Lotnisko Chopina w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lotnisko Chopina w Warszawie
Ilustracja
Lotnisko Chopina – Terminal A
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Typ

cywilne/wojskowe

Właściciel

Polskie Porty Lotnicze (PPL)

Data otwarcia

29 kwietnia 1934[1]

Kod IATA

WAW

Kod ICAO

EPWA

Strefa czasowa

UTC +1

Wysokość

110 m n.p.m.

Statystyki ruchu
Liczba pasażerów

14 389 143 (2022)[2]

Cargo

101 709 (2022)[3] t

Liczba operacji

130 672 (2022)[2]

Drogi startowe
Kierunek 15/33:

asfaltobeton, 3690 × 60 m

Kierunek 11/29:

asfaltobeton, 2800 × 50 m

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „WAW”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „WAW”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „WAW”
Ziemia52°09′57″N 20°58′02″E/52,165833 20,967222
Strona internetowa
Uroczystość otwarcia terminala pasażerskiego na lotnisku na Okęciu, 29 kwietnia 1934
Znajdujący się między dwoma hangarami budynek dworca lotniczego, 1934
Samoloty w porcie lotniczym Warszawa-Okęcie, początek lat 50.
Port lotniczy w latach 70. XX wieku
Hala dworca lotniczego w latach 70. XX wieku
Wnętrze hali odlotów starej części terminalu A przed przebudową (2008)
Wnętrze hali odlotów w nowej części terminalu A
Wnętrze hali odlotów w starej części terminalu A po przebudowie (2018)
Korytarz w części komercyjnej lotniska
Wyjścia do samolotów w terminalu A
Hala odbioru bagażu w terminalu A
Wprowadzony w 2015 system kolorowych linii kierujących podróżnych do stacji kolejowej Warszawa Lotnisko Chopina, przystanków autobusowych i postojów taksówek
Kaplica w strefie tranzytowej
Starsza część terminalu A (Terminal 1), oddana do użytku w 1992, przed przebudową w latach 2012–2015
Terminal General Aviation
Terminal Cargo z lotu ptaka
Terminal Wojskowego Portu Lotniczego
Wraki samolotu An-24 w barwach PLL LOT i dawnego warszawskiego Ikarusa 260 jako obiekty ćwiczeń strażackich przy terminalu Cargo
Rządowy Tu-154 i śmigłowiec PZL W-3 Sokół na płycie postojowej samolotów Wojskowego Portu Lotniczego
Taras widokowy
Pesa Elf 27WE-007 należący do SKM linii S2 na stacji Warszawa Lotnisko Chopina
Widok lotniska z lotu ptaka w kwietniu 2012
Zdjęcie satelitarne

Lotnisko Chopina w Warszawie (ang. Warsaw Chopin Airport, zwyczajowo Okęcie, kod IATA: WAW, kod ICAO: EPWA) – międzynarodowy port lotniczy znajdujący się w Warszawie. Został otwarty w 1934. Obsługuje loty rozkładowe, czarterowe i cargo.

Lotnisko Chopina jest położone na osiedlu Okęcie (od którego pochodzi jego zwyczajowa nazwa) w dzielnicy Włochy, w odległości około 8 km na południowy zachód od centrum miasta. Jest największym portem lotniczym w Polsce.

Lotnisko jest główną bazą Polskich Linii Lotniczych LOT i bazą operacyjną Wizz Air. Jego właścicielem jest spółka Polskie Porty Lotnicze.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Po 1918 zapadła decyzja o likwidacji lotniska mokotowskiego na Polu Mokotowskim i budowie zamiast niego trzech nowych lotnisk: wojskowego na Okęciu, cywilnego na Gocławiu oraz sportowego na Bielanach[4]. Lotnisko mokotowskie pełniło w tamtym czasie zarówno funkcję lotniska wojskowego, jak i cywilnego[4].

W planie regulacyjnym Warszawy z 1926 na nowe lotnisko wojskowe przeznaczono tereny na Okęciu i Paluchu o powierzchni 285 ha[5]. Projekt budowlany był oparty na nowoczesnych rozwiązaniach francuskich, zgodnie z którymi optymalnym kształtem lotniska było koło-elipsa lub wielobok, z centralnie położonym polem wzlotów i otaczającą go infrastrukturą (hangary, budynki administracyjne i magazyny)[6]. Od 1931 na budowane na Okęciu lotnisko wojskowe zaczęto przenosić z lotniska mokotowskiego 1 Pułk Lotniczy[4]. W 1932 przy nowym lotnisku powstała stacja meteorologiczna[7].

Z powodu planów zabudowania Pola Mokotowskiego podjęto decyzję o przeniesieniu na Okęcie także ruchu pasażerskiego[8]. Miała to być dla lotniska cywilnego lokalizacja tymczasowa (do czasu wybudowania nowego lotniska na Gocławiu)[4]. 29 kwietnia 1934 uroczyście otwarto tam nowy terminal, który przejął ruch pasażerski z lotniska mokotowskiego[1]. W uroczystości wzięli udział m.in. prezydent Ignacy Mościcki, premier Janusz Jędrzejewicz, korpus dyplomatyczny i dyrektorzy siedmiu europejskich linii lotniczych[1]. Mszę świętą odprawił biskup polowy Józef Gawlina[1].

