Keiko Fujimori – Wikipedia, wolna encyklopedia

Keiko Fujimori
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1975
Lima

Deputowana do Kongresu Republiki Peru
Okres

od 26 lipca 2006

Przynależność polityczna

Sojusz dla Przyszłości

Pierwsza dama Peru
Okres

od 23 sierpnia 1994
do 22 listopada 2000

Poprzedniczka

Susana Higuchi

Następczyni

Nilda Jara de Paniagua

podpis

Keiko Sofía Fujimori Higuchi (ur. 25 maja 1975 w Limie) – peruwiańska polityk, córka byłego prezydenta Peru Alberta Fujimoriego. Pierwsza dama Peru w latach 1994–2000, deputowana do Kongresu Republiki Peru od 2006. Kandydatka w wyborach prezydenckich w 2011, 2016 i 2021 r.

Edukacja i życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Keiko Fujimori jest najstarszą córką Alberto Fujimoriego, prezydenta Peru w latach 1990–2000 oraz Susany Higuchi, deputowanej do parlamentu w latach 2000–2006. Jej rodzice byli potomkami japońskich emigrantów. Podobnie jak jej trzej młodsi bracia uczęszczała do katolickiej szkoły w Limie, Colegio Sagrados Corazones Recoleta. W 1993 ukończyła edukację na poziomie średnim i wyjechała do Stanów Zjednoczonych, by rozpocząć studia z dziedziny administracji na Stony Brook University. Ukończyła je w 1997 na Boston University (tytuł Bachelor of Science)[1].

Pierwsza dama[edytuj | edytuj kod]

23 sierpnia 1994 objęła obowiązki pierwszej damy, po tym jak jej matka odeszła od męża, zarzucając mu korupcję i łamanie prawa. Susana Higuchi już w 1992 oskarżyła męża o defraudację japońskiej dotacji przeznaczonej na pomoc najuboższym. W późniejszym czasie zarzucała Fujimoriemu autorytaryzm, praktyki korupcyjne, a także stosowanie przemocy wobec swoich przeciwników politycznych. 3 sierpnia 1994 postanowiła ostatecznie odejść od męża. W 1997 nastąpił rozwód. Fujimori w wieku 19 lat została najmłodszą pierwszą damą w historii kraju[1][2].

Pełniąc tę funkcję kierowała działalnością organizacji charytatywnej Fundación por los Niños del Perú (Fundacja na rzecz Dzieci Peru). W marcu 1996 dodatkowo została prezesem fundacji Fundación Peruana Cardioinfantil (Peruwiańska Fundacja na rzecz Dziecięcej Kardiologii), zbierającej środki na operacje dla dzieci z chorobami serca[1].

W grudniu 1994 zadebiutowała jako pierwsza dama na arenie międzynarodowej, biorąc udział w I Szczycie Ameryk w Miami. W kolejnych latach wypełniała powierzone jej obowiązki, towarzysząc ojcu w podróżach zagranicznych i podejmowaniu zagranicznych przywódców państwowych i dyplomatów. W 1998 i 1999 reprezentowała kraj na VIII i IX Konferencji Pierwszych Dam, Małżonków i Przedstawicieli Szefów Państw i Rządów Ameryk, odbywających się odpowiednio w Santiago i Ottawie. W 1998 uczestniczyła w Regionalnym Szczycie na rzecz Dzieci w Ameryce Łacińskiej i Karaibach w Cartagenie[1].

W lipcu 1998 poparła oficjalnie plan przeprowadzenia powszechnego referendum w sprawie trzeciej kadencji prezydenta Fujimoriego, wysunięty przez opozycję. Choć zebranych zostało ponad 1,4 mln podpisów w tej sprawie, Kongres nie zajął się nią. Pomimo iż konstytucja z 1993 dopuszczała maksymalnie dwie kadencje prezydenta, wykładnia przedstawiona przez sąd nie wliczała do tego okresu pierwszej kadencji Fujimoriego z lat 1990-1995. Keiko Fujimori zaangażowała się w kampanię wyborczą ojca, który ostatecznie uzyskał reelekcję, pokonując Alejandra Toledo[1].

Po wybuchu afery korupcyjnej we wrześniu 2000 oraz antyprezydenckiej rebelii wojskowej w październiku 2000, prezydent Fujimori w połowie listopada wyjechał do Japonii, skąd przesłał faksem swoją rezygnację z urzędu. Tymczasowym szefem państwa został 22 listopada 2000 przewodniczący parlamentu Valentín Paniagua, a obowiązki pierwszej damy przejęła jego małżonka, Nilda Jara de Paniagua. Keiko Fujimori opuściła pałac prezydencki i zamieszkała w domu ciotki ojca[1].

Lata 2001–2005[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 2001 udała się do Tokio, gdzie przebywał jej ojciec. Władze Japonii zezwoliły na jego pobyt z powodu posiadania przez niego również japońskiego obywatelstwa i odmówiły jego ekstradycji do Peru. W 2001 i 2002 Fujimori broniła ojca oskarżonego przez wymiar sprawiedliwości o korupcję i defraudację środków państwowych[1].

