Kultura afanasjewska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kultura afanasjewska – neolityczna kultura archeologiczna rozwijająca się nad górnym Jenisejem i w Ałtaju, datowana na lata 3000–1700 p.n.e. Nazwa pochodzi od stanowiska Afanasjewska Gora w Rosji.

Nad brzegami rzek zachowane ślady osad należące do ludu prowadzącego gospodarkę pastersko-myśliwską. Hodowano głównie bydło rogate, konie i owce. Narzędzia kamienne to głównie gładzone, trójkątne topory i groty strzał. Ceramika stosunkowo niedoskonała, często zdobiona motywem rybich ości. Jednak zmieniała się, z naczyń jajowatych i spiczastych wytwórcy przeszli do ceramiki płaskodennej. Sprowadzano wyroby miedziane (naczynia i ozdoby) z kierunku południowo-zachodniego. Być może w końcowej fazie pojawia się kucie miedzianych narzędzi i ozdób.

Początkowo groby wykładano kamieniami, również otaczano je dużymi głazami. Później pojawiają się groby przykryte czasami małym kurhanem, również otaczane dużymi kamieniami. Wiele grobów zbiorowych, do siedmiu osób. Szkielety w pozycji skurczonej, przysypane ochrą.

Część autorów wskazuje na podobieństwa i możliwość utworzenia kultury afanasjewskiej przez ludność napływającą z Europy Wschodniej^[1] (kultura grobów jamowych^[2]), również na możliwość, iż kultura afanasjewska była utworzona przez przodków Tocharów^[3]. Tereny kultury afanasjewskiej częściowo zajmuje później kultura andronowska.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• kultura tagarska
• kultura karasukska

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Michel Brézillon, Encyklopedia kultur pradziejowych, Warszawa, WAiF, 1981, ISBN 83-221-0143-0.
• Encyklopedia sztuki starożytnej, WAiF, Warszawa, 1975