Był to największy cywilno-wojskowy port lotniczy w II RP[9]. Na lotnisko prowadziła brama wjazdowa z górującą nad okolicą wieżą wysokości ok. 50 metrów, znajdująca się w rejonie skrzyżowania ulic Żwirki i Wigury i Komitetu Obrony Robotników[10]. Wokół lotniska powstał klaster przedsiębiorstw związanych z lotnictwem m.in. należąca do Państwowych Zakładów Lotniczych Wytwórnia Płatowców, Polskie Zakłady Skody (późniejsza Wytwórnia Silników PZL), Doświadczalne Warsztaty Lotnicze, a także Instytut Techniczny Lotnictwa[9]. Od 1933 w północnej części lotniska działała stacja meteorologiczna[11]. Latem 1934 oddano do użytku szeroką ul. Żwirki i Wigury, łączącą port lotniczy z ul. Wawelską i centrum miasta, obsadzoną zachowanymi do dzisiaj lipami[12][13]. W 1935 na terenie lotniska wojskowego odsłonięto 20-metrowy pomnik Józefa Piłsudskiego (zniszczony przez Niemców w 1944)[14].

Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 od pierwszych godzin wojny lotnisko było celem ataków Luftwaffe[9]. Zbombardowano m.in. pas startowy, hangary i składy paliwa, przerwane zostały sieci: wodociągowa i elektryczna[9]. 8 września 1939 lotnisko zostało zajęte przez wojska niemieckie[9]. Zostało ono prowizorycznie naprawione, uporządkowano także zalegające polskie samoloty w celu umożliwienia wykonywania operacji lotniczych przez Luftwaffe[9]. 5 października 1939 na Okęciu wylądował samolot z Adolfem Hitlerem, który przyleciał do Warszawy w celu przyjęcia defilady zwycięstwa w Alejach Ujazdowskich[15].

W okresie okupacji niemieckiej lotnisko było wykorzystywane jako lotnisko transportowe[9]. Zbudowano m.in. betonową drogę startową na kierunku 300 stopni wraz z pomocniczymi drogami kołowania[9]. Stacjonowała tam część 1. Dywizji Lotniczej 6. Floty Powietrznej Roberta von Greima wyposażona w bombowce Junkers Ju 87 B[9]. W 1944, przed wybuchem powstania warszawskiego, na lotnisku znajdowało się 56 dział przeciwlotniczych[16]. W przejętych zakładach przemysłowych na Okęciu pracowali jeńcy wojenni i Żydzi[9].

1 sierpnia 1944, w godzinę „W”, lotnisko zostało zaatakowane przez żołnierzy 7 Pułku Piechoty AK „Garłuch” do których nie dotarła informacja o odwołaniu tego rozkazu. Atak zakończył się niepowodzeniem. Poległo ponad 120 powstańców, w tym wszyscy dowódcy[17].

W październiku 1944 Niemcy rozpoczęli stopniowe niszczenie infrastruktury lotniska. Przed wycofaniem się z Warszawy uszkodzili pas startowy i drogi kołowania[9] oraz wysadzili bramę wjazdową z wieżą[10].

Cywilną komunikację lotniczą z Okęcia wznowiono w marcu 1945[18].

Po wojnie zrezygnowano z planów budowy lotniska pasażerskiego na Gocławiu (do lat 70. działało tam lotnisko sportowe, na którego miejscu zbudowano osiedle mieszkaniowe Gocław-Lotnisko)[19][20]. W 1962 podjęto decyzję o rozbudowie Centralnego Portu Lotniczego Warszawa-Okęcie[21]. Prace zostały podzielone na trzy etapy[21]:

  • budowa głównej drogi startowej i dróg pomocniczych,
  • budowa zaplecza technicznego z budynkami Centrum Kontroli Ruchu Lotniczego,
  • budowa nowego Międzynarodowego Dworca Lotniczego, płyty przeddworcowej dla samolotów i dwupasmowej dojazdowej z parkingiem.

Prace, prowadzone przy nieprzerwanej obsłudze pasażerów[21], zakończono w 1969[22][23]. Zespół dworca, wybudowany na podstawie projektu Jana i Krystyny Dobrowolskich i Aleksandra Włodarza (konstrukcje), składał się z hali pasażerskiej, oraz bloków techniczno-administracyjnego i towarowo-pocztowego[21]. W 1978 rozdzielono ruch pasażerów w hali na przyloty i odloty przenosząc przyloty do oddzielnego pawilonu[24].

W październiku 1962 przeniesiono stację meteorologiczną na południowo-zachodnią stronę lotniska, co jeszcze bardziej ograniczyło wpływ miejskiej wyspy ciepła na wyniki pomiarów[25].

W 1973 rozpoczęto prace nad przebudową Krajowego Dworca Lotniczego (również według projektu Jana i Krystyny Dobrowolskich)[21].

W 1980 wydłużono główną drogę startową o 700 metrów, dzięki czemu lotnisko może przyjmować wszystkie typy samolotów[24].

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Od momentu swojego otwarcia w 1934 lotnisko nosiło nazwy: Port Lotniczy Warszawa-Okęcie[26] i Centralny Port Lotniczy Warszawa-Okęcie[27].

W 2001 lotnisku nadano imię Fryderyka Chopina. W styczniu 2010 zarejestrowano w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego nową, obowiązującą obecnie formalnie nazwę, Lotnisko Chopina. Zmiana ta jest przedmiotem kontrowersji, i jak wskazuje wiele doniesień medialnych, nie zmieniła dominującej wśród mieszkańców miasta konwencji nazywania lotniska „Okęciem”[28][29]. Zmianę nazwy lotniska uzasadniano m.in. tym, iż nazwa Okęcie „jest nazwą zwyczajową znaną głównie Polakom, która z niczym szczególnym się nie kojarzy. Natomiast Lotnisko Chopina jest marką niosącą określone wartości, na bazie której znacznie łatwiej budować pozycję i rozpoznawalność portu w Polsce i na świecie”[30]. Wśród wspomnianych wartości władze lotniska wymieniały „klasę”, „wysoką kulturę”, „romantyzm” i „polskość”. Władze lotniska zadeklarowały jednocześnie, że nie jest ich zamiarem „zmiana normy językowej i całkowite wytępienie nazwy Okęcie z języka polskiego”[31].

