Kazimiera Muszałówna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimiera Teofila Muszałówna

Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1902 Warszawa
Data i miejsce śmierci	15 września 1980 Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Bródnowski
Zawód, zajęcie	dziennikarka, działaczka sportowa
Odznaczenia

Kazimiera Teofila Muszałówna (ur. 5 kwietnia 1902 w Warszawie, zm. 15 września 1980 tamże) – polska publicystka, dziennikarka i działaczka sportowa. Jedna z pierwszych polskich dziennikarek sportowych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie Władysława i Kazimiery z Dzieweczyńskich, od 1916 do 1920 działała w drużynie harcerskiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej była sanitariuszką przy 2 Brygadzie Jazdy. Po złożeniu egzaminu dojrzałości studiowała na wydziale społecznym i finansowo-ekonomicznym w warszawskiej Szkole Nauk Politycznych, a następnie podjęła pracę dziennikarki. W 1925 założyła i prowadziła do 1939 jedyną w Polsce agencję prasową zajmującą się tylko i wyłącznie tematyką sportową, była to Agencja Sportowo-Telegraficzna „Centrosport”^[1]. W 1931 została sekretarzem generalnym Rady Naukowej Wychowania Fizycznego, należała do Junactwa i Harcerstwa Polskiego, była członkiem zarządu Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, Polskiego Związku Lekkoatletycznego, Polskiego Związku Narciarskiego. Należała do Związku Polskich Zawodników Sportowych, Aeroklubu Akademickiego, Syndykatu Dziennikarzy Warszawskich, Stowarzyszenia Kobiet z Wyższym Wykształceniem, Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Ulicy, Towarzystwa Opieki nad Dziećmi przy warszawskim sądzie dla nieletnich. Wchodziła w skład członków założycieli Zespołu Literackiego Przedmieście, publikowała liczne felietony i artykuły dotyczące tematów ekonomicznych, społecznych i sportowych. Ukazywały się one w Bluszczu, Kobiecie Współczesnej, Ilustrowanym Kurierze Codziennym, Epoce, Kurierze Porannym i Starcie. Start powstał w 1927 i istniał do 1936, było to czasopismo dla kobiet, Kazimiera Muszałówna redagowała je do 1935. Jako dziennikarka uczestniczyła we wszystkich ważniejszych wydarzeniach sportowych, do historii przeszły jej bezpośrednie komentarze z olimpiady w Berlinie^[2]. Za swoje zaangażowanie społeczne została przed 1939 odznaczona Krzyżem Zasługi. Po 1945 związała się z redakcją Życia Warszawy, gdzie prowadziła dział popularnonaukowy^[3]. Ponadto tłumaczyła literaturę i prasę z języka angielskiego.

Zmarła 15 września 1980, pochowana na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 15F-3-25/26).

Twórczość (książki)[edytuj | edytuj kod]

• „Baran-zdrajca”
• „Pod sztandarem olimpijskim”
• „Zimowi olimpijczycy”

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 510. [dostęp 2020-07-24].