Ludwik Christians – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik Christians

Data i miejsce urodzenia	5 marca 1902 Jampol Podolski
Data i miejsce śmierci	2 października 1956 Warszawa
Poseł III kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 1934 do 1935
Przynależność polityczna	Stronnictwo Narodowe
Prezes Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża
Okres	od 1945 do 1946
Poprzednik	Włodzimierz Koskowski
Następca	Bronisław Kostkiewicz
Odznaczenia

Ludwik Christians (ur. 5 marca 1902 w Jampolu Podolskim, zm. 2 października 1956 w Warszawie) – prawnik i adwokat, członek Obozu Wielkiej Polski, Stronnictwa Narodowego i Obozu Narodowo-Radykalnego, działacz Akcji Katolickiej oraz filister korporacji akademickiej Concordia, poseł na Sejm III kadencji w II RP, z ramienia Stronnictwa Narodowego, działacz Rady Głównej Opiekuńczej, prezes Polskiego Czerwonego Krzyża.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu gimnazjum rosyjskiego przyjechał do Polski. W latach 1923–1927 studiował ekonomię a następnie od 1927 do 1932 prawo na Uniwersytecie Lubelskim.^[1] Należał do Korporacji Akademickiej Concordia. Był prezesem Koła Lubelskiego Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska oraz Dzielnicy Lubelsko-Wołyńskiej Ruchu Młodych Obozu Wielkiej Polski. Powołany do odbycia służby wojskowej w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 5 w Krakowie. W 1931 uzyskał stopień podporucznika rezerwy piechoty. W latach 1932–1939 pracował jako adwokat w Lublinie. W 1933 za konflikt ze starszymi działaczami Stronnictwa Narodowego został zawieszony wyrokiem sądu partyjnego na rok w prawach członka. W latach 1934–1935 był posłem na Sejm III kadencji (wszedł na miejsce zmarłego posła Henryka Sachsa). W okresie od maja do lipca 1934 był we władzach Obozu Narodowo-Radykalnego w Lublinie. Następnie związany z Związkiem Młodych Narodowców (później Ruch Narodowo-Państwowy). Był lektorem języka rosyjskiego na Uniwersytecie Lubelskim w roku akademickim 1938/1939. Działał w Akcji Katolickiej, której był prezesem na okręg lubelski od 1939.

Lata wojny i okupacji[edytuj | edytuj kod]

Powołany do wojska w 1939, został ewakuowany na Wołyń. W drodze powrotnej do Lublina, po rozwiązaniu przez gen. Mieczysława Smorawińskiego podległych mu jednostek, został ciężko ranny w lesie świdnickim.

W latach 1941–1944 był kierownikiem miejskiego i powiatowego oddziału Rady Głównej Opiekuńczej (RGO), a także prezesem Polskiego Czerwonego Krzyża na Okręg Lubelski. Organizował pomoc medyczna i żywnościową dla więźniów przebywających w obozie koncentracyjnym na Majdanku i w więzieniu na zamku. W okresie okupacji sowieckiej, w lipcu 1944 został wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża, a w latach 1945–1946 był jego prezesem.

Lata powojenne[edytuj | edytuj kod]

W 1946 wydał w Warszawie książkę pt. "Piekło XX wieku", w której przedstawił piekło życia obozowego. Po wojnie powrócił do zawodu adwokata. Pracował w Warszawie jako obrońca w sądach cywilnych i wojskowych. Zmarł 2 października 1956 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera BII28-5-18)^[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Ważniejsze dzieła[edytuj | edytuj kod]

• Piekło XX wieku (1946)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Żołnierz służby miłosierdzia, „Dodatek specjalny IPN” (w:) „Niezależna Gazeta Polska” 2007, nr 9, s. VII-VIII