Tradycyjna nazwa „Okecie” (bez polskiego „ę”) jest także wciąż używana jako identyfikator lotniska w systemach radiowej i elektronicznej łączności lotniczej. Nazwę „Warszawa-Okęcie” noszą także Placówka Straży Granicznej na lotnisku[32], obsługiwane przez nią przejście graniczne oraz zlokalizowany na lotnisku Wojskowy Port Lotniczy.

Roszczenia do gruntów zajmowanych przez lotnisko[edytuj | edytuj kod]

Właściciel lotniska toczy spór sądowy ze spadkobiercami rodziny Branickich, którzy domagają się odszkodowania w wysokości co najmniej 235 mln z tytułu bezumownego korzystania z ok. 30 ha gruntów, przejętych po wojnie przez Skarb Państwa na podstawie dekretu o reformie rolnej[33].

Przyszłość lotniska[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2017 rząd Beaty Szydło podjął decyzję, że cywilny ruch lotniczy z Lotniska Chopina zostanie przejęty po 2027 przez nowo wybudowany Port Solidarność – Centralny Port Komunikacyjny (CPK) dla Rzeczypospolitej Polskiej w Stanisławowie w gminie Baranów, 45 km na zachód od Warszawy[34][35].

 Osobny artykuł: Centralny Port Komunikacyjny.

Decyzja o dalszym funkcjonowaniu Lotniska Chopina ma zostać podjęta po opracowaniu w latach 2019–2020 studium wykonalności dla CPK[36].

Kalendarium[edytuj | edytuj kod]

  • 1933 – Kosztem ponad 10 mln złotych ukończono budowę lotniska obejmującego trzy hangary, warsztaty, garaże, kotłownię oraz budynek dworca lotniczego wraz z betonową płytą postojową dla samolotów.
  • 1934 – 29 kwietnia – uroczyste otwarcie lotniska przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego. Przenosiny lotów z lotniska mokotowskiego. W pierwszym roku działalności lotnisko obsłużyło 10750 pasażerów.
  • 1937 – Zainstalowano wyposażenie radionawigacyjne w postaci radiolatarni Lorentz – do lądowania w trudniejszych warunkach atmosferycznych.
  • 1939 – Do września z lotniska utrzymywane były regularne połączenia lotnicze z 6 krajowymi oraz 17 zagranicznymi lotniskami.
  • 1939–1945 – W czasie okupacji niemieckiej na terenie lotniska znajdowały się dwie szkoły lotnicze oraz zakład naprawczy Luftwaffe. Lotniskiem zarządzała spółka Junkers utrzymując na nim swój ośrodek badawczy. W okresie tym wybudowano na lotnisku pierwszą betonową drogę startową.
  • 1945 – styczeń – Zniszczenie lotniska przez wycofujące się wojska niemieckie.
  • 1969 – 27 kwietnia – Uroczyste oddanie do użytku Międzynarodowego Dworca Lotniczego[37] (MDL, użytkowany do 1992) i uruchomienie nowej linii autobusowej nr 175 do śródmieścia[37]
  • 1975 – Oddanie do użytku Krajowego Dworca Lotniczego (KDL, obecnie Terminal General Aviation) przy ul. 17 Stycznia (od 2019 ul. Komitetu Obrony Robotników)
  • 1979 – Oddanie do użytku nowej hali przylotów MDL (użytkowanej do 1992, po przebudowie zamieniona na terminal „Etiuda”).
  • 1992 – 1 lipca – Oddanie do użytku Terminalu 1 (obecnie stara część Terminalu A, architektonicznie i funkcjonalnie zintegrowana z nową częścią w latach 2012–2015).
  • 2004 – Otwarcie terminalu „Etiuda” dla tanich linii lotniczych.
  • 2005 – Otwarcie Terminalu VIP Aviation (obecnie pod nazwą Terminal General Aviation) w zmodernizowanym budynku d. Krajowego Dworca Lotniczego przy ul. 17 Stycznia (od 2019 ul. Komitetu Obrony Robotników).
  • 2006 – 1 grudnia – Oddanie do użytku części przylotowej Terminala 2.
  • 2008 – 7 marca – Oddanie do użytku części odlotowej Terminala 2.
  • 2008 – 30 marca – Wprowadzenie przepisów Schengen.
  • 2009 – 29 marca – Zamknięcie terminalu „Etiuda”[38].
  • 2010 – Przemianowanie terminali 1 i 2 w Terminal A.
  • 2011 – 8 sierpnia – Oddanie do użytku pirsu centralnego i południowego Terminalu A.
  • 2012 – 1 czerwca – Uruchomienie stacji kolejowej Warszawa Lotnisko Chopina.
  • 2012 – 13 września – Rozpoczęcie modernizacji starej części Terminala A.
  • 2014 – Wybudowanie nowej płyty postojowej dla samolotów cargo i dwóch dróg odlodzeniowych oraz dwóch nowych dróg kołowania[39].
  • 2015 – 22 maja – Otwarcie zmodernizowanej części Terminala A w tym. m.in. bezpośredniego połączenia hali przylotów ze stacją kolejową Warszawa Lotnisko Chopina. Na dachu zmodernizowanej części terminala umieszczono elektrownię słoneczną[40]. Udostępniony został także oszklony i zadaszony taras widokowy[41]. Modernizacja terminala kosztowała ok. 400 mln zł netto i była częściowo finansowana ze środków UE (Program Operacyjny Infrastruktura i Środowisko 2007–2013)[42].
  • 2019 – czerwiec – Uruchomienie bramek do automatycznej odprawy pasażerów z paszportami biometrycznymi[43]

Ruch pasażerski i cargo[edytuj | edytuj kod]

Tabela ruchu[edytuj | edytuj kod]

