Luis Suárez (1935–2023) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Luis Suárez
Pełne imię i nazwisko	Luis Suárez Miramontes
Data i miejsce urodzenia	2 maja 1935 ; A Coruña
Data i miejsce śmierci	9 lipca 2023 ; Mediolan
Wzrost	175 cm
Pozycja	pomocnik, napastnik
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
1974–1975	Inter Mediolan
1975	UC Sampdoria
1975–1976	SPAL 1907
1976–1977	Calcio Como
1977–1978	Cagliari
1978–1979	Deportivo La Coruña
1980–1982	Hiszpania U-21
1988–1991	Hiszpania
1992	Inter Mediolan
1994	Albacete Balompié
1995	Inter Mediolan (doradca prezesa)
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Luis Suárez Miramontes (ur. 2 maja 1935 w A Coruñi, zm. 9 lipca 2023 w Mediolanie^[1]) – hiszpański piłkarz występujący na pozycji pomocnika lub napastnika, oraz trener piłkarski. Był jednym z najskuteczniejszych zawodników w historii futbolu hiszpańskiego. W drugiej połowie lat 50. był liderem FC Barcelona, z którą zdobył dwa tytuły mistrza kraju oraz dwukrotnie wygrał Puchar Miast Targowych. Od 1961 do 1970 roku grał w Interze Mediolan, który w tamtym okresie osiągnął największe sukcesy w swojej historii; drużyna prowadzona przez Helenio Herrerę trzy razy była najlepsze w Serie A, a dwa razy – w Pucharze Mistrzów. Z reprezentacją Hiszpanii, w której barwach rozegrał 32 mecze, zdobył w 1964 roku mistrzostwo Europy oraz brał udział w mundialach 1962 i 1966. Piłkarską karierę zakończył w 1972 roku w barwach Sampdorii. Jako szkoleniowiec pracował w klubach włoskich i hiszpańskich, ale bez większych sukcesów. Od 1988 do 1991 był selekcjonerem reprezentacji Hiszpanii; wystąpił z nią w Mundialu 1990. W latach 90. związał się z Interem Mediolan, gdzie pełnił różne funkcje administracyjne. Zmarł 9 lipca 2023 w mediolańskm szpitalu Ospedale Niguarda, gdzie przez kilka dni był hospitalizowany^[2]^[3].

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Był jednym z najlepszych hiszpańskich piłkarzy w historii, jednym z dwóch którzy otrzymali Złotą Piłkę magazynu France Football (drugim był Alfredo Di Stéfano).

Jako czternastolatek zapisał się do szkółki piłkarskiej Deportivo La Coruña. Cztery lata później w barwach tego klubu zadebiutował w Primera División w przegranym 1:6 spotkaniu z FC Barcelona.

W 1954 roku przeniósł się właśnie do Barcelony (przez jeden sezon występował w jej filii La Espana Industrial), gdzie od 1955 do 1961 roku zdobył dwa tytuły mistrza Hiszpanii oraz dwukrotnie Puchar Miast Targowych. W 1960 roku został uznany przez France Football za najlepszego piłkarza, grającego w ligach Europy. Dla Barcelony rozegrał blisko 200 meczów, w których strzelił ponad 100 bramek.

Był najdroższym piłkarzem świata, kiedy w 1961 roku Katalończycy sprzedali go do Interu Mediolan za 142 tysiące funtów. Na jego transfer nalegał nowy trener Interu Helenio Herrera, z którym Suárez współpracował w Barcelonie. Piłkarz z Galicji był jednym z najważniejszych ogniw drużyny, która w pierwszej połowie lat 60. nie miała sobie równych ani w Serie A, ani w Pucharze Mistrzów. Piłkarze grający w Interze Herrery nazywani są generacją catenaccia, gdyż właśnie oni po raz pierwszy zaprezentowali światu udoskonaloną przez argentyńskiego szkoleniowca metodę gry. Suárez od 1961 do 1970 roku rozegrał w Interze 328 meczów, w których strzelił 55 goli.

Sportową karierę zakończył w wieku 38 lat w Sampdorii.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Luis Suárez w latach 1957–1972 rozegrał w reprezentacji Hiszpanii 32 mecze i strzelił 14 goli. Zdobył w jej barwach tytuł mistrza Europy na Euro 1964 oraz dwukrotnie występował na mistrzostwach świata: 1962 (runda grupowa) i 1966 (runda grupowa).

Kariera szkoleniowa[edytuj | edytuj kod]

Przez cztery lata prowadził pięć różnych klubów włoskich, bez większych sukcesów. W 1978 roku powrócił do Hiszpanii, do Deportivo La Coruña, ale został zwolniony już po kilku miesiącach pracy. Później pomagał José Emilio Santamaríi przy reprezentacji Hiszpanii.

Niespodziewanie w 1988 roku został selekcjonerem drużyny narodowej. Awansował z nią do mundialu 1990, gdzie w drugiej rundzie Hiszpanie przegrali 1:2 z Jugosławią. Zrezygnował z posady w maju 1991 roku po trzech przegranych z rzędu (z Francją w meczu eliminacji do Euro 1992 oraz z Węgrami i Rumunią w spotkaniach towarzyskich). Jego bilans: 27 meczów, 15 zwycięstw – 4 remisy – 8 porażek.

W latach 90. związał się na stałe z Interem Mediolan, w którym najczęściej pełnił różne funkcje administracyjne. Dwukrotnie – w 1992 i 1996 roku – był tymczasowym szkoleniowcem drużyny, a od 2001 roku osobistym doradcą prezesa klubu Massimo Morattiego.