Maciej Rolbiecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maciej Rolbiecki (ur. 1786^[1], zm. 6 marca 1831^[1]) – podpułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w powiecie michałowskim na Pomorzu, pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Sas, był synem Karola i Marianny z Kucharskich. Po początkowych naukach w domu rodzinnym został wcielony do pruskiej szkoły kadetów w Chełmnie (1794), później przeszedł do Wyższego Zakładu Kadetów w Berlinie (1798), który ukończył w 1801. Służył w 33 regimencie piechoty (stacjonującym w Kłodzku), brał udział w bitwie pod Auerstädt (14 października 1806). Doszedł do stopnia porucznika.

W 1807 przeszedł do Wojska Polskiego. 3 kwietnia tego roku został kapitanem^[1]. Przez pewien czas pełnił służbę w sztabie generała Jana Henryka Dąbrowskiego^[1]. Zachowując obowiązki w sztabie, miesiąc później został przydzielony do 2 pułku piechoty (późniejszego 10 pułku piechoty). Brał udział w oblężeniu Gdańska (1807), potem m.in. w kampanii rosyjskiej 1812, uczestniczył w bitwach pod Tylżą (28 grudnia 1812) i Labiau (3 stycznia 1813). W 1913 generał Jean Rapp mianował go szefem batalionu w 10 pułku piechoty i udzielił pochwały za męstwo w obronie Gdańska^[1]. W latach 1813-1814 przebywał w niewoli rosyjskiej.

W lutym 1815 podjął służbę w armii Królestwa Polskiego. W randze majora został przydzielony do Pułku 1-go Strzelców Pieszych w Warszawie, dowodził tam kolejno 2 i 1 batalionem. W październiku 1820 otrzymał awans na podpułkownika. Od stycznia 1830 czasowo zastępował generała Piotra Szembeka na stanowisku dowódcy brygady. W t.r. prezentował swój pułk przed przebywającym w Królestwie Polskim carem Mikołajem I, uzyskując uznanie i pochwały. W maju 1830 został odznaczony Znakiem Honorowym za 20 lat wzorowej służby oficerskiej.

Po wybuchu powstania listopadowego nakłonił generała Piotra Szembeka do przystąpienia do powstańców. Od 7 grudnia 1830 do 31 stycznia 1831 był dowódcą Pułku 1-go Strzelców Pieszych^[1]. Przydzielony do Sztabu Głównego, wkrótce popełnił samobójstwo, być może załamany odsunięciem od czynnej służby wojskowej.

Miał synów Teodora Kajetana (autora rozpraw na tematy agrarne) i Aleksandra Przemysława (urzędnika administracji leśnej).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. VII: Przemysł wojenny – Rada Narodowa. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1937.
• Zbigniew Zacharewicz, Maciej Rolbiecki, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1989