W 2002 wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie w 2004 ukończyła studia MBA w Columbia Business School na Columbia University. Mieszkając w Nowym Jorku poznała Marka Villanellę, Amerykanina pochodzenia włoskiego, którego poślubiła 3 lipca 2004 w Limie[1]. W 2007 urodziła pierwszą córkę Kyarę Sofíe, a dwa lata później drugą, Kaori Marcelę[3].

W 2004 została oskarżona o defraudację środków zagranicznych przeznaczonych w 1998 na cele charytatywne. Zaprzeczyła zarzutom i uznała je za motywowane politycznie[4].

Deputowana do parlamentu[edytuj | edytuj kod]

Po ogłoszeniu w listopadzie 2005 przez Alberto Fujimoriego zamiaru startu w wyborach prezydenckich w kwietniu 2006 i jego aresztowaniu w Chile, gdzie chciał rozpocząć przygotowania do swojej kampanii, Keiko Fujimori powróciła do Peru w grudniu 2005 i założyła partię polityczną Sojusz dla Przyszłości (Alianza por el Futuro). Wspierała kandydaturę ojca, a po jej odrzuceniu przez sąd i ekstradycji ojca do Peru (wrzesień 2007) występowała w jego obronie[1][5][6].

W wyborach parlamentarnych w kwietniu 2006 uzyskała mandat deputowanej do Kongresu Republiki Peru z okręgu Lima, uzyskując największą liczbę głosów poparcia w całym kraju. Objęła go 26 lipca 2006. Jako deputowana była autorką zmian w prawie ograniczających przywileje więźniów. Popierała również zaostrzenie kar dla recydywistów i wprowadzenie kary śmierci za gwałt na nieletnich[1][3]. W 2009 rozpoczęła zbieranie podpisów pod wnioskiem o rejestrację nowej partii politycznej Siła 2011 (Fuerza 2011), która została zarejestrowana w marcu 2010[3].

Wybory prezydenckie 2011 i 2016[edytuj | edytuj kod]

W 2010 rozpoczęła przygotowania do startu w wyborach prezydenckich w kwietniu 2011. W czasie kampanii wyborczej broniła polityki swego ojca, skazanego w 2009 na 25 lat pozbawienia wolności za łamanie praw człowieka, zabójstwa opozycjonistów i korupcję. Podkreślała jego zaangażowanie w walkę z bojownikami ze Świetlistego Szlaku oraz uchronienie kraju przed hiperinflacją i kryzysem gospodarczym. Opowiadała się za polityką wolnego rynku oraz prezentowała twarde stanowisko w walce z przestępczością. Jednocześnie deklarowała pomoc socjalną dla najuboższych oraz zwiększenie inwestycji w najbiedniejszych częściach kraju. Według jej przeciwników politycznych i części komentatorów, jednym z jej powodów startu miało być ułaskawienie ojca[7][8].

W pierwszej turze wyborów 4 kwietnia 2011 zajęła drugie miejsce z wynikiem 23,6% głosów poparcia, przegrywając z Ollantą Humalą (31,7%). Pokonała natomiast byłego premiera Pedra Pabla Kuczynskiego (18,5%) oraz byłego prezydenta Alejandra Toledo (15,6%)[9][10]. W drugiej turze wyborów 5 czerwca 2011 przegrała z Ollantą Humalą[11].

Keiko Fujimori wygrała pierwszą turę wyborów prezydenckich w kwietniu 2016, otrzymując blisko 40 proc. głosów, jej kontrkandydat Pedro Pablo Kuczynski o ok. 20 proc. mniej. Jednak w drugiej turze minimalnie z Kuczynskim przegrała[12].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j Keiko Fujimori Higuchi. cidob.org, 29 kwietnia 2011. [dostęp 2011-05-02]. (hiszp.).
  2. The Fall of Fujimori. falloffujimori.com. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  3. a b c Biografía y Hoja de Vida de Keiko Fujimori Higuchi – Candidata Presidencial Peruana Elecciones 2011 por Fuerza 2011. perudeganadores.com, 28 marca 2011. [dostęp 2011-05-02]. (hiszp.).
  4. Fujimori daughter accused in Peru. BBC News, 24 czerwca 2004. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  5. Fujimori registered for Peru poll. BBC News, 7 stycznia 2005. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  6. Fujimori cannot run in Peru poll. BBC News, 10 stycznia 2006. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  7. Peru election: Who are the main candidates?. BBC News, 5 kwietnia 2011. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  8. Peru election: Humala, Fujimori court moderate voters. BBC News, 13 kwietnia 2011. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
  9. Elecciones Presidenciales 2011 Resumen Nación. elecciones2011.onpe.gob.pe. [dostęp 2011-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-15)]. (hiszp.).
  10. Peru election: Humala, Fujimori court moderate voters. BBC News, 13 kwietnia 2011. [dostęp 2011-05-01]. (ang.).
  11. Nawrócony puczysta bierze władzę w Peru. Gazeta Wyborcza, 2011-06-06. [dostęp 2011-06-06]. (pol.).
  12. Pedro Pablo Kuczynski wygrał wybory prezydenckie w Peru. Pokonał Keiko Fujimori o 0,24 pkt proc.. polskatimes.pl, 2016-06-10. [dostęp 2016-06-10].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]