French
DeutschLe Figaro – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Wydanie „Le Figaro” z 1883 | |
| Częstotliwość | dziennik |
|---|---|
| Państwo | |
| Wydawca | Société du Figaro |
| Tematyka | polityczno-społeczna |
| Pierwszy numer | |
| Redaktor naczelny | |
| Średni nakład | 327 500 egz. |
| Format | |
| ISSN | |
| Strona internetowa | |
Le Figaro – francuski dziennik wydawany od 1826 w Paryżu. Obecnie ma centroprawicową linię. Nakład „Le Figaro” wynosi 433 tysiące egzemplarzy. Redaktorem naczelnym dziennika jest Alexis Brézet. Gazetę wydaje Société du Figaro, które od 2004 należy do Socpress (jego jedynym akcjonariuszem jest magnat przemysłowy Serge Dassault).
Historia[edytuj | edytuj kod]
„Le Figaro” jest najstarszym z ukazujących się obecnie dzienników francuskich (istnieje od 1826). Założyli go dziennikarz Maurice Ahoy oraz dramaturg i polityk Etienne Arago. Początkowo „Le Figaro” liczył cztery strony i miał charakter satyryczny[1]. Po dwóch miesiącach od debiutu założyciele sprzedali gazetę. Właścicielem został Auguste Le Poitevin de L’Égreville.
W 1827 rok tytuł za 30 tysięcy franków kupił Victor Bohain. Zatrudnił pierwszego redaktora naczelnego – Henri de Latouche. Na łamach „Le Figaro” publikowali znani pisarze i poeci. Między innymi Victor Hugo i Alexander Dumas. W 1832 roku na ostatniej stronie pojawiły się pierwsze reklamy.
W 1835 roku „Le Figaro” zmienia charakter z satyrycznego na zaangażowany politycznie po stronie monarchistów. Na jego łamach publikowali w tym czasie między innymi Honoré de Balzac, Émile Zola i nadal Alexandre Dumas oraz Victor Hugo. W latach 1835–1845 ukazywał się nieregularnie. Od 16 lutego 1845 przez kolejne dziewięć lat nie ukazał się ani jeden numer.
2 kwietnia 1854 roku „Le Figaro” został reaktywowany przez Hippolyte de Villemessanta. Początkowo jako tygodnik. Nowy właściciel zaprosił do współpracy znanych publicystów, gazeta publikowała więcej krótkich informacji, nekrologi, listy od czytelników i plotki z Paryża. Od 16 listopada 1866 roku gazeta ponownie ukazywała się codziennie, zyskując pozycję najpopularniejszego czasopisma w Paryżu.
W czasie Komuny Paryskiej „Le Figaro” uznany został za dziennik burżuazyjny i jego wydawanie zostało zabronione. Po jej upadku druk został wznowiony. O pozycji na rynku prasowym świadczyło powierzenie „Le Figaro” partonatu prasowego nad Wystawami Światowymi w latach 1889 i 1890. W wydaniu z 2 lutego 1906 roku ukazuje się pierwsza fotografia.
W 1922 roku większość akcji „Le Figaro” kupił milioner, właściciel wielu perfumerii Francois Coty, a siedziba przeniesiona została z Rue Drouot na Rondo Champs-Élysées. W czasie II Wojny Światowej gazeta wydawana była z Lyonu, z przerwą w latach 1942–1944.
30 grudnia 1964 roku rodzina Coty sprzedała gazetę Jeanowi Prouvost, właścicielowi tygodnika Paris Match. W 1975 od Prouvosta tytuł wykupił Robert Hersant, magnat prasowy, który w latach II wojny światowej popierał Pétaina, potem zaś zbliżył się do gaullistów. W 1976 na znak protestu wobec przeszłości nowego właściciela z pracy w „Le Figaro” zrezygnowali najwybitniejsi komentatorzy gazety: Jean d’Ormesson, Raymond Aron, Claude Mauriac, Xavier Marchetti i Pierre Thibon[2].
Grupa Hersanta przejściowo była m.in. w posiadaniu klubu piłkarskiego FC Nantes[potrzebny przypis]. Na początku lat 90. XX w. Hersant zaangażował się kapitałowo w Polsce, gdzie był właścicielem m.in. „Rzeczpospolitej” (51% akcji), „Tempa”, „Trybuny Śląskiej” oraz „Dziennika Łódzkiego”.
W 2004 kontrolę nad gazetą przejął Serge Dassault poprzez swoją grupę przemysłową GIMD.
Od 2009 francuska redakcja współpracuje ze słynnym amerykańskim dziennikiem The New York Times, publikując w piątkowym wydaniu 8 stron materiałów, które są tłumaczone na język angielski. Do tego na oficjalnej stronie internetowej gazety pojawiła się specjalna zakładka z informacjami w języku angielskim[3][4].
Internetowy portal informacyjny[edytuj | edytuj kod]
Portal lefigaro.fr powstał w lutym 2006 roku, a już dwa lata później został najpopularniejszym internetowym serwisem informacyjnym we Francji – według danych opublikowanych przez NielsenMédiamétrie/NetRatings[5]. Taki status został utrzymany także w 2013 roku. Średnio portal ten odwiedza ok. 10 mln unikalnych użytkowników każdego miesiąca. Powstała także jego wersja mobilna. Co więcej, w marcu 2013 roku powstała strona lefigaro.tv, na której codziennie 27 redaktorów dodaje około 75 materiałów w formie filmików. Wydawca Le Figaro na projekt związany z materiałami telewizyjnymi zamierza wydać 10 milionów euro w ciągu najbliższych 5 lat[6].
Dodatki tematyczne[edytuj | edytuj kod]
- codziennie: „Le Figaro Économie”, „Le Figaro Et Vous”,
- poniedziałek: „Le Figaro Réussir”, „Santé”
- wtorek: brak
- środa: „Le Figaroscope” (w regionie paryskim)
- czwartek: „Le Figaro Littéraire”
- piątek: brak
- sobota: „Le Figaro Magazine”, „Madame Figaro”, „TV Magazine”.
Poza cotygodniowymi dodatkami gazeta wydaje także serie tematyczne, wydawnictwa książkowe, płyty itp.
Zespół redakcyjny[edytuj | edytuj kod]
Dziennikarze
|
|
|
Projekty powiązane[edytuj | edytuj kod]
- evene.fr – internetowy serwis kulturalny[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Małgorzata Dwornik, Historia Le Figaro. Bez prawa do krytyki nie ma prawdziwej pochwały, „Reporterzy.info”, 16 października 2017.
- ↑ Robert Bielecki: Francuzi na co dzień. Warszawa: Książka i Wiedza, 1984, s. 139. ISBN 83-05-11273-X.
- ↑ Strona internetowa Le Figaro w angielskiej wersji językowej, dostęp 2014-02-11.
- ↑ Cotygodniowe felietony. plus.lefigaro.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)]. zamieszczane na łamach New York Times, dostęp: 2014-02-11.
- ↑ http://www.lefigaro.fr/medias/2008/07/16/04002-20080716ARTFIG00019-lefigarofr-premier-site-d-information-generaliste-.php dostęp:2014-02-11.
- ↑ Artykuł na stronie lefigaro.fr, opisujący sukcesy i plany związane z rozwojem w Internecie tego medium, dostęp: 2014-02-11.
- ↑ evene.fr [online].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Żona ministra zabójczynią redaktora.. „Nowości Illustrowane”. 13, s. 17–18, 28 marca 1914.