Krzysztof Daukszewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krzysztof Daukszewicz
Ilustracja
Krzysztof Daukszewicz (2010)
Data i miejsce urodzenia

30 października 1947
Wichrowo

Zawód, zajęcie

satyryk, artysta kabaretowy

Faksymile
Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Krzysztof Antoni Daukszewicz (ur. 30 października 1947 w Wichrowie) – polski satyryk, artysta kabaretowy, felietonista, poeta, autor tekstów, piosenkarz, gitarzysta i kompozytor.

Występuje z własnymi programami satyrycznymi, realizował programy w telewizji. Jest autorem kilkunastu książek i kilku albumów studyjnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał w Wichrowie[1]. Jest synem Teresy i Stanisława Daukszewiczów[2]. Ma starszą o 13 lat siostrę Stanisławę[3]. Po zdaniu matury w VIII Liceum Pedagogicznym w Szczytnie rozpoczął studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie, ale ich nie ukończył[4]. Był nauczycielem w szkole podstawowej w Jerutach Dużych[5]. Działał w harcerstwie (zdobył tytuł podharcmistrza) i przewodniczył Związkowi Młodzieży Wiejskiej[6].

Działalność estradową rozpoczął w 1975, zostając dyrektorem Miejskiego Domu Kultury w Szczytnie oraz współtwórcą kabaretu Gwuść, który zakończył działalność do 1978[7]. W 1976 za autorski program Dookoła Wojtek otrzymał drugą nagrodę na 1. Biesiadzie Humoru i Satyry w Lidzbarku Warmińskim, a w następnym roku zwyciężył na tym festiwalu z programem Mity i nity, czyli nasza Monachomachia[8]. Również w 1977 otrzymał nagrodę Złote Rogi Kozicy na Ogólnopolskim Turnieju Kabaretów w Zakopanem, gdzie był także jednym z organizatorów Festiwalu Piosenki Antyradzieckiej[9]. Po przeprowadzce w 1978 do Warszawy przez kolejne trzy lata zaczął działać w kabarecie Na Pięterku założonym przez Związek Polskich Autorów i Kompozytorów[10]. W 1979 wystąpił w Podwieczorku przy mikrofonie[11]. W latach 1979–1984 był kierownikiem literackim Teatru na Targówku, w którym wystawił przedstawienie satyryczne Dziury na drodze i musical dla dzieci Dzieci taty Zeusa[12]. Na przełomie lat 70. i 80. zrealizował programy telewizyjne: Na tronie i U pana Krzysia[13]. W latach 1983–1984 odbywał trasę koncertową z zespołem Vox[14]. W latach 1983–1986 w duecie z Januszem Gajosem występował w programie kabaretowym Hotel Nitz[15]. W 1986 za antywojenną farsę Cycek otrzymał trzecią nagrodę na Międzynarodowym Konkursie na sztukę teatralną. Od 1986 do 1990 występował w kabarecie Pod Egidą[16]. W 1990 na 27. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu premierowo wystąpił z programem kabaretowym Listy do Pana Hrabiego, który później ukazywał się również w formie książek[17]. W 1991 otrzymał nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki podczas 28. KFPP w Opolu[18].

Prowadzi własną rubrykę w tygodniku „Przegląd”. W latach 1994–1997 był redaktorem naczelnym kwartalnika kulturalno-literackiego więźniów „Stygmat”[19]. W latach 2007–2016 był felietonistą w miesięczniku „Łowiec Polski”[20]; zbiór jego tekstów został wydany w formie książki pt. „Prosto z ambony” z 2016[21]. W 2011 wziął udział w nagraniu utworu „Mazurski cud”[22], powstałego w ramach akcji „Mazury Cud Natury” promującego region Mazur[23]. W latach 2005–2023 był stałym gościem i komentatorem w programie publicystyczno-satyrycznym Szkło kontaktowe w TVN24[24]. W latach 2020–2021 był komentatorem Halo.Radia[25].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Trzykrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, Grażyną, był związany przez osiem lat[26]. Z żoną Małgorzatą Janiną Kreczmar (ur. 1953, zm. 2006), córką aktorów Justyny i Jana Kreczmarów, miał czworo dzieci: Aleksandra, Grzegorza, Krzysztofa i Sylwię[27]. Następnie ożenił się z Violettą Ozminkowski[28][29].

