Królestwo Włoch (1805–1814) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Królestwo Włoch
Regno d'Italia
1805–1814
Flaga
Herb Włoch
Flaga Herb
Położenie Włoch
Język urzędowy

włoski

Stolica

Mediolan

Ustrój polityczny

monarchia

Głowa państwa

król Napoleon I Bonaparte

Zależne od

 Francji

w jego imieniu

wicekról Eugeniusz de Beauharnais

Powierzchnia
 • całkowita


84 000 km²

Liczba ludności
 • całkowita 


6 700 000

Waluta

lir włoski

Data powstania

17 marca 1805

Data likwidacji

25 maja 1814

Religia dominująca

katolicyzm

Mapa Włoch

Królestwo Włoch (wł. Regno d'Italia) – historyczne państwo ze stolicą w Mediolanie, położone w północnej i środkowej części dzisiejszych Włoch, utworzone w 1805 roku przez Napoleona Bonapartego w miejsce założonej trzy lata wcześniej Republiki Włoskiej. Napoleon koronował się przy tym na króla tego państwa, zaś swoim zastępcą (wicekrólem) uczynił Eugeniusza de Beauharnais[1].

Państwo początkowo obejmowało tereny, z których składała się Republika Włoska, po czym w 1806 roku jego terytorium zostało rozszerzone o Wenecję Euganejską, w 1808 roku o Marche, zaś w 1810 roku - o Górną Adygę. W szczytowym momencie zajmowało obszar o powierzchni 84 tysięcy km² i było zamieszkiwane przez 6,7 miliona ludzi[2]. Przestało istnieć w 1814 roku, niedługo po abdykacji Napoleona Bonapartego we Francji[3][4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Grab 2012, s. 204-205.
  2. Grab 2012, s. 204.
  3. Connelly 1965, s. 311-313.
  4. Gregory 2001, s. 179.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]