Rok Liczba obsłużonych
pasażerów
Zmiana w stosunku
do roku poprzedniego
Liczba operacji lotniczych
2006 8 101 827[44] 14,6% 126 534[44]
2007 9 193 223[44] 13,5% 133 116[44]
2008 9 436 958[44] 2,6% 129 728[44]
2009 8 278 747[44] -12,2% 115 934[44]
2010 8 666 552[45] 4,7% 116 691[45]
2011 9 322 485[45] 7,6% 119 399[45]
2012 9 567 063[46] 2,6% 118 320[46]
2013 10 669 879[46] 11,5% 123 981[46]
2014 10 574 539[46] -0,8% 121 913[46]
2015 11 186 688[47] 5,8% 124 691[47]
2016 12 795 365[47] 14,4% 138 909[47]
2017 15 730 330[47] 22,9% 157 044[47]
2018 17 737 231[48] 12,8% 172 520[48]
2019 18 844 591[49] 6,2% 180 562[49]
2020 5 473 224[50] -71% 67 649[50]
2021 7 445 468[51] 36% 80 608[51]
2022 14 389 143[2] 93,3%[2] 130 672[2]

Przesyłki cargo[edytuj | edytuj kod]

  • 2013 – 48 219,1 tony[52]
  • 2014 – 53 474,6 tony[52]
  • 2015 – 58 282,4 tony[53]
  • 2016 – 72 186,4 tony[54]
  • 2017 – 84 389,4 tony[55]
  • 2018 – 92 377,1 tony[56]
  • 2019 – 97 784,2 tony[57]
  • 2020 – 74 983,5 tony[58]
  • 2021 – 97 453,5 tony[59]
  • 2022 – 101 709 ton[3]

Terminale[edytuj | edytuj kod]

W 2010 roku w celu ujednolicenia nazewnictwa budynków zlokalizowanych w Porcie Lotniczym im. Fryderyka Chopina w Warszawie zarządzono, że dotychczasowe budynki „Terminal 1” i „Terminal 2” otrzymają wspólną nazwę Terminal A[60]. Druga zmiana dotyczyła przemianowania byłego Terminala VIP Aviation na Terminal General Aviation.

  • Terminal A przy ul. Żwirki i Wigury:
    • d. Terminal 1 – starsza część pasażerskiego Terminalu A lotniska im. Fryderyka Chopina została oddana do użytku 1 lipca 1992. Jej początkowa przepustowość to około 3,5 mln pasażerów rocznie, powiększona w wyniku przebudowy dworca do ok. 5,5 mln pasażerów. Liczba stanowisk odprawy w tej części terminalu wynosiła 46 (numeracja nr 101-146), a pierwotna liczba bramek – 12. Była nazywana, ze względu na kolor dachu, filarów i ścian, „buraczkową”[61]. We wrześniu 2012 rozpoczęła się przebudowa terminala, której celami były architektoniczne i funkcjonalne zintegrowanie budynku z nową częścią, oraz wybudowanie przejścia podziemnego łączącego bezpośrednio halę przylotów z nową stacją kolejową[62][63]. Zmodernizowana część terminala, oddana do użytku w maju 2015, ma siedem kondygnacji o powierzchni 60 tys. m², 48 stanowisk odprawy biletowo-bagażowej i 6 stanowisk samoobsługowych[64]. Na dachu umieszczono także elektrownię słoneczną. Panele z ogniwami fotowoltaicznymi pokrywają 80% powierzchni dachu (7 tys. m²), co ma pozwolić na wyprodukowanie ok. 575 MWh energii elektrycznej rocznie (ok. 20% dziennego zapotrzebowania terminala przy idealnych warunkach pogodowych)[40].
    • d. Terminal 2 – nowsza część Terminalu A przystosowana jest do obsługi 6,5 mln pasażerów rocznie. Liczba stanowisk odprawy biletowo-bagażowej wynosi 70 (nr 201-282). Hala przylotów została oddana do użytku 1 grudnia 2006. Strefa odlotów w ówczesnym Terminalu 2 dostała pozwolenie na użytkowanie 7 marca 2008. 12 marca 2008 otwarto terminal i rozpoczęto odprawy pasażerów lotów czarterowych[65], a 18 marca pozostałych lotów rozkładowych[66];
    • pirs centralny i południowy – w ramach dalszej rozbudowy Terminalu A do istniejącego pirsu północnego dobudowano pirs centralny oraz dokończono prace przy pirsie południowym (otwarcie 8 sierpnia 2011); dzięki dokończeniu inwestycji pasażerowie oczekujący na wejście do samolotu mają do dyspozycji jednolitą, przestronną halę, której długość wynosi 725 m.; linie lotnicze i pasażerowie zyskały 11 nowych rękawów, zlokalizowanych w pirsie południowym i centralnym; łączna liczba bramek wynosi 45, a rękawów – 27[67][68].

Od sierpnia 2014 roku wszystkie osoby znajdujące się w Terminalu A mogą korzystać z bezpłatnego i nielimitowanego dostępu do Internetu[69].

Na terenie terminalu znajdują się dwie kaplice: w części ogólnodostępnej w hali odlotów, oraz otwarta w 2015 kaplica w strefie tranzytowej w pobliżu wyjścia nr 37 wraz z osobnym pokojem modlitwy dla pasażerów różnych religii.

  • Terminal General Aviation (d. Terminal VIP Aviation) przy ul. Komitetu Obrony Robotników. Został otwarty 8 lipca 2005. Służy odprawie pasażerów korzystających z prywatnych lub korporacyjnych samolotów lotnictwa ogólnego (ang. general aviation). Zlokalizowany jest w zmodernizowanym budynku byłego krajowego dworca lotniczego z 1975.

