Krzysztof Hejke – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krzysztof Heyke
Ilustracja
Prawdziwe imię i nazwisko

Krzysztof Jan Heyke

Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1962
Warszawa

Zawód

fotografik, wykładowca PWSFTviT

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Krzysztof Jan Heyke[1] (ur. 3 grudnia 1962 w Warszawie) – polski fotografik, operator, wydawca, podróżnik, profesor łódzkiej szkoły filmowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1982 ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Nałęczowie. W 1990 został absolwentem Instytutu Fotografii Artystycznej w Pradze, a w 1991 Wydziału Operatorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi[2]. Postanowieniem z 18 października 2004 prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego otrzymał tytuł profesora[3]. Od 2012 jest członkiem Senatu PWSFTviT w Łodzi. Od 2012 zasiada w Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów.

W 1993 został laureatem nagrody specjalnej na łódzkim Festiwalu Filmów Przyrodniczych. Jest autorem kilku albumów, między innymi „Polska romantyczna”, nagradzanego siedmiokrotnie w różnych konkursach na najładniejszą książkę. Jest również autorem 190 wystaw indywidualnych.

Wykłada w PWSFTviT (na Wydziale Operatorskim i Reżyserii), współpracuje z Polską Agencją Prasową i kilkunastoma tytułami prasowymi, m.in. z magazynem National Geographic[2].

W 2017 został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[4].

Funkcje i stanowiska[edytuj | edytuj kod]

  • 2012 – 2016, 2016-2020 członek Senatu PWSFTViT w Łodzi
  • 2012 – 2016 – członek Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów
  • 2014 – 2016 elektor PWSFTViT
  • 2015 – członek Zespołu do Spraw Nagród Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego
  • 2015/16/17 – członek Zespołu do Spraw Nagród Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego
  • 2016-2020 – Członek Komisji PWSFTViT do spraw rozwoju kadry naukowej.
  • Członek Uczelnianej Komisji do spraw stopni 2019/2020
  • Wybrany na elektora PWSFTViT na lata 2020–2022
  • Ekspert Polskiej Komisji Akredytacyjnej[5]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 2009 w mediach został opublikowany list, który Krzysztof Hejke skierował do prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, jednocześnie przesyłając jego kopię do Marszałka Sejmu (Bronisław Komorowski) i do Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej[6]. Przekazał w nim głowie państwa informacje o tym, że jego żona Katarzyna Gójska-Hejke została uwiedziona przez prezesa IPN, Janusza Kurtykę, który miał jej przekazywać tajne dokumenty z IPN, wykorzystywane przez nią następnie do tworzenia artykułów prasowych na temat lustracji i publikowanych w „Gazecie Polskiej”[6]. W tej sprawie śledztwo podjęła Prokuratura Okręgowa Warszawa-Praga[6][7]. W listopadzie 2009 prokuratura umorzyła śledztwo w sprawie domniemanego ujawnienia lub też bezprawnego wykorzystania tajemnicy państwowej przez prezesa IPN, J. Kurtykę[8].

W rezultacie orzeczenia sądu za naruszenie dóbr osobistych w lutym 2015 Tomasz Sakiewicz (redaktor naczelny „Gazety Polskiej”) za pośrednictwem prasy dokonał przeprosin Krzysztofa Hejkego za wypowiedź pod jego adresem, wypowiedzianą w wywiadzie opublikowanym 6 czerwca 2009 na łamach tygodnika „Polityka”[9].

W 2023 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[10].

Albumy[edytuj | edytuj kod]

  • 1994 – Polska romantyczna
  • 2001 – Tam gdzie lwowskie śpią Orlęta
  • 2002 – Cmentarz Łyczakowski w fotografii Krzysztofa Hejkego
  • 2002 – Małopolska
  • 2003 – Cmentarz na Rossie od świtu do zmierzchu
  • 2004 – Katedra lwowska obrządku łacińskiego
  • 2006 – Skarby nadwiślańskiej krainy
  • 2008 – Ludzie Kresów
  • 2009 – Polesie
  • 2010 – Cmentarz Bernardyński w Wilnie
  • 2010 – Huculszczyzna[11].
  • 2010 – Katyń, cmentarze katyńskie
  • 2011 – Polskie Cmentarze Wojenne w Uzbekistanie
  • 2013 – Jerzy Mierzejewski, Płocka Galeria Sztuki (współautor)
  • 2013 – Lwów miasto zatartych granic (współautor)
  • 2013 – Rękopis Znaleziony w Paryżu. Wspomnienia Stanisława Morawskiego o Marii Szymanowskiej (współautor)
  • 2014 – Melancholia i poznanie. „Autobiografie Elizy Orzeszkowej” (współautor)
  • 2016 – Katedra Grodzieńska
  • 2017 – Ostatni bartnicy Europy, których spotkałem

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Spotkanie autorskie z prof. Krzysztofem Heyke • DGL News [online], DGL News, 6 października 2020 [dostęp 2020-11-26] (pol.).
  2. ↑ a b Polesie. [w:] Zysk i S-ka Wydawnictwo [on-line]. [dostęp 2010-11-09].
  3. ↑ M.P. z 2004 r. nr 56, poz. 920.
  4. ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. www.mkidn.gov.pl. [dostęp 2020-06-20].
  5. ↑ Lista ekspertów i sekretarzy [online], PKA [dostęp 2020-12-10] (pol.).
  6. ↑ a b c Anita Czupryn. Teczki, miłość i zdrada. „Dziennik Bałtycki”. Nr 113, s. 16, 15 maja 2009. 
  7. ↑ Wszczęto śledztwo dot. Kurtyki. wprost.pl, 2009-05-08. [dostęp 2020-06-15].
  8. ↑ Kurtyka zdradził tajemnicę? Sprawa umorzona. dziennik.pl, 2009-11-30. [dostęp 2020-06-15].
  9. ↑ Tomasz Sakiewicz przeprasza byłego fotografa „Gazety Polskiej” za wypowiedź w „Polityce”. wirtualnemedia.pl, 2015-02-27. [dostęp 2020-05-13].
  10. ↑ M.P. z 2023 r. poz. 1181.
  11. ↑ Jan Skłodowski, Jacek Wnuk: Krzysztof Hejke Huculszczyzna. [w:] Portal KarpatyWschodnie.pl [on-line]. 2010-11-17. [dostęp 2010-11-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Hejke&oldid=72522729”