Księga Zachariasza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Księga proroka Zachariasza (hebr. זכריה Zecharija) – jedna z ksiąg Pisma Świętego, znajdująca się wśród ksiąg prorockich Starego Testamentu. W kanonie hebrajskim stanowiła część Księgi Dwunastu Proroków Mniejszych.

Wizjoner Zachariasz działał obok Aggeusza najprawdopodobniej w latach 520-518 przed Chr.[1] (a dokładnie od listopada 520 roku do grudnia 518 roku[2][3]). Jego przesłanie przybiera postać bardzo żywych, przykuwających uwagę obrazów.

Treść[edytuj | edytuj kod]

Część 1: Zaczyna się nowa era 1–8

  • Wstęp, wezwanie Jahwe do nawrócenia się 1,1–6
  • Osiem wizji i zagadnienia moralne 1,7–8,23 (wizje: jeźdźcy, rogi i czterech rzemieślników, młodzieniec ze sznurem mierniczym, przebranie arcykapłana Jozuego w czyste szaty, świecznik i dwie oliwki, latający zwój, dzban, cztery rydwany)

Część 2: Izrael i narody 9–14

  • Pierwsze przesłanie 9–11 (narody pod panowaniem Jahwe, Król Pokoju, wyzwolenie przez Jahwe i powrót Izraela, obraz pasterza)
  • Drugie przesłanie 12–14 (ocalenie Jerozolimy i nawrócenie ludu)

Przesłanie[edytuj | edytuj kod]

Mała społeczność Żydów, którzy powrócili do Jerozolimy, wyraźnie miała poczucie nowego początku. Żyło się im nadal trudno, ale przestrzegali wskazań Bożych. Myśl Zachariasza wychodzi od owego nowego początku i przenosi się ku nowej erze, nie tylko dla Jerozolimy, ale dla całego świata. Wraz z proroctwami o nowej erze znajdujemy także wiadomości o Mesjaszu, królu miłości i sprawiedliwości, który zostanie posłany przez Boga. Jako że Zachariasz podkreśla nadejście Mesjasza, cytaty z jego księgi wiele razy znajdują się w Nowym Testamencie[4] (Mt 21,5(9); J 12,5; Mt 26,31; Mt 27,9n; J 19,38. Tekst Za 12,10 przytaczają Mt 24,30 i Ap 1,7.).

Kwestia autorstwa[edytuj | edytuj kod]

Powszechnie uważa się, że autentyczne słowa Zachariasza zawarte są w rozdziałach od 1 do 8, natomiast dalsze rozdziały (9-14) są autorstwa tzw. Deutero Zachariasza[5]. Niektórzy przyjmują również istnienie tzw. Trito Zachariasza, dzieląc rozdziały 9-14 na dwóch proroków. Możliwe jest też, że część druga księgi jest autorstwa nawet czterech proroków, działających pod koniec IV wieku[6][7]. Ostateczna redakcja księgi mogła zostać zakończona ok. roku 250 przed Chr.[8][9]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Praca zbiorowa, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Edycja św. Pawła, 2013, ISBN 978-83-7797-233-5.
  2. Praca zbiorowa, Biblia Poznańska, wyd. pierwsze, Poznań 2007, ISBN 83-7015-663-0.
  3. Dwaj prorocy [w:] Anna Świderkówna, Rozmowy o Biblii. Narodziny Judaizmu, wyd. szóste, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2018, ISBN 978-83-012-0117-3.
  4. Wstęp do Księgi Zachariasza, Deon.pl, biblia.deon.pl [dostęp 2019-01-23].
  5. Praca zbiorowa, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Edycja św. Pawła, Częstochowa: Edycja Św. Pawła, 2013, ISSN 978-83-7424-941-6.
  6. B. Otzen, Studien uber Deuterosacharja (Acta Theologica Danica, Tom VI), Kopenhaga 1964
  7. Nowe spojrzenie na kompozycję Księgi Zachariasza (9-14), [w:] Ks. Józef Homerski, Roczniki teologiczno-kanoniczne, t. XIII, zeszyt 1, 1966.
  8. Anna Świderkówna, Rozmowy o Biblii, wyd. szóste, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 155-156.
  9. Mesjasz proroków Izraela s.134-159 [w:] Anna Świderkówna, Rozmowy o Biblii, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, wyd. szóste