Ludwika Teresa de Montaignac – Wikipedia, wolna encyklopedia

Błogosławiona
Ludwika Teresa de Montaignac de Chauvance

Data i miejsce urodzenia	20 maja 1820 Hawr
Data i miejsce śmierci	27 czerwca 1885 Montluçon[1]
Czczona przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	4 listopada 1990 bazylika św. Piotra na Watykanie przez Jana Pawła II
Wspomnienie	27 czerwca

Ludwika Teresa de Montaignac de Chauvance, właśc. Louise Thérèse de Montaignac de Chauvance (ur. 20 maja 1820 w Hawrze, Francja, zm. 27 czerwca 1885 w Montluçon) – Francuzka, błogosławiona Kościoła katolickiego, założycielka zakonu oblatek Serca Jezusa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]

Ludwika Teresa urodziła się w katolickiej rodzinie. Jej ojciec był urzędnikiem państwowym. W 1848 rodzina przeniosła się do Montluçon (region Burbonia), z którego pochodziła. W 1830 Ludwika została oddana na wychowanie mieszkającej w Nevers ciotce – pani de Raffin, która jednocześnie była jej matką chrzestną. 6 czerwca 1833 przyjęła pierwszą komunię świętą. Wraz z opiekunką nawiedzała klasztor sióstr Najświętszej Maryi Panny w Paryżu. Tam po raz pierwszy zetknęła się z kultem Serca Jezusa.

Choroba[edytuj | edytuj kod]

W 1842 odczuła pierwsze oznaki choroby kości, której następstwa odczuwała do końca życia.

Oblacja Sercu Jezusa[edytuj | edytuj kod]

8 września 1843 złożyła ślub Sercu Jezusa.

Rok później pani de Raffin rozpoczęła planowanie przedsięwzięcia, które poprzez nabożeństwo do Serca Jezusa miałoby zjednoczyć chrześcijańskie, świeckie kobiety we Francji. Zmarła 4 grudnia 1845. Ludwika Teresa za radą duchowego kierownika, księdza Gaume, zrezygnowała ze wstąpienia do zakonu sióstr karmelitanek i postanowiła kontynuować inicjatywę ciotki.

W lutym 1848 udała się do Montluçon, aby rozpocząć działalność apostolską i zacząć formować stowarzyszenie kobiet. Założyła sierociniec i ośrodek katechetyczny dla ludzi z marginesu. Organizowała pomoc dla ubogich kościołów oraz rekolekcje dla wszystkich wiernych.

W lipcu 1863 przejęła pieczę nad wychowaniem trzech dzieci swojej zmarłej siostry. Z zapisków wynika, iż to doświadczenie pozwoliło jej lepiej zrozumieć matki rodzin, z którymi miała kontakt. 21 grudnia 1874 oficjalnie rozpoczęło swoją działalność ugrupowanie pod nazwą „Pobożne Stowarzyszenie Oblatek Serca Jezusa”. W grudniu 1875 Ludwika Teresa została mianowana Sekretarzem Generalnym „Apostolstwa Modlitwy”, prowadzonego przez ojca Ramière SJ. Dzięki temu stanowisku nawiązała nowe znajomości w świecie kościelnym.

Stowarzyszenie oblatek rozwijało swoją działalność, także poza granicami Francji. Nastąpił podział kobiet na oblatki świeckie, żyjące we wspólnocie (dawniej zjednoczone), zakonne (profeski) i zjednoczone, żyjące w swoim środowisku (dawniej agregowane). Powstały nowe domy zakonne. 17 maja 1880 Ludwika Teresa została wybrana przełożoną generalną Zgromadzenia. 4 października 1881 papież Leon XIII zatwierdził działalność nowego zakonu.

W 1882 założyła stowarzyszenie „samuelitów”, przygotowujące i umożliwiające wstąpienie do seminarium. Zmarła 27 czerwca 1885 w opinii świętości.

Kult[edytuj | edytuj kod]

28 marca 1988 w obecności papieża Jana Pawła II został ogłoszony dekret o heroiczności cnót Sługi Bożej, a 3 marca 1990 dekret uznający cud przypisywany Ludwice Teresie.

4 listopada 1990 w bazylice św. Piotra w Rzymie odbyła się jej beatyfikacja.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
• modlitwa za pośrednictwem świętego
• beatyfikowani i kanonizowani przez Jana Pawła II

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia i źródła[edytuj | edytuj kod]

• Philippe Ferlay: Moc Wiary. Droga duchowa Ludwiki Teresy de Montaignac. Poznań: Wydawnictwo Paulińskie, 1990, s. 158.