Lancasterowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Królewski dom Lancasterów     Henryk IV   Henryk V   Henryk VI
Poprzedzeni przez	Dynastię Plantagenetów
Zastąpieni przez	Dynastię Yorków

Lancasterowie – boczna linia Plantagenetów, panująca w latach 1399–1461 (a także krótko w 1470–1471), jej herbem była czerwona róża.

Dzieje rodu[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym z rodu był syn Edwarda III – Jan z Gandawy, otrzymał on tytuł księcia Lancaster, następnie w latach małoletności Ryszarda II sprawował rolę regenta, później został przywódcą opozycji. Pierwszym władcą z tego rodu był Henryk IV Lancaster panujący od 1399 do 1414 roku. Musiał tłumić powstania ludności, nie uznających jego praw do tronu. Jego syn Henryk V Lancaster, (1414–1422) chcąc przysporzyć sobie popularności wznowił zaczętą za Plantagenetów wojnę stuletnią. Henryk odniósł wielkie zwycięstwo pod Azincourt w 1415 roku. To otworzyło mu drogę do korony Francji. Henryk zmarł jednak młodo w 1422 roku. Jego małoletni syn Henryk VI Lancaster (1422–1461, a także 1470–1471) był za młody by objąć samodzielne rządy. Na dodatek był niestabilny psychicznie. Spowodowało to bunt młodszej gałęzi Plantagenetów – Yorków.

Lancasterowie utracili władzę w wyniku wojny Dwóch Róż. Jednak ich krewni po kądzieli – Tudorowie, pokonali Yorków, dając początek nowej dynastii. Nieślubna linia Lancasterów – Beaufortowie, żyje w Anglii do dziś.

Drzewo genealogiczne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Charles Phillips: The Illustrated Encyclopedia of Royal Britain. New York: Metro Books, 2009. ISBN 978-1-4351-1835-5.brak strony w książce