Konferencja w Bandungu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konferencja w Bandungu – spotkanie przedstawicieli Azji i Afryki w dniach 18–24 kwietnia 1955 w Bandungu w Indonezji. Konferencja zapoczątkowała powstanie w 1961 Ruchu Państw Niezaangażowanych[1][2].

Okoliczności zwołania konferencji[edytuj | edytuj kod]

Wobec rywalizacji między dwoma blokami militarnymi po II wojnie światowej, kraje postkolonialne dążyły do znalezienia oparcia wśród państw, które nie były zaangażowane po żadnej ze stron zimnej wojny[1]. O zwołaniu konferencji zadecydowano na spotkaniu w Kolombo (Cejlon) w grudniu 1954 (Birma, Cejlon, Indie, Indonezja i Pakistan)[2][3]. Jednym z głównych inicjatorów był Achmad Sukarno[4].

Postanowienia[5][edytuj | edytuj kod]

Podczas spotkania zaapelowano o wsparcie rozwoju społeczno-gospodarczego Afryki i Azji, m.in. poprzez stworzenie specjalnego funduszu ONZ. Wyrażono poparcie dla zapisów w Karcie Narodów Zjednoczonych oraz Powszechnej deklaracji praw człowieka. Opowiedziano się przeciw dyskryminacji rasowej oraz kolonializmowi[1][6], a także broni jądrowej (wezwano do jej eliminacji)[2].

Konferencja określiła wzajemne relacje jej uczestników na następne półwiecze[7].

Dalsze dzieje[edytuj | edytuj kod]

W I poł. l. 60. XX w. próbowano nieskutecznie zwołać II konferencję w Bandungu, do udziału w której dążył ZSRR (jako kraj azjatycki), na co nie godziły się Chiny[2]. Pogorszenie relacji tego państwa z Indiami sparaliżowało rozwój Ruchu Państw Niezaangażowanych[4].

Uczestnicy konferencji[1][edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d W. Roszkowski, Półwiecze. Historia polityczna świata po 1945 roku, wyd. 4, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, s. 152.
  2. a b c d Konferencja w Bandungu, [w:] Historia. Encyklopedia Szkolna WSiP, red. A. Friszke, E.C. Król, wyd. 4 zm. i rozsz., Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2004, s. 398.
  3. A. Skrzypek, Pierwsze dziesięciolecie Układu Warszawskiego, „Kwartalnik Historyczny”, 92, 1985, nr 2, s. 279.
  4. a b Oxford. Ilustrowana encyklopedia uniwersalna. Historia świata od 1800 roku do współczesności, red. H. Judge, Warszawa 1998, s. 32.
  5. J. Maj, Ewolucja stosunków chińsko-indyjskich w latach pięćdziesiątych XX wieku, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”, 82, 2008, s. 159-160.
  6. K .Brataniec, Zachód i świat islamu w świetle koncepcji Samuela Huntingtona, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny”, 70, 2008, 2, s. 174, przypis nr 17.
  7. M. Nowik, Współpraca gospodarcza pomiędzy Indiami a krajami Afryki – motywy, kierunki, formy, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie”, 2015, 10 (946), s. 7.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • W. Roszkowski, Półwiecze. Historia polityczna świata po 1945 roku, wyd. 4, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003 ISBN 83-01-13841-6
  • Konferencja w Bandungu, [w:] Historia. Encyklopedia Szkolna WSiP, red. A. Friszke, E.C. Król, wyd. 4 zm. i rozsz., Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2004, s. 398. ISBN 83-02-09233-9