Ludzie z pociągu – Wikipedia, wolna encyklopedia
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | 1961 |
Data premiery | 11 maja 1961 |
Kraj produkcji | |
Język | polski |
Czas trwania | 98 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja |
Ludzie z pociągu – polski czarno-biały film wojenny z 1961 roku w reżyserii Kazimierza Kutza, zrealizowany na podstawie opowiadania Mariana Brandysa Chłopiec z pociągu.
Fabuła
[edytuj | edytuj kod]Film jest studium charakterologicznym społeczeństwa polskiego w dramatycznym czasie okupacji niemieckiej, którego reprezentacyjny przekrój stanowią pasażerowie zatrzymanego przez Niemców pociągu, poddani próbie człowieczeństwa podczas II wojny światowej na ziemiach polskich[1].
Streszczenie
[edytuj | edytuj kod]Czas po II wojnie światowej. Korjany, odludna stacyjka kolejowa położona na krawędzi lasu. Cała jej obsada to zawiadowca Kaliński i jego nastoletnia pomocnica. Z przejeżdżającego bez zatrzymania pociągu nagle ktoś wyrzuca bukiet kwiatów, co nie dziwi Kalińskiego. Pomocnica jednak domaga się od niego wyjaśnienia. Kaliński w swojej opowieści cofa się do II wojny światowej[1].
Na przełomie lata i jesieni 1943 roku na tej samej stacji kolejowej, z powodu uszkodzenia przedostatniego wagonu w pociągu osobowym, pasażerowie przymusowo odczepionych i pozostawionych dwóch ostatnich wagonów oczekują na kolejny pociąg, który zabierze ich dalej. Wśród nich są: konspirator Piotr oraz jego dziewczyna, chłopiec z psem, kobieta z małą Żydówką, szmuglerzy, karciarze, szmalcownik. W trakcie pobytu w poczekalni część niedoszłych pasażerów nawiązuje bliższe znajomości, część zaś (karciarze, szmalcownik) żeruje na słabszych pasażerach. Zawiadowca Kaliński, jedyny polski kolejarz na terenie stacyjki, robi co w jego mocy, by wszystkich wyprawić[1].
Między oczekującymi kręci się pijany niemiecki żandarm kolejowy, który gubi swoją broń automatyczną i z tego powodu prowokuje przyjazd na stację niemieckiego patrolu. Przybyły gestapowiec daje oczekującym pięć minut na ujawnienie się posiadacza broni, grożąc zdziesiątkowaniem pasażerów. Do zabrania automatu przyznaje się chłopak z psem. Zostaje przez Niemców brutalnie pobity. W ostatniej chwili zawiadowca stacji przyprowadza znalezionego w zagajniku pijanego żandarma, który po prostu zostawił swoją broń w poczekalni. Niemcy odjeżdżają wraz z żandarmem[2].
Obsada
[edytuj | edytuj kod]Źródło: FilmPolski.pl[1]
- Jerzy Block − zawiadowca Kaliński
- Andrzej May − Piotr
- Janina Traczykówna − Anna
- Maciej Damięcki − chłopak z psem
- Zdzisław Tobiasz − bahnschutz
- Gustaw Lutkiewicz − Kwaśniewski
- Aleksander Fogiel − handlarz
- Bogdan Baer − szwagier handlarza
- Jerzy Turek − poznaniak
- Danuta Szaflarska − „ciocia” Marylki
- Małgorzata Dziedzic − Marylka
- Józef Pieracki − inwalida
- Zenon Burzyński − pasażer
- Andrzej Gazdeczka − karciarz
- Zdzisław Karczewski − karciarz
- Jan Zdrojewski − gestapowiec
- Jan Łopuszniak − tłumacz gestapowca
- Elżbieta Will − pomocnica Kalińskiego
Produkcja
[edytuj | edytuj kod]Film Ludzie z pociągu został wyprodukowany przez Zespół Filmowy „Kadr”. Scenariusz do filmu w reżyserii Kazimierza Kutza napisał Marian Brandys (autor pierwowzoru literackiego Chłopiec z pociągu) wraz z Ludwiką Woźnicką. Ścieżkę muzyczną opracował Tadeusz Baird. Premiera filmu odbyła się 11 maja 1961 roku[1].
Zdjęcia do Ludzi z pociągu nakręcił operator Kurt Weber, który brał odpowiedzialność za kształt artystyczny filmu na równi z Kutzem. Weber zastosował głębię ostrości, używając górnego rozproszonego światła, a zarazem zaciemniając pierwszy plan – tak, aby widz podpatrywał zachowania różnych bohaterów, nie martwiąc się o przeoczenie wydarzeń ważnych dla fabuły. Jak zauważył Mikołaj Góralik, Weber sprawnie wykorzystywał różnorodne środki wyrazu: „częściej niż kamerą z ręki operator posługiwał się skomplikowanymi jazdami i panoramami oraz zmianą perspektywy”[3].
Zdjęcia plenerowe do filmu zrealizowano na stacji kolejowej Kuriany, w województwie podlaskim[1].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]Rok | Instytucja | Nagroda | Odbiorca[1] |
---|---|---|---|
1961 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Locarno | Srebrny Żagiel | Kazimierz Kutz |
1962 | Ministerstwo Kultury i Sztuki | Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Ludzie z pociągu w bazie filmpolski.pl
- ↑ "Ludzie z pociągu", reż. Kazimierz Kutz [online], Culture.pl [dostęp 2021-06-27] (pol.).
- ↑ Mikołaj Góralik , Kurt Weber, „Konteksty” (2), 2014, s. 146, ISSN 1230-6142 [dostęp 2021-06-27] .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Ludzie z pociągu na kanale Studia Filmowego Kadr w serwisie YouTube
- Ludzie z pociągu w bazie Filmweb
- Ludzie z pociągu w bazie filmpolski.pl
- Zdjęcia z filmu Ludzie z pociągu w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”