Ma poglądy liberalno-lewicowe[30].

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

15 maja 2023 roku, pod koniec odcinka programu Szkło kontaktowe, zażartował w stronę Piotra Jaconia, pytając: „A jakiej płci on dzisiaj jest?”[31], parafrazując słowa Jarosława Kaczyńskiego z lipca 2022, o którym wcześniej toczyła się dyskusja[32] (prezes PiS powiedział wówczas: „Oczywiście ktoś się może z nami nie zgadzać, ma lewicowe poglądy. Uważa, że każdy z nas może w pewnym momencie powiedzieć, że do godziny wpół do szóstej byłem mężczyzną, a teraz jestem kobietą”). Spotkało się to z ostrą reakcją Jaconia, który zajmuje się także problemami osób transpłciowych[33][34]. W efekcie nieprzychylnych komentarzy, po miesiącu Daukszewicz zrezygnował ze współprowadzenia programu[35][36]. Na znak solidarności ze Szkła… odeszli też Artur Andrus i Robert Górski[37].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

  • Meneliki, limeryki, epitafia, sponsoruje ruska mafia ... a opowiada Autor – w serii Ksiąźk do Słuchania AudioClub.pl i Bellona, 2008.
  • Easy Rider – Krzysztof Daukszewicz wraz z zespołem Hunter, 2007
  • The best – Dobranoc Europo, 2004
  • Nadwyobraźnia, WMP 2000
  1. McDrive
  2. Audio-tele
  3. L4
  4. To ból, to nic
  5. Matka menela
  6. Towarzysze i koledzy
  7. Łódka Bols
  8. Zaproszenie do dyskusji
  9. Nie wierzcie tym, co mówią
  10. Ballada o dwóch piwach
  11. Odchodzę w stronę samotnych
  12. Jeszcze jedna noc, jeszcze jeden dzień
  13. Deszcz pada na Mazurach
  14. Jesień
  15. Blues śpiewany na stojąco w d-moll
  • Mc Drive, 2000
  • Zadupie (live), 2000
  • Zadupie, Selles Records 1999
  • Prośba, PolyGram 1996
  1. Ballada dziadowska
  2. Wiosna nasza
  3. Eminencja
  4. Idą myśliwi
  5. Ballada o człowieku z kwiatami
  6. Do siego roku poetom
  7. Plotki
  8. Prośba
  9. Aleja róż
  10. Hamburg
  11. Kosher song
  12. Nie śpiewam ministrom
  13. Schody do mojego nieba
  14. Ja świateł nie gaszę
  15. Bezrocze
  16. Ballada dziadowska
  17. Klasówka z fragmentu wolności
  • Stare and nowe, H & I Ltd 1994
  1. Leniwa niedziela
  2. Wesołe miasteczko
  3. Pochód
  4. Zadupie
  5. Ja was...
  6. On i ja
  7. W pogoni
  8. To jest mój kraj
  9. Śmierć satyryka
  10. Easy Rider
  11. Na bezdrożach
  12. Sposób na przetrwanie
  13. Tyle mi zostało
  14. Bieda-koleżka
  15. Obok hotelu Grant
  16. Dobranoc Europo