Na terenie lotniska wdrożono zintegrowany system ratowania życia w przypadkach nagłego zatrzymania krążenia, na który w 2016 składało się m.in. 49 defibrylatorów[70].

Nieczynne terminale[edytuj | edytuj kod]

  • Terminal Etiuda – dawny terminal tanich linii lotniczych, działający w latach 2004–2009. W latach 1979–1992 była to hala przylotów, zwana „fińską”, do której przeniesiono całość odpraw podróżnych do Warszawy. Obecnie siedziba Welcome Airport Services;
  • Krajowy Dworzec Lotniczy przy ul. Żwirki i Wigury – od 8 maja 2008 przestał pełnić swoją funkcję ze względu na budowę pirsów centralnego i południowego.

Specjalistyczne dworce lotnicze[edytuj | edytuj kod]

  • Dworzec Towarowy CARGO – zlokalizowany w południowej części lotniska przy ul. Wirażowej.
  • Wojskowy Port Lotniczy Warszawa-Okęcie – zlokalizowany przy ul. Żwirki i Wigury przed wjazdem do cywilnego portu lotniczego. Port był obsługiwany przez flotę samolotów 36 Specjalnego Pułku Lotnictwa Transportowego (rozformowany w sierpniu 2011). Terminal Wojskowego Portu Lotniczego (Terminal WPL) obsługiwany przez 1 Bazę Lotniczą[71] służy w szczególności do obsługi transportu członków najwyższych władz państwowych, przyjmowania rządowych delegacji zagranicznych i innych zadań związanych z obsługą administracji państwowej.

Obsługa lotniska[edytuj | edytuj kod]

Widok ogólny lotniska od strony al. Krakowskiej (północno-zachodniej)
Widok ogólny lotniska od strony al. Krakowskiej (północno-zachodniej)

Obsługą samolotów na lotnisku, w szczególności załadunkiem i rozładunkiem bagażu, wyważaniem samolotów, transportem pasażerów po płycie lotniska, wypychaniem i holowaniem zajmują się wyspecjalizowane spółki:

Posiłki do samolotów dostarczają spółki:

  • Do & Co

Paliwo lotnicze do samolotów dostarczają spółki:

Według raportu OAG Punctuality Report z 2015, lotnisko należy pod względem punktualności do światowej czołówki. Blisko 90% lotów odbywa się w wyznaczonym czasie[72].

Kierunki lotów i linie lotnicze[edytuj | edytuj kod]

Kierunki rozkładowe[edytuj | edytuj kod]

Linia lotnicza Kierunek
Aegean Airlines
  1. Grecja Ateny
Aer Lingus

Sezonowo:

  1. Irlandia Dublin
Air China
  1. Pekin[73]
Air France
  1. Francja Paryż-Charles de Gaulle
Austrian Airlines
  1. Austria Wiedeń
British Airways
  1. Wielka Brytania Londyn-Heathrow
Brussels Airlines
  1. Belgia Bruksela[74]
Bulgaria Air
  1. Bułgaria Warna (od 15 czerwca 2024)[75]
Corendon Airlines

Sezonowo:

  1. Turcja Antalya
  2. Turcja Alanya (od 1 czerwca 2024)[76]
Emirates
  1. Zjednoczone Emiraty Arabskie Dubaj
Enter Air

Sezonowo:

  1. Zjednoczone Emiraty Arabskie Dubaj
Finnair
  1. Finlandia Helsinki
Flydubai
  1. Zjednoczone Emiraty Arabskie Dubaj
KLM
  1. Holandia Amsterdam
LOT
  1. Holandia Amsterdam
  2. Kazachstan Astana[77]
  3. Grecja Ateny (wznowienie 11 kwietnia 2024)
  4. Azerbejdżan Baku
  5. Hiszpania Barcelona-El Prat
  6. Liban Bejrut[78]
  7. Serbia Belgrad
  8. Niemcy Berlin[79]
  9. Dania Billund[80]
  10. Belgia Bruksela
  11. Węgry Budapeszt
  12. Rumunia Bukareszt
  13. Polska Bydgoszcz[81]
  14. Stany Zjednoczone Chicago-O’Hare
  15. Indie Delhi[82]
  16. Niemcy Düsseldorf
  17. Armenia Erywań
  18. Niemcy Frankfurt
  19. Polska Gdańsk
  20. Szwajcaria Genewa
  21. Szwecja Göteborg-Landvetter[83]
  22. Niemcy Hamburg
  23. Egipt Kair
  24. Polska Katowice
  25. Mołdawia Kiszyniów
  26. Rumunia Kluż-Napoka
  27. Dania Kopenhaga
  28. Słowacja Koszyce[84]
  29. Polska Kraków
  30. Wielka Brytania Londyn-Heathrow
  31. Stany Zjednoczone Los Angeles[85]
  32. Słowenia Lublana
  33. Polska Lublin
  34. Luksemburg Luksemburg[86]
  35. Hiszpania Madryt-Barajas
  36. Włochy Mediolan-Malpensa
  37. Stany Zjednoczone Miami[87]
  38. Niemcy Monachium
  39. Indie Mumbaj[88]
  40. Stany Zjednoczone Newark-Liberty[89]
  41. Francja Nicea-Lazurowe Wybrzeże
  42. Stany Zjednoczone Nowy Jork-John F. Kennedy
  43. Norwegia Oslo-Gardermoen[90]
  44. Czechosłowacja Ostrawa[91]
  45. Francja Paryż-Charles de Gaulle
  46. Pekin-Capital
  47. Czarnogóra Podgorica[92]
  48. Polska Poznań
  49. Czechosłowacja Praga
  50. Arabia Saudyjska Rijad (od 4 czerwca 2024)[93]
  51. Łotwa Ryga
  52. Polska Rzeszów
  53. Włochy Rzym-Fiumicino
  54. Bośnia i Hercegowina Sarajewo
  55. Korea Południowa Seul-Inczon[94]
  56. Macedonia Północna Skopje
  57. Bułgaria Sofia
  58. Turcja Stambuł
  59. Niemcy Stuttgart
  60. Polska Szczecin
  61. Szwecja Sztokholm-Arlanda
  62. Estonia Tallinn
  63. Uzbekistan Taszkent
  64. Gruzja Tbilisi
  65. Izrael Tel Awiw
  66. Albania Tirana
  67. Japonia Tokio-Narita[95][96]
  68. Kanada Toronto-Pearson
  69. Włochy Wenecja-Marco Polo
  70. Austria Wiedeń
  71. Litwa Wilno
  72. Polska Wrocław
  73. Chorwacja Zagrzeb[97]
  74. Polska Zielona Góra
  75. Szwajcaria Zurych

