Krążowniki liniowe typu Lexington – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krążowniki liniowe typu Lexington

Wizja artystyczna okrętów
Kraj budowy	USA
Użytkownicy	brak
Wejście do służby	nie wprowadzono
Planowane okręty	6
Zbudowane okręty	0
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	43 500 ton
Długość	266,4 metra (874 stopy)
Szerokość	32,2 metra (105,2 stopy)
Zanurzenie	9,4 metra (21 stóp)
Napęd	moc 180.000 koni parowych (134 MW), napęd turboelektryczny General Electric, 4 śruby
Prędkość	35 węzłów
Załoga	1500 oficerów i marynarzy
Uzbrojenie	patrz w tekście

Krążowniki liniowe typu Lexington (przyznane znaki taktyczne CC-1 do CC-6) były jedynymi okrętami tej klasy jakie kiedykolwiek zostały zamówione przez Marynarkę Wojenna Stanów Zjednoczonych. Ich budowę autoryzowano w ramach planów rozbudowy z lat 1917-1919. Zaplanowane jako szybkie okręty zwiadowcze floty, miały bardzo długi okres budowy. Ich oryginalny projekt z roku 1916 zakładał wyporność 34 300 ton, uzbrojenie główne składające się z dziesięciu dział 14 calowych, relatywnie cienki pancerz i szybkość około 35 węzłów. W roku 1919 plany zostały zmienione w oparciu o doświadczenia z I wojny światowej i zaplanowano budowę okrętów większych, uzbrojonych w działa 406 mm (16 cali), lepiej opancerzonych i o nieznacznie mniejszej prędkości maksymalnej.

Budowa okrętów typu Lexington była wstrzymywana w związku z innymi priorytetowymi zadaniami związanymi z I wojną światową i stępka żadnego z okrętów nie została położona do połowy 1920 roku. W następnym roku ograniczenia wynikające z traktatu waszyngtońskiego dotyczyły głównie tych drogich krążowników liniowych ich japońskich i brytyjskich odpowiedników. Zgodnie z ustaleniami traktatowymi ich budowa została wstrzymana w lutym 1922. Traktat pozwalał na konwersję dwóch kadłubów krążowników na lotniskowce. W taki sposób przerobiono USS "Lexington" (CV-2) i USS Saratoga" (CV-3). Budowę pozostałych czterech okrętów formalnie anulowano w sierpniu 1923 i złomowano je na pochylniach.

Typ Lexington miał się składać z sześciu jednostek, których budowa została rozpoczęta w czterech różnych miejscach:

• "Lexington" (CV-2, ex-CC-1) – jego stępkę położono w Quincy (Massachusetts) w styczniu 1921 roku. Został ukończony jako lotniskowiec CV-2. Służył jako lotniskowiec do momentu zatopienia w czasie bitwy na Morzu Koralowym w 1942 roku.
• "Constellation" (CC-2) – jego stępkę położono w Newport News w sierpniu 1920 roku, Budowa została anulowana i okręt został złomowany.
• "Saratoga" (CV-3, ex-CC-3) – jego stępkę położono w Camden (New Jersey) we wrześniu 1920. Został ukończony jako lotniskowiec CV-3. Służył jako lotniskowiec do momentu zatopienia w czasie operacji Crossroads w 1946 roku.
• "Ranger" (CC-4) – jego stępkę położono w Newport News w czerwcu 1921 roku. Budowa została anulowana i okręt został złomowany.
• "Constitution" (CC-5) – jego stępkę położono w Filadelfii we wrześniu 1920 roku. Budowa została anulowana i okręt został złomowany.
• "United States" (CC-6) – jego stępkę położono w Filadelfii we wrześniu 1920 roku. Budowa została anulowana i okręt został złomowany.

Dane techniczne (według projektu z 1919 roku)[edytuj | edytuj kod]

• Uzbrojenie:
  • Artyleria główna: osiem dział kalibru 406 mm (16 cali) o lufach długości 50 kalibrów (układ 4 x II działa)
  • Artyleria pomocnicza:
    • szesnaście dział kalibru 152 mm (6 cali) o lufach długości 53 kalibrów (układ 16 x I) – osiem po każdej stronie
    • cztery działa kalibru 76 mm (3 cale)
  • Uzbrojenie torpedowe: osiem wyrzutni torped kalibru 21 cali

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• lotniskowce typu Lexington, aby zobaczyć losy niektórych okrętów tego typu od roku 1921