Kunegunda Siwiec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Służebnica Boża
Kunegunda Siwiec
mistyczka
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 maja 1876
Stryszawa

Data i miejsce śmierci

27 czerwca 1955
Stryszawa

Czczona przez

Kościół katolicki

Przyczyna śmierci

gruźlica kości

Miejsce spoczynku

Kaplica sióstr Zmartwychwstanek w Siwcówce

Miejsce zamieszkania

Stryszawa

Narodowość

polska

Rodzice
  • Jan
  • Wiktoria z d. Trzop
  • Kunegunda Siwiec (ur. 28 maja 1876 w Stryszawie, zm. 27 czerwca 1955 tamże) – polska świecka zakonnica, tercjarka karmelitańska, mistyczka oraz Służebnica Boża Kościoła katolickiego.

    Życiorys[edytuj | edytuj kod]

    Kunegunda Siwiec była córką Jana Siwca i Wiktorii z domu Trzop[1][2]. Była dziesiątym z jedenaściorga dzieci[1]. Rodzina była bardzo religijna i mieszkała w typowej góralskiej chacie[3]. Kunegunda Siwiec posługiwała się gwarą beskidzką[4]. Nigdy nie uczęszczała do szkoły, czytać i pisać nauczyła się od miejscowego górala[4]. Z biegiem lat nieużywana umiejętność pisania zanikała, aż w końcu Kunegunda Siwiec zaczęła uchodzić wśród mieszkańców za osobę niepiśmienną[4]. Pracowała w polu, siała zboże, pasała bydło, pomagała w pracach domowych[5]. W jej domu czytano pisma katolickie, takie jak np. „Posłaniec Serca Jezusowego[4]. Po wybuchu I wojny światowej, wojsko austriackie, wkroczywszy do Stryszawy, zarekwirowało inwentarz żywy i wcieliło jednego z braci Kunegundy Siwiec do wojska[5].

    Do pierwszej komunii świętej przystąpiła w kościele w Suchej Beskidzkiej, natomiast sakrament bierzmowania otrzymała 3 września 1897 od bp. Jana Puzyny[6]. Pod wpływem rekolekcji wygłoszonych przez redemptorystę, o. Bernarda Łubieńskiego, dwudziestoletnia wówczas Kunegunda Siwiec, pozostając osobą świecką, postanowiła poświęcić się Bogu[7][8]. Zerwała zaręczyny i do końca życia nie wyszła za mąż[8]. W 1902 ukończyła kurs katechetyczny i zajmowała się przygotowywaniem okolicznych wiernych do sakramentów[1].

    Należała do założonego przez ks. Wojciecha Blaszyńskiego ruchu „sidziniarek”, które ślubowały Bogu dziewictwo i uczyły górali katechezy[7][9]. Po ukończeniu kursu w Sidzinie uczyła zasad wiary dzieci i dorosłych przygotowujących się do przyjęcia sakramentów[7]. W 1897 wstąpiła do Apostolstwa Modlitwy w Stryszawie, natomiast w 1923 – do Bractwa Dzieciątka Jezus u karmelitów bosych w Wadowicach, a w 1924 – do III zakonu karmelitów bosych, w którym złożyła śluby i przyjęła imię Teresa od Dzieciątka Jezus[7][9]. Dzięki jej wsparciu finansowemu, mieszkaniec Stryszawy, Józef Czernecki, mógł ukończyć seminarium duchowne (które wówczas były płatne) i otrzymać święcenia[10]. Część swojej ziemi przekazała na budowę kaplicy pod wezwaniem św. Teresy od Dzieciątka Jezus oraz na domy klasztorne zmartwychwstanek w Stryszawie[7][11]. W 1948 roku Kunegunda Siwiec zachorowała na nieuleczalną gruźlicę kości i pozostałych 7 lat życia spędziła przykuta do łóżka, w wielkich cierpieniach[1][11]. Zmarła w tym samym domu, w którym się urodziła[12]. Jej szczątki spoczęły początkowo na stryszawskim cmentarzu[13].

