Klasyfikacja Killipa-Kimballa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Klasyfikacja Killipa-Kimballa – klasyfikacja opracowana dla oceny niewydolności serca w świeżym zawale mięśnia sercowego. Przedstawiona przez T. Killipa i J.T. Kimballa w 1968 roku na łamach American Journal of Cardiology^[1].

Obejmuje ona 4 stopnie:

I – nie ma niewydolności serca, bez cech zastoju w krążeniu płucnym ani III tonu serca
II – niewydolność serca, zastój poniżej dolnych kątów łopatek objawiający się wilgotnymi rzężeniami i (lub) III ton serca
III – pełnoobjawowy obrzęk płuc, rzężenia nad obszarem większym niż połowa płuc
IV – wstrząs kardiogenny, hipotensja (ciśnienie tętnicze skurczowe ≤90 mm Hg) i cechy hipoperfuzji obwodowej (oliguria, sinica, zlewne poty).

Skala ta jest ważnym narzędziem pozwalającym na określenie ryzyka zgonu wewnątrzszpitalnego, które rośnie wraz z kolejnymi stopniami (I-6%, II-30%, III-40%, IV-80-90%). Umożliwia również wybór właściwego leczenia.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Killip T., Kimball JT. Treatment of myocardial infarction in a coronary care unit. A two year experience with 250 patients. „Am J Cardiol”. Oct;20. 4, s. 457-64, 1968. PMID: 6059183.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, tom I. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-031-0.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] Killip T., Kimball JT. Treatment of myocardial infarction in a coronary care unit. A two year experience with 250 patients. „Am J Cardiol”. Oct;20. 4, s. 457-64, 1968. PMID: 6059183.

[1]