Kolej Nadwiślańska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Droga Żelazna Nadwiślańska
Привислинская железная дорога
Dane podstawowe
Zarządca

Towarzystwo Drogi Żelaznej Nadwiślańskiej L. Kronenberga

Długość

522[1] km

Rozstaw szyn

1524 mm

Sieć trakcyjna

brak

Zdjęcie LK
Stacja graniczna w Mławie, obecnie nieistniejąca
Historia
Rok otwarcia

1877[1]

Zabytkowy dworzec główny PKP w Lublinie z 1877 roku

Kolej Nadwiślańska (Droga Żelazna Nadwiślańska, ros. Привислинская железная дорога, Priwislinskaja żeleznaja doroga) – linia kolejowa na ziemiach polskich pod zaborem rosyjskim otwarta 29 sierpnia 1877[2]. Prowadziła od wówczas nadgranicznego miasta Mława przez Warszawę, Lublin i Chełm do Kowla. Linia liczyła 522[potrzebny przypis] km toru o rozstawie rosyjskim (1524 mm), w 1887 r. pracowało na niej 2364 pracowników.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Stacja kolejowa w Dęblinie
Dworzec kolejowy w Kowlu

Na terenach przygranicznych Królestwa Polskiego linie kolejowe powstawały z dużym opóźnieniem w stosunku do reszty kraju i terenów zaborów (szczególnie pruskiego).

Powstanie Drogi Żelaznej Nadwiślańskiej połączyło położone na Wołyniu miasto Kowel i urodzajne ziemie lubelskie z Chełmem i Lublinem z ufortyfikowaną linią rzeki Wisły. Budowę trasy kolei nadwiślańskiej ukończono wkrótce po oddaniu do użytku kolei obwodowej w Warszawie. Dalej kolej biegła na północ przez Modlin do Mławy, a tuż za nią (na granicy z Prusami) łączyła się z linią kolejową prowadzącą od miejscowości Iłowo przez Działdowo do Gdańska. W Warszawie linia miała połączenie z wszystkimi ważnymi trasami (linia Terespolska, Petersburska, Wiedeńska i kolej obwodowa)[3]. Łączna długość linii kolejowej, z 24 znajdującymi się na niej stacjami, wynosiła 475[potrzebny przypis] km.

Kolej szerokotorowa o standardzie rosyjskim przebiegała wzdłuż przypuszczalnej linii frontu i łączyła ze sobą najważniejsze twierdze rosyjskie na terenie Królestwa Polskiego: Warszawę, Nowogieorgiewsk (Modlin) i Iwanogród (Dęblin) z rosyjskimi twierdzami na Wołyniu: Łuckiem, Równem i Dubnem[4]. Pozwalało to na szybki transport wojska, amunicji i sprzętu. Kolej Nadwiślańska była więc obiektem o ważnym znaczeniu strategicznym. 17 sierpnia?/29 sierpnia 1877 oddano do użytku Kolej Nadwiślańską. Według innych źródeł, kolej ta została otwarta 20 września 1876 r.[5]

Początkowo największym warszawskim dworcem linii był drewniany Dworzec Warszawa-Praga (zniszczony) na Nowym Bródnie. Jednym z najważniejszych i najbardziej okazałych dworców na całej trasie był wybudowany jeszcze w 1877 Dworzec Główny w Lublinie. W lecie tego samego roku oddano do użytku pierwszy, drewniany, lecz okazały, dworzec kolejowy w Chełmie. Był on jednym z dworców ówczesnej III klasy na całej Drodze Żelaznej Nadwiślańskiej. Główny dworzec tej linii powstał w Warszawie dopiero w 1880 niedaleko Cytadeli i pierwotnie nazywał się Dworzec Główny Kolei Nadwiślańskich. Na początku XX wieku nazwę zmieniono na Dworzec Kowelski. Został zniszczony w sierpniu 1915 roku, podczas wycofywania się Rosjan z Warszawy, a po I wojnie światowej wybudowano w tym miejscu Dworzec Gdański.

W okolicach Warszawy Kolej Nadwiślańska w roku 1894 miała przystanki w Nowym Dworze, Jabłonnie, na Nowej Pradze (przystanek Praga – Nowa Praga nie była jeszcze wtedy częścią Warszawy), Wawrze, Otwocku. Przed 1939 rokiem przebiegała przez 13 stacji i przystanków osobowych: Warszawa Choszczówka, Warszawa Płudy, Warszawa Żerań, Warszawa Toruńska, Warszawa Praga, Warszawa Olszynka Grochowska, Warszawa Gocławek, Warszawa Wawer, Warszawa Anin, Warszawa Międzylesie, Warszawa Radość, Warszawa Miedzeszyn, Warszawa Falenica.

W 1896 roku Kolej Nadwiślańska została połączona z Koleją Warszawsko-Terespolską w Koleje Nadwiślańskie (ros. Priwislinskije żeleznyje dorogi), a w 1897 roku włączono w ich skład jeszcze Kolej Iwangorodzko-Dąbrowską[6].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Kolej Nadwiślańska, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2018-12-09].
  2. Kurjer Warszawski / [red. W. Szymanowski]. 1877, nr 190 + dod., 29 sierpnia 1877 [dostęp 2021-11-30].
  3. źródło: zbiory własne RM: Krótka historia kolei w Warszawie. 1877: Kolej Nadwiślańska.. [w:] Fundacja „Warszawa1939.pl” [on-line]. warszawa1939.pl. [dostęp 2007-03-01].
  4. Krzysztof Oktabiński: Narodziny kurortu Otwock Stacyjny. [w:] Linia otwocka [on-line]. linia.com.pl, 28 stycznia 2005. [dostęp 2007-03-01]. [zarchiwizowane z [brak tego adresu] (2007-05-15)].
  5. W.A. Rakow: Łokomotiwy otieczestwiennych żeleznych dorog 1845-1955 (Локомотивы отечественных железных дорог), Moskwa 1995, ISBN 5-277-00821-7, s. 36.
  6. W.A. Rakow: Łokomotiwy otieczestwiennych żeleznych dorog 1845-1955 (Локомотивы отечественных железных дорог), Moskwa 1995, ISBN 5-277-00821-7, s. 28.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]