Konwencja wiedeńska o stosunkach konsularnych – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konwencja wiedeńska o stosunkach konsularnych – umowa międzynarodowa kodyfikująca prawo konsularne. Została przyjęta 24 kwietnia 1963 roku w Wiedniu na zakończenie konferencji międzynarodowej, w której brały udział 92 państwa. Konwencja weszła w życie 19 marca 1967 roku. Stronami są 182 państwa[1].

Spisana w 5 językach autentycznych: angielskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim, depozytariuszem jest Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych (art. 79).

Konwencja reguluje ustanawianie stosunków konsularnych między państwami, funkcje konsularne, procedurę mianowania urzędników konsularnych, klasy kierowników urzędów konsularnych, zasady pierwszeństwa (precedencji) oraz przywileje i immunitety konsularne, w tym także w odniesieniu do konsulów honorowych.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ United Nations Treaty Collection [online], treaties.un.org [dostęp 2023-10-30] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konwencja_wiedeńska_o_stosunkach_konsularnych&oldid=72708411”