Książki[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • 1977 – Złote Rogi Kozicy i nagroda MKiS w Ogólnopolskim Turnieju Kabaretowym w Zakopanem
  • 1977 – Złota Szpilka na II Biesiadzie Humoru i Satyry za program „Mity i nity, czyli nasza Monachomachia”
  • 1978 – III nagroda na III Biesiadzie Humoru i Satyry
  • 1978 – Srebrne Rogi Kozicy w Ogólnopolskim Turnieju Kabaretowym w Zakopanem
  • 1986 – Grand Prix oraz nagroda dziennikarzy na przeglądzie kabaretowym OSET w Rzeszowie
  • 1986 – III nagroda za farsę „Cycek” na Międzynarodowym Konkursie na sztukę teatralną w Jugosławii
  • 1991 – nagroda MKiS na KFPP Opole
  • 1991 – Złoty Mikrofon
  • 1991 – nagroda miesięcznika „Szpilki” za „Listy do Pana Hrabiego”
  • 1992 – Złoty Kamerton
  • 1997 – Prometeusz
  • 2009 – Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[38]
  • 2020 – Nagroda im. Henryka Panasa[39][40]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 25, 29.
  2. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 20–21.
  3. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 27.
  4. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 43–46.
  5. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 71–72.
  6. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 73.
  7. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 55, 61, 128.
  8. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 74, 163.
  9. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 163–165.
  10. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 109.
  11. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 141.
  12. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 141–144.
  13. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 123–124.
  14. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 144–146.
  15. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 122, 228—229.
  16. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 115.
  17. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 187–192.
  18. ↑ XXVIII KFPP - 1991 [online], tvp.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
  19. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 176.
  20. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 140.
  21. ↑ Prosto z ambony - Krzysztof Daukszewicz | Książka w Lubimyczytac.pl - Opinie, oceny, ceny [online], lubimyczytac.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
  22. ↑ Mazurski Cud. harlem.pl. [dostęp 2014-02-27].
  23. ↑ Cudne Mazury: Lady Pank, Afromental, Ryszard Rynkowski i Vader razem!. muzyka.interia.pl. [dostęp 2011-07-09].
  24. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 245–246.
  25. ↑ Opublikowane przez Halo.Radio: Ivo Vuco 2020-12-12 09:00-11:00 – Halo.Radio. [dostęp 2021-01-14].
  26. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 74.
  27. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 220–221.
  28. ↑ Katarzyna Kaczorowska: Violetta Ozminkowski-Daukszewicz i Krzysztof Daukszewicz o dojrzałej miłości. www.polityka.pl, 2021-07-13. [dostęp 2021-07-21].
  29. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 215–219.
  30. ↑ Daukszewicz i Ozminkowski 2023 ↓, s. 255.
  31. ↑ Przewodniczący KRRiT zwraca się o przekazanie nagrań ze „Szkła kontaktowego”. Chodzi o słowa Krzysztofa Daukszewicza do Piotra Jaconia.. pap.pl. [dostęp 2023-05-18].
  32. ↑ Nieudany „żart” na żywo w „Szkle kontaktowym” – jest stanowcza reakcja TVN24 i przeprosiny [online], queer.pl [dostęp 2023-08-14] (pol.).
  33. ↑ Piotr Jacoń emocjonalnie zareagował na żenującą wypowiedź w TVN24. spidersweb.pl, 2023-05-16. [dostęp 2023-06-28].
  34. ↑ Piotr Jacoń i jego żona Magdalena stworzyli idealny dom dla swoich dzieci. Jak dzisiaj wyglądają ich relacje?. viva.pl. [dostęp 2023-06-10].
  35. ↑ Krzysztof Daukszewicz o kulisach odejścia ze „Szkła kontaktowego”: „Jeszcze się nie urodził taki pan Jacoń”. wirtualnemedia.pl. [dostęp 2023-06-22].
  36. ↑ Skandal w „Szkle kontaktowym” ma wpływać na atmosferę w TVN. „Nie myślą o kolegach i koleżankach z pracy”. onet.pl. [dostęp 2023-06-20].
  37. ↑ Katarzyna Czajka-Kominiarczuk: „Szkło kontaktowe”: Daukszewicz, Andrus, Górski odchodzą. Kto się nie zna na żartach?. polityka.pl. [dostęp 2023-06-19].
  38. ↑ Glorie dla przedstawicieli świata rozrywki. mkidn.gov.pl, 2009-05-20.
  39. ↑ Krzysztof Daukszewicz odebrał Nagrodę im. Henryka Panasa. Olsztyn24. [dostęp 2021-10-07].
  40. ↑ Krzysztof Daukszewicz otrzymał nagrodę im. Henryka Panasa. gazetaolsztynska.pl. [dostęp 2021-10-07].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Krzysztof Daukszewicz, Violetta Ozminkowski: Sposób na przetrwanie. Wydawnictwo Świat Książki, 2023. ISBN 978-83-8352-104-6.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Daukszewicz&oldid=73589281”