Sezonowo:

  1. Bułgaria Burgas
  2. Zjednoczone Emiraty Arabskie Dubaj
  3. Chorwacja Dubrownik[98]
  4. Grecja Korfu[99]
  5. Grecja Rodos
  6. Chorwacja Split[100]
  7. Francja Strasburg
Lufthansa
  1. Niemcy Frankfurt
  2. Niemcy Monachium
Norwegian
  1. Norwegia Oslo-Gardermoen
Pegasus Airlines
  1. Turcja Ankara[101]
  2. Turcja Antalya
  3. Turcja Izmir
Play

Sezonowo:

  1. Islandia Reykjavík-Keflavík
Qatar Airways
  1. Katar Doha
Ryanair
  1. Hiszpania Alicante
  2. Włochy Bolonia (do 29 marca 2024)[102]
  3. Belgia Bruksela-Charleroi
  4. Wielka Brytania Liverpool (do 29 marca 2024)
  5. Wielka Brytania Mancherter
  6. Włochy Neapol (do 29 marca 2024)
  7. Hiszpania Palma de Mallorca
  8. Cypr Pafos
  9. Austria Wiedeń
SAS
  1. Dania Kopenhaga
  2. Szwecja Sztokholm-Arlanda
Sky Express
  1. Grecja Ateny
Smartwings Poland[103]

Sezonowo:

  1. Maroko Agadir
  2. Chorwacja Dubrownik
  3. Portugalia Faro
  4. Hiszpania Girona
  5. Włochy Katania
  6. Grecja Korfu
  7. Grecja Kos
  8. Kenia Mombasa[104]
  9. Czarnogóra Podgorica
  10. Grecja Rodos
  11. Grecja Santorini
  12. Chorwacja Split
  13. Turcja Stambuł[105]
SunExpress

Sezonowo:

  1. Turcja Antalya
  2. Turcja Izmir (od 3 maja 2024)[106]
Swiss International Air Lines
  1. Szwajcaria Zurych
TAP Portugal
  1. Portugalia Lizbona
Turkish Airlines
  1. Turcja Stambuł[107]

Sezonowo:

  1. Turcja Antalya[108]
Wizz Air
  1. Hiszpania Alicante
  2. Hiszpania Barcelona-El Prat
  3. Włochy Bari
  4. Szwajcaria/Francja/Niemcy Bazylea
  5. Hiszpania Bilbao
  6. Wielka Brytania Birmingham (do 30 marca 2024)
  7. Włochy Bolonia
  8. Belgia Bruksela-Charleroi
  9. Węgry Budapeszt
  10. Holandia Eindhoven
  11. Hiszpania Fuerteventura
  12. Szwecja Göteborg
  13. Włochy Katania
  14. Dania Kopenhaga
  15. Gruzja Kutaisi
  16. Cypr Larnaka
  17. Wielka Brytania Leeds/Bradford
  18. Portugalia Lizbona
  19. Wielka Brytania Liverpool
  20. Wielka Brytania Londyn-Luton
  21. Portugalia Madera
  22. Hiszpania Madryt
  23. Malta Malta
  24. Włochy Mediolan-Bergamo
  25. Włochy Neapol[109]
  26. Francja Nicea
  27. Norwegia Oslo-Torp
  28. Francja Paryż-Orly[110]
  29. Islandia Reykjavík-Keflavík
  30. Włochy Rzym-Fiumicino
  31. Hiszpania Sewilla
  32. Szwecja Sztokholm-Skavsta
  33. Izrael Tel Awiw (wznowienie 31 marca 2024)
  34. Hiszpania Teneryfa-Południe
  35. Albania Tirana
  36. Hiszpania Walencja
  37. Włochy Wenecja-Marco Polo

Sezonowo:

  1. Jordania Akaba (zawieszone)[111]
  2. Bułgaria Burgas
  3. Grecja Chania
  4. Chorwacja Dubrownik
  5. Francja Grenoble
  6. Grecja Heraklion
  7. Grecja Korfu
  8. Hiszpania Malaga
  9. Maroko Marrakesz
  10. Włochy Olbia
  11. Hiszpania Palma de Mallorca
  12. Czarnogóra Podgorica
  13. Portugalia Porto[112]
  14. Grecja Rodos
  15. Grecja Santorini
  16. Chorwacja Split[113]
  17. Włochy Turyn
  18. Włochy Werona
  19. Grecja Zakintos

Kierunki czarterowe[edytuj | edytuj kod]

