Kuchnia chińska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sos sojowy typowy dla kuchni chińskiej.

Kuchnia chińska – zbiorcza nazwa wszystkich zwyczajów kulinarnych ludów mieszkających w Chinach, a często również w innych krajach wschodniej i południowo-wschodniej Azji[1].

Geograficzne odmiany kuchni chińskiej[edytuj | edytuj kod]

Mimo wielu cech wspólnych (np. duża ilość warzyw), między regionami Chin występują bardzo duże różnice pod względem używanych składników, przypraw oraz sposobów przyrządzania. Wyróżnić można różne odmiany kuchni chińskiej:

  • pekińska – kuchnia północnych Chin, oparta na tradycjach kulinarnych prowincji Hebei i Szantung. Podstawą pożywienia są pszenne bułeczki gotowane na parze oraz makaron. Dania z ryżu należą do rzadkości. Duży wpływ na kuchnię tego regionu mieli w przeszłości Mongołowie, wprowadzając dania mięsne, opiekane na rożnie i smażone.
  • kantońska – kuchnia południowych Chin (okolic Kantonu oraz Hongkongu), najbardziej znana na Zachodzie, używająca głównie ryżu i drobno posiekanych składników szybko smażonych na woku. W morskich regionach Chin dominują potrawy z ryb i owoców morza.
  • szanghajska – kuchnia wschodnich Chin (miasta Szanghaj, Suzhou, Hangzhou i Nankin), charakteryzująca się słodkim smakiem (brązowy cukier dodaje się często do dań mięsnych). Słynie z ryb i owoców morza.
  • syczuańska – kuchnia Chin zachodnich, oparta na wołowinie, bardzo pikantna. Słynie z potraw wędzonych.
  • hunańska – kuchnia regionów centralnych, położonych wzdłuż rzeki Jangcy, ryżowego zagłębia Chin. Bardzo pikantna.
  • fukieńska – kuchnia południowo-wschodnich Chin, znanych z najlepszego sosu sojowego, pierożków i wielkiej różnorodności zup
  • sinciang – kuchnia północno-zachodnich Chin, najbardziej odmienna, w której widoczne są wpływy Azji Środkowej. Nie ma tam ryżu, więc używane są różne zboża. W niektórych regionach tej części kraju dominuje islam, nie je się tam zatem popularnej na południu wieprzowiny. Stosuje się gotowanie na wolnym ogniu w glinianym garnku.
  • nyonya – odmiana kuchni chińskiej spotykana w Malezji i Singapurze, będąca skrzyżowaniem upodobań chińskich i malajskich[2]
  • chaozhou – kuchnia regionu Chaoshan w prowincji Guangdong, słynąca z owoców morza i delikatnych, wykwintnych dań

Charakterystyczne składniki kuchni chińskiej[edytuj | edytuj kod]

Etykieta chińska[edytuj | edytuj kod]

Potrawy zwykle je się pałeczkami z miseczek, zaś zupy łyżką. Napoje należy dolewać współbiesiadnikom, nigdy sobie. Pałeczki w Chinach, Wietnamie, Korei i Japonii znane od wieków. Reszta świata stosunkowo od niedawna interesuje się tym sposobem jedzenia. Pałeczki są jednym z najpopularniejszych sposobów jedzenia posiłków. Kuaizi (chińskie pałeczki) są przeważnie kwadratowe i mają tępe zakończenie. Hashi (japońskie pałeczki) są zazwyczaj zaokrąglone i mają stożkowatą końcówkę. Kuaizi są trochę większe niż japońskie hashi, ale zastosowanie jest praktycznie identyczne. Pałeczki są wytwarzane z najróżniejszych materiałów, ale najpopularniejsze są drewniane i bambusowe. Dawniej wytwarzano je także z kości słoniowej, metali (także ze złota) i innych materiałów.

Zasady jedzenia pałeczkami[1][edytuj | edytuj kod]

  • na pałeczki nie powinno się nabijać jedzenia,
  • po posiłku odkłada się je na specjalne podkładki,
  • nie powinno się nimi gestykulować, ponieważ w krajach azjatyckich uznawane jest to za obrazę,
  • nie powinno się oblizywać pałeczek,
  • krzyżowanie pałeczek przynosi nieszczęście.
    Przekąski dim sum
Kurczak gongbao

Sprzęt używany w kuchni chińskiej[1][edytuj | edytuj kod]

  • Wok – to najbardziej uniwersalne narzędzie stosowane w chińskiej kuchni. Dzięki swojej budowie znakomicie nadaje się do szybkiego smażenia, a dodatkowo bardzo ułatwia mieszanie składników. Nadaje się do smażenia na głębokim oleju, a dzięki owalnemu kształtowi, oleju potrzeba naprawdę niewiele.
  • Steamer – Proste naczynie do gotowania na parze zrobione z bambusa. Pozwala na łatwe, a przede wszystkim zdrowe przyrządzenie całego posiłku. Wykonane z bambusa, ponieważ na zwykłych pokrywkach i ściankach skrapla się woda, co często powoduje rozmiękczenie składników. Bambus nie jest tak szczelny, więc skraplanie nie jest problemem.
  • Tasak – jedno z najpopularniejszych narzędzi używanych w Chinach. Używa się go do siekania, krojenia i rozdrabniania.
    Budyń z tofu

Techniki gotowania[1][edytuj | edytuj kod]

  • Szybkie podsmażanie w woku – pokrojone składniki wrzuca się na wrzący olej. Aby wszystko się dokładnie zarumieniło przez cały czas składniki są mieszane i podrzucane.
  • Zanurzanie w głębokim oleju – w tym przypadku składniki zanurzane są na kilka sekund.
  • Gotowanie na parze – woka napełnia się wodą często z dodatkiem sosu sojowego, a na nim stawia się specjalne naczynie wykonane z bambusa.
  • Smażenie w sosie – duszone zamarynowane, obtoczone w mące mięso polewa się sosem, który nadaje mu odpowiedniego koloru i smaku. Każdy ze składników powinien się dokładnie zarumienić z każdej strony.
    Zupa z pierożkami wonton i makaronem

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Kuchnia Chińska. Podróże kulinarne. Presspublica. ISBN 978-83-89840-54-7.
  2. ↑ Markuza, Biruta: Smak tropików str. 102

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kuchnia_chińska&oldid=73148170”