Krzysztof Komornicki (kierowca) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krzysztof Komornicki

Krzysztof Komornicki (1971 r.)
Państwo	Polska
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1931 Kraków
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 2019[1] Warszawa[2]
Sukcesy
1959: RSMP – kl. V (mistrz) 1968, 1972: RSMP (II wicemistrz)
Multimedia w Wikimedia Commons

Krzysztof Komornicki (ur. 16 kwietnia 1931 w Krakowie, zm. 24 czerwca 2019 w Warszawie) – polski kierowca wyścigowy i rajdowy, pilot rajdowy, biznesmen.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

W 1959 roku rywalizował w RSMP, używając Simki Aronde. Wygrał wówczas dwa rajdy w swojej klasie – Rajd Zimowy oraz Rajd Polski^[3][4], a w Rajdzie Wisły był drugi, za Sobiesławem Zasadą^[5]. Te wyniki umożliwiły Komornickiemu zwycięstwo w klasyfikacji generalnej klasy V^[6]. W sezonie 1961 był pilotem Grzegorza Timoszka. Załoga zdobyła wtedy wicemistrzostwo Polski w klasyfikacji generalnej^[7]. W 1962 roku ponownie startował jako kierowca, używając DKW Junior, Morrisa Mini Coopera i BMW 700. Pilotowany przez Ksawerego Franka, wygrał Rajd Wisły^[8] oraz zajął drugie miejsce w końcowej klasyfikacji klasy I^[9].

W 1964 roku zadebiutował w Polskiej Formule 3, zajmując dziewiąte miejsce w klasyfikacji końcowej. Ścigał się wówczas Rakiem^[10]. Ponadto rok 1964 spędził na pilotowaniu Stanisława Stolarskiego i Franciszka Postawki, a w roku 1965 był pilotem Stolarskiego. W 1965 kontynuował udział w Formule 3, zajmując trzecie miejsce w Łańcucie i osiągając szóste miejsce w klasyfikacji^[11]. W roku 1966 był rajdowym pilotem Lecha Jaworowicza^[12]. Sezon 1967 spędził na startach BMW 1600, pilotowany przez Marka Wachowskiego. Załoga zajęła w tamtym sezonie trzecie miejsce w Rajdzie Polski oraz dziewiąte w klasyfikacji sezonu^[13]. W sezonie 1968 Komornicki rywalizował Renault 8 Gordini. Wspólnie z Zygmuntem Wiśniowskim wygrał on Rajd Polski^[14]. Na koniec sezonu Komornicki był drugi w klasie 4 oraz trzeci w klasyfikacji ogólnej^[15]. W sezonie 1969 wygrał Renault Alpine A110 Rajd 1001 Jezior^[16]. Rok później zajął tym samochodem drugie miejsce w klasie 4^[17]. W tamtym roku ponadto Komornicki wystartował w kilku rajdach zagranicznych, wliczając w to Rajd Hiszpanii, Rajd Semperit czy Rajd Pneumant. Wygrał również Rajd Mazurski i Rajd Wisły^[18].

W roku 1971 rozpoczął starty Polskim Fiatem 125p 1500. Jego pilotem był Błażej Krupa. Tamten sezon załoga zakończyła na piątym miejscu w klasyfikacji^[19], a rok 1972 – na trzecim, wygrywając przy tym Rajd Kormoran^[20]. W 1973 roku Komornicki zajął siódme miejsce w bułgarskim Rajdzie Złote Piaski, który był eliminacją Pucharu Pokoju i Przyjaźni^[18]. Od sezonu 1974 używał Polskiego Fiata 1600 Monte Carlo. Zajął nim piąte miejsce w Rajdzie Polski^[21], natomiast w 1975 roku był szósty w tym rajdzie^[22]. W 1977 roku startował Oplem Kadettem GT/E, wygrywając Rajd Barbórka. Był to jego ostatni rajdowy sezon^[18].

W latach 1979–1980 uczestniczył w WSMP. W sezonie 1979 rywalizował w klasie 4, wygrywając wyścig w Kielcach^[23]. W 1980 roku ścigał się w klasie 6. Dwukrotnie wygrał wówczas w Poznaniu, a raz – w Kielcach^[24][25][26]. Te zwycięstwa nie wystarczyły jednak do zdobycia tytułu Mistrza Polski, który przypadł Maciejowi Bogusławskiemu^[27].

Po zakończeniu kariery sportowej był m.in. dilerem Opla – w 1989 roku został prezesem spółki Automarket, sprowadzającej samochody tej marki^[28].

Uczestniczył w aferze FOZZ, za co sąd pod zarzutem przywłaszczenia półtora miliona dolarów skazał go na dwa lata pozbawienia wolności oraz 320 tysięcy złotych grzywny^[29].

Jego syn, Łukasz, był kierowcą rajdowym, uczestnikiem Rajdu Dakar^[29].

Wyniki w Polskiej Formule 3[edytuj | edytuj kod]

Rok	Zespół	Samochód	Silnik	Wyniki w poszczególnych eliminacjach				Pkt.	Msc.
1964								8	9
	Automobilklub Warszawski	Rak 64	Wartburg	4	-	-	6
1965								6	6
	Automobilklub Warszawski	Rak 64	Wartburg	NU	NU	2

Przypisy[edytuj | edytuj kod]