Linia lotnicza Kierunek
Enter Air
  1. Turcja Antalya
  2. Gambia Bandżul
  3. Turcja Bodrum
  4. Bułgaria Burgas
  5. Turcja Dalaman
  6. Tunezja Enfidha
  7. Hiszpania Fuerteventura
  8. Hiszpania Gran Canaria
  9. Grecja Heraklion
  10. Egipt Hurghada
  11. Turcja Izmir
  12. Grecja Kos
  13. Hiszpania Lanzarote
  14. Egipt Marsa Alam
  15. Kenia Mombasa
  16. Grecja Patras
  17. Republika Zielonego Przylądka Sal
  18. Oman Salala
  19. Egipt Szarm el-Szejk
  20. Albania Tirana
European Air Charter
  1. Bułgaria Burgas
LOT[114]
  1. Turcja Antalya
  2. Tajlandia Bangkok-Suvarnabhumi
  3. Turcja Bodrum
  4. Meksyk Cancún
  5. Turcja Dalaman
  6. Hiszpania Girona
  7. Turcja Izmir
  8. Sri Lanka Kolombo
  9. Tajlandia Krabi
  10. Malediwy Male
  11. Madagaskar Nosy Be
  12. Hiszpania Palma de Mallorca
  13. Tajlandia Phuket
  14. Wenezuela Porlamar (od 11 listopada 2023)[115]
  15. Wietnam Phú Quốc[116]
  16. Dominikana Puerto Plata
  17. Dominikana Punta Cana
  18. Brazylia Salvador (od 29 października 2023)[117]
  19. Kuba Varadero
  20. Tanzania Zanzibar
Nouvelair
  1. Tunezja Dżerba
  2. Tunezja Monastyr
Smartwings Poland
  1. Turcja Antalya[118]
  2. Turcja Bodrum
  3. Bułgaria Burgas
  4. Turcja Dalaman
  5. Hiszpania Fuerteventura
  6. Grecja Heraklion
  7. Egipt Hurghada
  8. Turcja Izmir
  9. Hiszpania Lanzarote
  10. Egipt Marsa Alam
  11. Włochy Palermo
  12. Hiszpania Palma de Mallorca
  13. Grecja Patras
  14. Albania Tirana

Kierunki towarowe[edytuj | edytuj kod]

Linia lotnicza Kierunek
Air Contractors
  1. Francja Paryż-Charles de Gaulle
DHL
  1. Niemcy Lipsk
FedEx
  1. Francja Paryż-Charles de Gaulle
Genex
  1. Białoruś Mińsk
LOT Cargo (obsługiwane przez Cargojet Airways)
  1. Kanada Hamilton
  2. Stany Zjednoczone Nowy Jork-John F. Kennedy
Sprint Air
  1. Polska Bydgoszcz
  2. Polska Gdańsk
  3. Polska Katowice
  4. Polska Poznań
  5. Polska Wrocław
TNT
  1. Belgia Liège
UPS
  1. Kazachstan Ałmaty
  2. Hongkong
  3. Niemcy Kolonia
  4. Szanghaj

Mapy z kierunkami lotów[edytuj | edytuj kod]

Mapa konturowa Europy
Kierunki lotów regularnych do Europy z lotniska Chopina w Warszawie
Mapa konturowa świata
Kierunki lotów regularnych pozaeuropejskich z Lotniska Chopina w Warszawie
Mapa konturowa Europy
Kierunki lotów czarterowych do Europy z Lotniska Chopina w Warszawie
Mapa konturowa świata
Kierunki lotów czarterowych pozaeuropejskich z Lotniska Chopina w Warszawie
Mapa konturowa Europy
Kierunki lotów towarowych do Europy z Lotniska Chopina w Warszawie
Mapa konturowa świata
Kierunki lotów towarowych pozaeuropejskich z Lotniska Chopina w Warszawie

Odciążenie portu[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Centralny Port Komunikacyjny.

Drogi startowe i operacje lotnicze[edytuj | edytuj kod]

Operacje lotnicze wykonywane są z dwóch asfaltobetonowych dróg startowych:

  • na kierunku 15/33, 3690 × 60 m, o nośności PCN 88 F/C/X/T;
  • na kierunku 11/29, 2800 × 50 m, o nośności PCN 77 R/A/W/T.

Samoloty poruszają się po 21 drogach kołowania. W ciągu godziny na lotnisku im. Fryderyka Chopina w Warszawie można wykonać 42 operacje lotnicze.

Pomoce nawigacyjne[edytuj | edytuj kod]

RWY 11: światła Calvert kat. II (960 m), PAPI, ILS/DME kat. II

RWY 29: światła SALS (420 m), PAPI

RWY 15: światła SALS (420 m), PAPI

RWY 33: światła ALPA-ATA kat. II, PAPI, ILS/DME kat. IIIa

Dla wszystkich podejść dostępna jest również radiolatarnia VOR/DME OKC 113,45 MHz

Preferencyjny system dróg startowych[edytuj | edytuj kod]

Z uwagi na kierunki wiatrów najczęściej wiejących w Polsce, układ ruchu lotniczego w przestrzeni nad Warszawą, stosowane na Lotnisku Chopina przepisy dotyczące ograniczania hałasu, układ dróg startowych, kołowania i szybkiego zjazdu, jak i wyposażenie w pomoce nawigacyjne, obowiązuje następujący system preferencyjny dróg startowych:

Przyloty:

  1. RWY 33,
  2. RWY 11,
  3. RWY 15,
  4. RWY 29.

Odloty:

  1. RWY 29,
  2. RWY 15,
  3. RWY 33,
  4. RWY 11.

Transport[edytuj | edytuj kod]

Autobus linii 175 na placu Zawiszy w drodze na lotnisko

Komunikację z portem lotniczym utrzymuje miejska komunikacja autobusowa[119].

W 2012 r. oddano do użytku podziemną stację kolejową zlokalizowaną pod terminalem[120].

 Osobny artykuł: Warszawa Lotnisko Chopina.

