Lufa poligonalna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Przewód lufy poligonalnej
Rodzaje luf – tradycyjna (walcowa gwintowana) po lewej, poligonalna po prawej.

Lufa poligonalnalufa broni strzeleckiej, której przekrój poprzeczny ma kształt wielokąta foremnego i zmienia swoje położenie wzdłuż części prowadzącej przewodu według linii śrubowej. Wierzchołki wielokąta są zwykle zaokrąglone, a boki wykonuje się w kształcie łuków.

Taki kształt przekroju wpływa na zmniejszenie oporu występującego podczas przechodzenia pocisku przez lufę, ogranicza również wypływ gazów prochowych z lufy w czasie poprzedzającym wylot pocisku oraz ułatwia czyszczenie i konserwację przewodu lufy. Dzięki swoim właściwościom lufa poligonalna charakteryzuje się zwiększoną trwałością oraz zdolnością nadawania większych prędkości początkowych niż lufy gwintowane.

Pierwsza lufa poligonalna została skonstruowana w Wielkiej Brytanii w Manchesterskich Zakładach Artyleryjskich, kierowanych wówczas przez sir Josepha Whitwortha. W 1854 roku w opracowanym przez niego karabinie zastosował lufę ciągnioną, której przekrój poprzeczny miał kształt sześcioboku foremnego z zaokrąglonymi krawędziami.

Obecnie lufy poligonalne są najczęściej stosowane w broni strzeleckiej, zwłaszcza w pistoletach, np. taką lufę posiadają pistolety P9, USP Expert i karabin wyborowy PSG1 opracowane w niemieckiej firmie Heckler i Koch. Lufy poligonalne stosują także firmy Glock, Magnum Research czy też Česká Zbrojovka.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 111. ISBN 83-86028-01-7.