French
DeutschLeon Połomski – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 28 kwietnia 1875 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 sierpnia 1940 |
| Proboszcz parafii p. w. św. Marii Magdaleny w Strzelnie | |
| Okres sprawowania | 1915–1927 |
| Proboszcz parafii p. w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kartuzach | |
| Okres sprawowania | 1927–1940 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 17 marca 1901 |
| Odznaczenia | |
 | |
Leon Ludwik Jan Połomski (ur. 28 kwietnia 1875 w Gdańsku, zm. 5 sierpnia 1940 w KL Stutthof) – prezbiter rzymskokatolicki, filomata pomorski, działacz narodowy na Pomorzu, proboszcz parafii p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kartuzach.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Ludwika, urzędnika celnego i Teofili z d. Krawcowicz. Jego stryjem był ks. prał. Ksawery Ignacy Połomski (1833–1924) – proboszcz parafii farnej w Wąbrzeźnie, działacz narodowy, wykładowca w Seminarium Duchownym w Pelplinie, Honorowy Obywatel Wąbrzeźna. W latach 1888–1892 kształcił się w progomnazjum Collegium Marianum w Pelplinie. Następnie rozpoczął naukę w Królewskim Symultannym Gimnazjum w Brodnicy. Od 1873 r. w placówce tej istniała tajna organizacja samokształceniowa, założona przez Mariana Euzebiusza Karwata – byłego ucznia gimnazjum chełmińskiego, późniejszego dr. medycyny, pierwszego dyrektora brodnickiego szpitala. Połomski został członkiem tego stowarzyszenia i działał w nim do chwili ukończenia szkoły. Po zdaniu egzaminu maturalnego wstąpił do Seminarium Duchownego w Pelplinie. Święcenia kapłańskie przyjął 17 marca 1901. Pierwszą parafią, w której pełnił posługę duszpasterską, była parafia p. w. św. Wojciecha w Kielnie. Później był wikarym w Pucku, Grzybnie oraz administratorem w Papowie Biskupim (1907) i Niezabyszewie (1908–1910). Tam też próbował założyć szkołę parafialną, jednakże jego starania zostały utrącone przez władze, a on sam – w odpowiedzi na podanie o pozwolenie na budowę budynku szkolnego – otrzymał nakaz opuszczenia niezabyszewskiej parafii.
Swoją posługę kontynuował w Wielowiczu, a od 2 marca 1915 jako proboszcz w Strzelnie koło Pucka. W latach 1918–1920 zasiadał w Powiatowej Radzie Ludowej w Pucku. W tym czasie działał również w Towarzystwie Naukowym w Toruniu.
W kwietniu 1927 r. został przeniesiony do Kartuz. Jako proboszcz tamtejszej parafii p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny przeprowadził renowację świątyni i wyposażył ją w nowy sprzęt liturgiczny. Założył także nowy cmentarz. W Kartuzach był prezesem miejscowego oddziału Towarzystwa Czytelni Ludowych. Za swoją działalność otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, nadany mu przez prezydenta Ignacego Mościckiego w lutym 1930 r.
W 1939 r. okupacyjne władze niemieckie oskarżyły ks. Połomskiego o zdewastowanie pomnika pruskiego chorążego w Kartuzach. Aresztowany i więziony, wyszedł na wolność dzięki interwencji kartuskiego pastora Wilhelma Müllera (prywatnie przyjaciela ks. Połomskiego). Po raz kolejny został aresztowany w czerwcu 1940 r. pod zarzutem spowiadania w języku polskim. Osadzony w niemieckim obozie koncentracyjnym Stutthof (numer obozowy: 9981), zmarł 5 sierpnia 1940 r., dwa dni wcześniej brutalnie skatowany przez kapo.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (8 lutego 1930)[1]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 33, poz. 55 „za zasługi na polu pracy narodowo-społecznej”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- H. Mross, Leon Połomski (1875–1940) [w:] Słownik biograficzny kapłanów diecezji chełmińskiej wyświęconych w latach 1821–1920., Pelplin 1995, s. 249.
- W. Wach, Na kaszubskim szańcu, Warszawa 1968, s. 47–48.
- 80. rocznica poświęcenia figury Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej, http://www.gk.24auto.pl (dostęp: 05. 10. 2016).
- Sprawozdanie Dyrekcyi Towarzystwa Pomocy Naukowej dla Młodzieży Prus Zachodnich za rok 1906, Chełmno 1907.
- Sprawozdanie Zarządu Głównego T. C. L. z działalności Towarzystwa Czytelni Ludowych za rok 1934, Poznań 1935, s. 54.
- „Pielgrzym”, nr 62, 1930.