Problemem portu lotniczego pozostają oszukujący pasażerów taksówkarze. Ich ofiarami padają głównie nieświadomi obcokrajowcy – cena kursu do centrum miasta może sięgnąć 150 zł lub więcej. Stało się to przedmiotem kampanii prasowej i tematem wielu publikacji „Gazety Stołecznej[121]. W 2016 Urząd Lotnictwa Cywilnego poszerzył granice administracyjne lotniska o tereny parkingów i dróg dojazdowych przed terminalem aż do ul. Gordona Bennetta. Dzięki temu Służba Ochrony Lotniska może karać mandatami nieuczciwych kierowców, którzy stojąc w hali przylotów podchodzą do nieświadomych podróżnych, a hala przylotów została oznakowana w kilku językach informacjami o legalnych korporacjach taksówkowych[122].

Połączeniem lotniska z ekspresową obwodnicą miasta jest droga ekspresowa S79.

Częstotliwości radiowe[edytuj | edytuj kod]

Airbus A380 na lotnisku Chopina
  • ATIS – 120,455 MHz
  • Okęcie Clearance Delivery – 121,605 MHz
  • Okęcie Ziemia (Okęcie Ground) – 121,905 MHz
  • Okęcie Wieża (Okęcie Tower) – 118,305 MHz
  • Warszawa Zbliżanie (Warsaw Approach) – 128,805 MHz (Południe) oraz 125,055 MHz (Północ)
  • Warszawa Director (Warsaw Director) – 129,380 MHz

Obszar ograniczonego użytkowania wokół lotniska[edytuj | edytuj kod]

20 czerwca 2011 r. Sejmik Województwa Mazowieckiego podjął uchwałę nr 76/11 w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego im. Fryderyka Chopina w Warszawie[123]. Uchwała weszła w życie 4 sierpnia – po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego. (Dz. Urz. Woj. Maz. nr 128, poz. 4086).

Wypadki na lotnisku i w jego pobliżu[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Dominik Sipiński, Paweł Cybulak, Paweł Placha: Lotniska w Polsce. Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn, s. 153. ISBN 978-83-7729-241-9.
  2. a b c d e Liczba obsłużonych pasażerów oraz wykonanych operacji w ruchu krajowym i międzynarodowym – regularnym i czarterowym w latach 2020–2022. [w:] Urząd Lotnictwa Cywilnego [on-line]. marzec 2023. [dostęp 2023-05-09].
  3. a b Ilość obsłużonego cargo on board (w kg) w polskich portach lotniczych w ruchu krajowym i międzynarodowym w roku 2021-2022. [w:] Urząd Lotnictwa Cywilnego [on-line]. marzec 2023. [dostęp 2023-05-09].
  4. a b c d Ryszard Mączewski: Warszawa między wojnami. Łódź: Księży Młyn, 2009, s. 63. ISBN 978-83-61253-51-8.
  5. Jerzy Gromski: Ochota w latach 1916–1939, [w:] Dzieje Ochoty. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 128.
  6. Zdzisław Suwiński: Krajowa Baza Operacyjna nr 1 z Okęcia we wrześniu 1939 roku. Oświęcim: Wydawnictwo NapoleonV, 2016, s. 23. ISBN 978-83-65652-72-0.
  7. Bernard Budzyński. Zarys historii instrumentalnych obserwacji pogody w Warszawie. „Kronika Warszawy”. 2 (154), s. 42, 2016. 
  8. Grzegorz Mika: Od wielkich idei do wielkiej płyty. Burzliwe dzieje warszawskiej architektury. Agencja Wydawniczo-Reklamowa Skarpa Warszawska, 2017, s. 186. ISBN 978-83-63842-67-3.
  9. a b c d e f g h i j k Krzysztof Komorowski (red.): Warszawa walczy 1939–1945. Leksykon. Warszawa: Fundacja Polska Walczy i Wydawnictwo Bellona, 2015, s. 552. ISBN 978-83-1113474-4.
  10. a b Jakub Jastrzębski. Wysoka przeszłość Okęcia. „Skarpa Warszawska”, s. 17, lipiec 2021. 
  11. Bernard Budzyński. Zarys historii instrumentalnych obserwacji pogody w Warszawie. „Kronika Warszawy”. 2(154), s. 42, 2016. 
  12. Jan Bystroń: Warszawa. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1977, s. 311.
  13. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1035. ISBN 83-01-08836-2.
  14. Warszawa – Pomnik Józefa Piłsudskiego na Okęciu. sztuka.net, 13 listopada 2015. [dostęp 2019-11-23].
  15. Tomasz Szarota: Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Warszawa: Czytelnik, 2010, s. 21. ISBN 978-83-07-03239-9.
  16. Piotr Rozwadowski (red.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. Tom 1. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2005, s. 424. ISBN 83-11-09261-3.
  17. Adam Borkiewicz: Powstanie warszawskie. Zarys działań natury wojskowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1969, s. 72–73.
  18. Bronisław Dostatni: Ochota ośrodkiem komunikacji lotniczej, [w:] Dzieje Ochoty. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 188–189.
  19. Marcin Białas. Lotnisko na Gocławiu. „Stolica”, s. 53, kwiecień 2016. 
  20. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 926. ISBN 83-01-08836-2.
  21. a b c d e Krystyna Krzyżakowa: Warszawskie osiągnięcia, [w:] Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 148. ISBN 83-03-01684-9.
  22. Bronisław Dostatni: Ochota ośrodkiem komunikacji lotniczej, [w:] Dzieje Ochoty. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 189.
  23. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 84.
  24. a b Krystyna Krzyżakowa: Warszawskie osiągnięcia, [w:] Kalendarz Warszawski'88. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 149. ISBN 83-03-01684-9.
  25. Bernard Budzyński. Zarys historii instrumentalnych obserwacji pogody w Warszawie. „Kronika Warszawy”. 2 (154), s. 45–46, 2016. 
  26. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 568, 671. ISBN 83-01-08836-2.