Katja Seizinger – Wikipedia, wolna encyklopedia

Katja Seizinger
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1972
Datteln

Klub

SC Halblech

Wzrost

171 cm

Debiut w PŚ

24.11 1989, Park City
(44. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

10.12 1989, Steamboat (15. miejsce – kombinacja)

Pierwsze podium w PŚ

11.02 1990, Meribel
(2. miejsce – super G)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
złoto Lillehammer 1994 Zjazd
złoto Nagano 1998 Zjazd
złoto Nagano 1998 Kombinacja
brąz Albertville 1992 Supergigant
brąz Nagano 1998 Gigant
Mistrzostwa świata
złoto Morioka 1993 Supergigant
srebro Sierra Nevada 1996 Zjazd
srebro Sestriere 1997 Supergigant
srebro Sestriere 1997 Kombinacja
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Zinal 1990 Supergigant
srebro Aleyska 1989 Supergigant
srebro Zinal 1990 Gigant
srebro Zinal 1990 Zjazd
srebro Zinal 1990 Kombinacja
brąz Aleyska 1989 Gigant
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1995/1996
Kryształowa Kula
1997/1998
2. miejsce
1992/1993
2. miejsce
1994/1995
2. miejsce
1996/1997
3. miejsce
1991/1992
3. miejsce
1993/1994
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
1991/1992
Mała Kryształowa Kula
1992/1993
Mała Kryształowa Kula
1993/1994
Mała Kryształowa Kula
1997/1998
2. miejsce
1995/1996
3. miejsce
1994/1995
Puchar Świata (Gigant)
2. miejsce
1995/1996
2. miejsce
1996/1997
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
1992/1993
Mała Kryształowa Kula
1993/1994
Mała Kryształowa Kula
1994/1995
Mała Kryształowa Kula
1995/1996
Mała Kryształowa Kula
1997/1998
2. miejsce
1996/1997
3. miejsce
1991/1992
Puchar Świata (Kombinacja)
2. miejsce
1997/1998
Zakończenie kariery: 1999 r.

Katja Seizinger (ur. 10 maja 1972 w Datteln) – niemiecka narciarka alpejska reprezentująca tzw. Niemcy Zachodnie jak i państwo zjednoczone, pięciokrotna medalistka olimpijska, wielokrotna medalistka mistrzostw świata juniorów i seniorów, a także dwukrotna zdobywczyni Pucharu Świata.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy sukces w karierze Katja Seizinger osiągnęła w 1986 roku, kiedy zwyciężyła w slalomie gigancie w ramach organizowanych dla dzieci zawodów Trofeo Topolino[1]. Trzy lata później wywalczyła dwa medale na mistrzostwach świata juniorów w Aleyska. Najpierw zajęła drugie miejsce w supergigancie, przegrywając tylko z Austriaczką Sabine Ginther. Dwa dni później zajęła trzecie miejsce w gigancie, w którym lepsze były jedynie Kimberly i Krista Schmidinger z USA. Parę miesięcy później, 24 listopada 1989 roku w Park City zadebiutowała w zawodach Pucharu Świata, zajmując 44. miejsce w gigancie. Pierwsze punkty wywalczyła już 10 grudnia 1989 roku w Steamboat Springs, zajmując piętnaste miejsce w kombinacji. W sezonie 1989/1990 punktowała jeszcze trzykrotnie, w tym 11 lutego 1990 roku w Meribel po raz pierwszy stanęła na podium zawodów tego cyklu, zajmując drugie miejsce w supergigancie. Rozdzieliła tam na podium Francuzkę Carole Merle i Marię Walliser ze Szwajcarii. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 44. miejsce. W marcu 1990 roku startowała na mistrzostwach świata juniorów w Zinal, gdzie zdobyła cztery medale. W zjeździe, gigancie i kombinacji była druga, a w supergigancie okazała się najlepsza.

Sezon 1990/1991 zaczęła od zajęcia czwartego miejsca w zjeździe 21 grudnia 1990 roku w Morzine. W kolejnych startach wielokrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, jednak nie udało się jej stanąć na podium. W klasyfikacji generalnej była piętnasta, a w klasyfikacji supergiganta zajęła czwarte miejsce. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku brała udział w mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, zajmując między innymi piąte miejsce w zjeździe i kombinacji. Pierwszy medal wśród seniorek wywalczyła podczas odbywających się rok później igrzysk olimpijskich w Albertville, gdzie zajęła trzecie miejsce w supergigancie. Przegrała tam tylko z Włoszką Deborą Compagnoni i Carole Merle. Na tej samej imprezie Seizinger zajęła także czwarte miejsce w zjeździe, przegrywając walkę o podium z Austriaczką Veroniką Wallinger o 0,03 sekundy. Po zjeździe do kombinacji Niemka zajmowała trzecie miejsce, tracąc do prowadzącej Petry Kronberger o 0,58 sekundy. Nie ukończyła jednak slalomu i ostatecznie nie była klasyfikowana. W zawodach pucharowych sześciokrotnie plasowała się na podium, przy czym odniosła cztery zwycięstwa: 7 grudnia w Santa Caterina wygrała supergiganta, a 11 stycznia w Schruns, 25 stycznia w Morzine i 7 marca 1992 roku w Vail wygrywała zjazdy. Dzięki temu sezon 1991/1992 ukończyła na trzecim miejscu, za Kronberger i Merle. Trzecia była także w klasyfikacji supergiganta, a w zjeździe wywalczyła Małą Kryształową Kulę. Od tego czasu w każdym kolejnym sezonie stawała na podium klasyfikacji generalnej.

