Kościół św. Zygmunta w Siennie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół
pw. św. Zygmunta

147/A z 15.03.1982 i 323/A z 16.06.1967
kościół parafialny
widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Sienno
Adres	ul. Kościelna 2 27-350 Sienno
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Zygmunta
Wezwanie	św. Zygmunta
Historia Data powołania 1431 Data rozpoczęcia budowy 1442 Aktualne przeznaczenie kościół parafialny Data zniszczenia • przez 1915 działania wojenne Data odbudowy ok. 1930
Dane świątyni Styl gotyk Architekt Oskar Sosnowski (odbudowa) Świątynia • materiał bud. • cegła Liczba naw 1
Położenie na mapie Sienna Kościół św. Zygmunta
Położenie na mapie Polski Kościół św. Zygmunta
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Kościół św. Zygmunta
Położenie na mapie powiatu lipskiego Kościół św. Zygmunta
Położenie na mapie gminy Sienno Kościół św. Zygmunta
51°05′14″N 21°28′38″E/51,087222 21,477222
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Świętego Zygmunta w Siennie – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu sienneńskiego diecezji radomskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Parafia została założona w 1431 roku przez Dobiesława Oleśnickiego, wojewodę sandomierskiego. W 1442 roku rozpoczął on budowę świątyni murowanej. Budowla została konsekrowana przez kardynała Zbigniewa Oleśnickiego, biskupa krakowskiego. W XVI wieku kościół został zamieniony na zbór kalwiński. W XV wieku, podczas wojny szwedzkiej budowla doznała poważnych uszkodzeń. W XVIII wieku, dzięki staraniom księdza proboszcza Szembeka świątynia została wyremontowana i zwrócona katolikom. W 1915 roku kościół został poważnie zniszczony, runęło sklepienie w nawie głównej. Około 1930 kościół został odbudowany według projektu architekta Oskara Sosnowskiego i nakryty dachówką mnich-mniszka z Korwina. Po II wojnie światowej świątynia otrzymała nowy wystrój wewnętrzny, zaprojektowany przez M. Jasińskiego i wykonany przez miejscowych stolarzy: K. Kozika, A. Kozika, H. Wlazłowskiego i innych. W czasie urzędowania księdza prałata T. Zdziebłowskiego została położona nowa polichromia w prezbiterium. W 1956 roku, w czasie urzędowania księdza proboszcza F. Sendysta została wykonana polichromia w nawie głównej. W latach 1970–1972 zostały odrestaurowane: świątynia z zewnątrz, dzwonnica oraz mur okalający. W 1979 roku została odnowiona polichromia budowli. W latach 2004–2005 świątynia została odrestaurowana staraniem księdza proboszcza Ryszarda Batorskiego.

Kościół został zbudowany w stylu gotyckim z cegły palonej i jest orientowany. Cztery skarpy podpierają fasadę frontową budowli. Od strony prezbiterium znajduje się wieżowa przybudówka, pochodząca z połowy XVI wieku, przy nawie od strony południowej mieści się kaplica, od strony północnej kruchta. Kościół posiada sklepienia krzyżowo-żebrowe. Okna świątyni są ostrołukowe z otynkowanymi glifami. W prezbiterium jest umieszczona tablica erekcyjna, z płaskorzeźbą, pochodzącą z połowy XV stulecia – na niej widnieje fundator świątyni Dobiesław Oleśnicki – wojewoda sandomierski, ubrany w zbroję, w pozycji klęczącej trzyma ufundowany przez siebie kościół. Za fundatorem widnieje patron świątyni w pozycji stojącej – św. Zygmunt, król Burgundii polecający Dobiesława Maryi. Po drugiej stronie klęczy przed Maryją. żona Dobiesława, Katarzyna, za którą widnieje w pozycji stojącej jej patronka św. Katarzyna^[1].

Położenie na szlakach[edytuj | edytuj kod]

Obiekt znajduje się na szlaku turystycznym „Perły Mazowsza” w jego Pętli Południowej. Przed kościołem znajduje się tablica informacyjna.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]