    Wedle źródeł katolickich, doświadczyła objawień Jezusa Chrystusa, Matki Bożej oraz świętych[7]. Zapisy rozmów, sporządzane w latach 1942–1955 przez kierownika duchowego Kunegundy Siwiec, ks. Bronisława Bartkowskiego, zostały opublikowane pośmiertnie pt. Miejsce mojego miłosierdzia i odpoczynku po wydaniu imprimatur przez kard. Stanisława Dziwisza[7][14]. Ich przesłaniem jest duchowe dziecięctwo oraz miłosierdzie Boże[7]. Świecki Zakon Karmelitów Bosych organizuje do jej grobu coroczne pielgrzymki[15].

    Proces beatyfikacyjny[edytuj | edytuj kod]

    Z inicjatywy ojców Karmelitów bosych przekonanych o świątobliwości życia Kunegundy Siwiec poczyniono starania w celu wyniesienia jej na ołtarze[16]. 29 września 2007 Stolica Apostolska wydała dekret tzw. Nihil obstat wyrażający zgodę na rozpoczęcie jej procesu beatyfikacji[16]. 21 grudnia 2007 w kurii krakowskiej rozpoczął się proces na szczeblu diecezjalnym[17], który zakończył się 28 października 2011, po czym akta procesu zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych do Rzymu[16]. Postulatorem procesu został o. Szczepan Praśkiewicz OCD[1]. 1 marca 2013 Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret o ważności postępowania beatyfikacyjnego[16]. O. prof. dr. hab. Zdzisławowi Kijasowi OFMConv. została powierzona sprawa opracowania tzw. Positio wymaganego w procesie beatyfikacji.

    14 listopada 2016 odbyła się ekshumacja jej doczesnych szczątków z cmentarza w Stryszawie i przeniesienie ich do kaplicy Sióstr Zmartwychwstanek w Siwcówce[18].

    Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

    Przypisy[edytuj | edytuj kod]

    1. a b c d e Życiorys Kunegundy Siwiec. kundusia.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-14)]. (pol.).
    2. Jerzy Zieliński OCD: Rodzice z charakterem. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-29)]. (pol.).
    3. Jerzy Zieliński OCD: Dom rodzinny. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-29)]. (pol.).
    4. a b c d Jerzy Zieliński OCD: Nauka czytania i pisania. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (pol.).
    5. a b Jerzy Zieliński OCD: Praca i odpoczynek. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-29)]. (pol.).
    6. Jerzy Zieliński OCD: Liczne rodzeństwo. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-30)]. (pol.).
    7. a b c d e f g h Encyklopedia Katolicka, tom 18, kolumna 245.
    8. a b Jerzy Zieliński OCD: Przełomowe kazania. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-29)]. (pol.).
    9. a b Jerzy Zieliński OCD: W kręgu sidziniarek. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (pol.).
    10. Jerzy Zieliński OCD: Wielkie pragnienia. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (pol.).
    11. a b Jerzy Zieliński OCD: Wprowadzenie. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (pol.).
    12. Jerzy Zieliński OCD: Z babiogórskich górali. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-30)]. (pol.).
    13. ks. Bronisław Bartkowski, Słowo wstępne kierownika duchowego, [w:] Miejsce mojego miłosierdzia i wypoczynku, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 2012, s. 23
    14. Jerzy Zieliński OCD: Rozmowy z Chrystusem. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-29)]. (pol.).
    15. Rozwój zainteresowania Kunegundą Siwiec. karmel.pl. [dostęp 2014-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)]. (pol.).
    16. a b c d ~1955~ (Kunegunda Siwiec). Newsaints.faithweb.com. [dostęp 2016-06-21]. (ang.).
    17. Kraków: dwa nowe procesy kanonizacyjne. ekai.pl, 2007-12-12. [dostęp 2014-06-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)]. (pol.).
    18. Ekshumowano szczątki Kunegundy Siwiec. sucha24.pl. [dostęp 2016-11-16]. (pol.).

    Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]