Lorenzo Perosi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lorenzo Perosi

Kapelan Jego Świątobliwości
Data i miejsce urodzenia	21 grudnia 1872 Tortona
Data i miejsce śmierci	12 października 1956 Rzym
Dyrektor chóru kaplicy Sykstyńskiej
Okres sprawowania	1898–1956
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1895
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Lorenzo Perosi (ur. 21 grudnia 1872 w Tortonie, zm. 12 października 1956 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, kompozytor muzyki sakralnej, dyrektor chóru kaplicy Sykstyńskiej w latach 1898–1956.

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z bardzo muzykalnej rodziny z Piemontu. Wielu jego przodków było muzykami kościelnymi. Także jego ojciec Giuseppe (1849–1908) był dyrektorem chóru katedry w Tortonie i jednym z najbardziej znanych muzyków w służbie Kościoła. Bratem Lorenza był kard. Carlo Perosi. Będąc jeszcze studentem został nauczycielem muzyki w opactwie na Monte Cassino, a następnie w Imoli. W tym czasie zrezygnował z zaproponowanej mu katedry profesora w Ratyzbonie (studiował tam przez rok pod kierunkiem Franza Xavera Haberla). Po 1894 roku rozpoczął studia nad chorałem gregoriańskim w opactwie Solesmes we Francji. Renesansowa polifonia, której nauczył się od Haberla i chorał były dwoma filarami, na których Perosi oparł swą późniejszą twórczość.

Dyrektor chórów[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec XIX wieku został dyrektorem chóru Cappella Marciana przy bazylice św. Marka w Wenecji. Stało się tak za sprawą jego przyjaciela i miłośnika chorału gregoriańskiego – ówczesnego patriarchy Wenecji kard. Giuseppe Sarto. W okresie weneckim powstały najważniejsze jego kompozycje. W 1895 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk patriarchy Sarto. Dzięki wpływom swego protektora u papieża Leona XIII otrzymał w 1898 roku stanowisko dożywotniego dyrektora chóru kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie. Pięć lat później kard. Sarto sam został papieżem i jednym z pierwszych jego pism było motu proprio Tra le sollecitudini na temat muzyki sakralnej, a jednym ze współautorów był ks. Perosi. Od tego czasu chorał gregoriański był stopniowo przywracany w katolickich świątyniach na całym świecie.

Choroba[edytuj | edytuj kod]

Po roku 1907 Maestro Perosi zaczął chorować na dolegliwości psychiatryczne i neurologiczne. Osiągnęły one apogeum w 1922 roku, przez co musiał spędzić wiele miesięcy w odosobnieniu. Wszystko to wpłynęło na pogorszenie jakości jego pracy, co przyznał w jednym z wywiadów jego następca i późniejszy kardynał Domenico Bartolucci.

Najważniejsze dzieła[edytuj | edytuj kod]

Oratoria

• La Passione di Cristo (1897)
• La Trasfigurazione di Cristo (1898)
• La Risurrezione di Lazzaro (1898)
• La Risurrezione di Cristo (1898)
• Il Natale del Redentore (1899)
• La Strage degli Innocenti (1900)
• Il Giudizio Universale (1904)
• Transitus Animae (1907)

Msze

• Missa In Honorem Ss. Gervasii et Protasii (1895)
• Missa „Te Deum laudamus” (1897)
• Missa Eucharistica (1897)
• Missa [Prima] Pontificalis (1897)
• Messa da Requiem (1897)
• Missa a Tre Voci Maschili (Missa Cerviana) (1898)
• Missa „Benedicamus Domino” (1899)
• Missa Secunda Pontificalis (1906)
• Melodie Sacre (osiem tomów) (1897–1904)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Oficjalna strona internetowa poświęcona twórczości Lorenza Perosiego
• Wywiad z kard. Domenico Bartoluccim