Maksymilian Biro – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maksymilian Biro
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1870
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1941 lub 14 maja 1942
Warszawa

Zawód, zajęcie

lekarz neurolog

Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Maksymiliana Biro na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie

Maksymilian Biro (ur. 25 listopada 1870 w Warszawie, zm. 1941 lub 14 maja 1942 tamże) – polski lekarz neurolog żydowskiego pochodzenia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1870. Uczył się w II Gimnazjum w Warszawie, w 1887 otrzymał świadectwo dojrzałości[1]. Studiował medycynę od 1887 do 1892 w Warszawie[2]. Jako neurolog był uczniem Samuela Goldflama. Należał do licznych towarzystw lekarskich, był jednym z założycieli „Neurologii Polskiej”. Pracował jako wolontariusz w Szpitalu Starozakonnych na Czystem na oddziałach Edwarda Flataua i Ludwika Bregmana, potem Władysława Sterlinga i Eufemiusza Hermana[3]. Mieszkał przy ul. Marszałkowskiej 123[4].

Podczas II wojny światowej został przesiedlony do getta warszawskiego, gdzie zmarł w 1941 albo według innych źródeł na serce 14 maja 1942. Został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie (kwatera 68)[5].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z lekarką pediatrą Malwiną Blum, primo voto Korn (ur. 5 listopada 1885 w Gąbinie, zm. 8 września 1942 w Warszawie). Malwina Biro zginęła podczas likwidacji getta warszawskiego. Nie mieli dzieci[6][2].

Prace[edytuj | edytuj kod]

  • O sklerodermii. Medycyna 24, nr 46–50, 1068 (1896)
  • O chorobie Landry'ego. Medycyna 26, 33-34, 761 (1898)
  • Einiges über Epilepsiebehandlung. Wiener klinische Wochenschrift 34 (1900)
  • O leczeniu chirurgicznym nowotworów mózgu. X Zjazd Lek i Przyr Pol (1907)[7]
  • Nowotwory mózgu. Rozpoznanie ogniskowe. Rozpoznanie różniczkowe. Leczenie. Prace I Zjazdu neurologów, psychiatrów i psychologów polskich s. 46-66 (1910)
  • Zapalenie mózgu ze śpiączką i pląsawicą. Neurologia Polska 6, s. 7 (1922)
  • Herpes zoster i jego stosunek do układu nerwowego. Neurologia Polska 8, 2, 136 (1924)
  • O chorobie Heine-Medina. Neurologia Polska 10, 3-4, 265 (1928)
  • Ueber Epilepsie[8]. (1902)
  • O stwardnieniu wieloogniskowem. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 9, 34, s. 775-779 (1932) i 35, s. 800-803 (1932)
  • O chorobie Addisona. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 10, 19, s. 421-424; 20, s. 445-448 i 21, s. 469-472 (1933)
  • O chorobie Tay-Sachsa. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 13, 34, s. 545-547 i 35, s. 565-568 (1936)
  • O chorobie Little'a. Neurologia Polska 20, 2-3, s. 185-191 (1937)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Gazeta Warszawska 114 nr 166 (27.6.1887)
  2. ↑ a b Gliński JB. Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów - ofiar drugiej wojny światowej. Wrocław : Urban&Partner, 1997
  3. ↑ Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958.
  4. ↑ Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w Rzeczypospolitej Polskiej. R. Olesiński, W. Merkel i S-ka 1924/25 s. 188
  5. ↑ Grób Maksymiliana Biro w Bazie Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie
  6. ↑ The Central Database of Shoah Victims' Names
  7. ↑ Treść oczytu zamieściła w numerach 11-13 w roku 1908 Medycyna i Kronika Lekarska. Wersja cyfrowa do przeczytania w serwisie Polona.pl
  8. ↑ Max Biro, Ueber Epilepsie, „Deutsche Zeitschrift für Nervenheilkunde”, 23 (1-2), 1902, s. 39–88, DOI: 10.1007/BF01665400, ISSN 0367-004x (niem.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maksymilian_Biro&oldid=71764593”