French
DeutschKotwica admiralicji – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kotwica admiralicji (ang. admiralty anchor) – najstarsza konstrukcja kotwicy wywodząca się jeszcze ze starożytności. Od 1850 na mocy decyzji admiralicji brytyjskiej była obowiązkowym wyposażeniem okrętów brytyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej.
Kotwica admiralicji składa się z trzonu zakończonego dwoma ramionami, na końcu których wyprofilowane są łapy, oraz poprzeczki. Miejsce łączenia trzonu z łapami nosi nazwę trentu. Łapy mają za zadanie wbijać się w dno, płużyć i w ten sposób hamować ruch jednostki pływającej. Belka poprzeczna jest dłuższa niż rozstaw ramion, przez co układa kotwicę na dnie pod takim kątem, że zawsze jedno z ramion w czasie wleczenia kotwicy zagłębia się w dno. Belki poprzeczne wykonywano z obrobionego kawałka skały, żelaza lub innego ciężkiego i wytrzymałego materiału. Belkę wykonaną z żelaza można, po wyjęciu przetyczki, złożyć równolegle do trzonu, przez co kotwica zajmuje mniej miejsca i można ją położyć płasko na pokładzie.
Kotwica admiralicji zapewnia dużą skuteczność kotwiczenia, jednakże z powodu swojego ciężaru oraz rozmiarów jest niewygodna w użyciu. Ponadto rzucona kotwica znacznie wystaje z dna, przez co istnieje duże prawdopodobieństwo zaplątania w nią lin bądź łańcuchów. Aby rozwiązać ten problem powstały liczne modyfikacje konstrukcji, jak na przykład model Herreshofa oraz Nicholsona, w których klasyczne łezkowate łapy zostały zastąpione przez bardziej zaokrąglone ułatwiające zsunięcie zaplątanych lin.
Modyfikacją kotwicy admiralicji jest kotwica Trotmana, która wyposażona jest w łapy umocowane na zawiasie do trzonu oraz składaną poprzeczkę. Po jej rzuceniu jedno z ramion zakopuje się w dnie, podczas gdy drugie oparte jest o trzon. Taki układ zmniejsza prawdopodobieństwo zaplątania się w elementy kotwicy wystające z dna.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Kotwica admiralicji w Gdyni -
Kotwica Trotmana -
Rycina obrazująca zaplątanie się liny kotwicznej w wystające z dna elementy kotwicy admiralicji
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lesław Furmaga, Józef Wójcicki: Mały słownik morski. Gdynia: Mitel International Ltd, 1993. ISBN 83-85413-73-1.
- Jerzy W. Dziewulski: Wiadomości o jachtach żaglowych. Warszawa: Alma-Press, 2008, s. 218-220. ISBN 978-83-7020-358-0.