Centenarian Director’s Very Long View. "The New York Times", 09.03.2008. [dostęp 2023-06-13]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]