Przez dwa kolejne sezony Niemka zwyciężała w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta, zajmując ponadto drugie miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1992/1993 i trzecie w sezonie 1993/1994. Do zwycięstwa w sezonie 1992/1993 Niemce zabrakło 20 punktów. W tym czasie wielokrotnie stawała na podium zawodów PŚ, odnosząc jedenaście zwycięstw: 20 grudnia 1992 roku w Lake Louise, 20 marca 1993 roku w Åre, 15 stycznia 1994 roku w Cortina d'Ampezzo i 9 marca 1994 roku w Mammoth Mountain wygrywała supergiganta, 20 marca 1993 roku w Vemdalen zwyciężyła w gigancie, a 15 stycznia 1993 roku w Cortina d’Ampezzo, 26 lutego w Veysonnaz, 3 marca 1993 roku w Morzine, 14 stycznia 1994 roku w Cortina d’Ampezzo, 6 marca w Whistler i 16 marca w Vail była najlepsza w zjeździe. W lutym 1993 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Morioce, zdobywając złoty medal w supergigancie. W zawodach tych o 0,12 sekundy wyprzedziła Sylvię Eder z Austrii, a o 0,55 sekundy pokonała Norweżkę Astrid Lødemel. Trzy dni wcześniej była czwarta w zjeździe, przegrywając brązowy medal o 0,05 sekundy z Austriaczką Anją Haas. Podczas rozgrywanych rok później igrzysk olimpijskich w Lillehammer wystartowała w czterech z pięciu konkurencji, jednak ukończyła tylko bieg zjazdowy. Wywalczyła za to złoty medal wyprzedzając Picabo Street z USA i Włoszkę Isolde Kostner. Po zjeździe do kombinacji Seizinger zajmowała pierwsze miejsce, z przewagą blisko sekundy nad Street. Podobnie jednak jak dwa lata wcześniej Niemka nie ukończyła slalomu i nie była klasyfikowana.

W sezonie 1994/1995 dziewięć razy stanęła na podium zawodów Pucharu Świata, jednak tylko dwukrotnie na najwyższym stopniu: 11 grudnia 1994 roku w Lake Louise i 19 marca 1995 roku w Bormio wygrywała supergiganta. W tej samej konkurencji w najlepszej trójce plasowała się jeszcze dwa razy, a w zjeździe dokonała tego pięciokrotnie. Ostatecznie w klasyfikacji supergiganta zdobyła Małą Kryształową Kulę, a w zjeździe była trzecia za Picabo Street i jej rodaczką, Hilary Lindh. W klasyfikacji generalnej zajęła tym razem drugie miejsce, zaledwie sześć punktów za Szwajcarką Vreni Schneider. W sezonie 1995/1996 została pierwszą od 20 lat niemiecką zawodniczką, która zwyciężyła w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata (w sezonie 1975/1976 najlepsza była Rosi Mittermaier). Na podium stawała trzynaście razy, w tym siedmiokrotnie zwyciężając: 5 grudnia w Sankt Anton i 3 lutego w Val d’Isère wygrywała zjazd, 6 stycznia w Mariborze i 9 marca w Kvitfjell, była najlepsza w gigancie, a 13 stycznia w Garmisch-Partenkirchen oraz 2 i 4 lutego 1996 roku w Val d’Isère zwyciężała w supergigancie. Wyniki te dały jej czwarte z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji supergiganta oraz drugie miejsca w klasyfikacjach zjazdu i giganta. Z mistrzostw świata w Siera Nevada w 1996 roku wróciła ze srebrnym medalem zdobytym w zjeździe. W zawodach tych wyprzedziła ją tylko Picabo Street, a trzecia była Hilary Lindh. Niemka była też piąta w gigancie i kombinacji.

Kolejne dwa medale zdobyła na mistrzostwach świata w Sestriere w 1997 roku. Najpierw zajęła drugie miejsce w supergigancie, rozdzielając na podium Isolde Kostner i swą rodaczkę Hilde Gerg. Parę dni później srebrny medal zdobyła także w kombinacji, w której o 0,04 sekundy lepsza była Renate Götschl z Austrii. Rywalizację pucharową w sezonie 1996/1997 Niemka zaczęła od zwycięstwa w gigancie 26 października 1996 roku w Sölden. Następnie na podium stawała jeszcze czternaście razy, odnosząc trzy kolejne zwycięstwa: 30 listopada w Lake Louise wygrała zjazd, a 7 marca w Mammoth Mountain i 13 marca 1997 roku w Vail zwyciężała w supergigancie. Sezon ten Seizinger ukończyła na drugim miejscu w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach giganta i supergiganta. Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1997/1998, kiedy po raz drugi wywalczyła Kryształową Kulę, zdobywając 1655 punktów. Na podium nie stawała równie często co rok wcześniej, za to odniosła osiem zwycięstw: 29 listopada w Mammoth Mountain w supergigancie, w dniach 4-6 grudnia w Lake Louise dwukrotnie w zjeździe i raz w supergigancie, w dniach 17-18 grudnia w Val d’Isère w zjeździe i supergigancie, 24 stycznia w Cortina d’Ampezzo w supergigancie oraz 31 stycznia 1998 roku w Åre w zjeździe. Zwycięstwo z końca stycznia było jej ostatnim pucharowym triumfem. Ostatnie podium w zawodach tego cyklu wywalczyła tego samego dnia, zajmując trzecie miejsce w kombinacji. Niemka zwyciężyła w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta, a w klasyfikacji kombinacji była druga za Hilde Gerg.

Ostatnie sukcesy osiągała podczas igrzysk olimpijskich w Nagano w 1998 roku, gdzie w czterech startach zdobyła trzy medale. Najpierw zdobyła złoty medal w zjeździe, wyprzedzając Pernillę Wiberg ze Szwecji i Francuzkę Florence Masnadę. Została tym samym pierwszą narciarką w historii, która obroniła tytuł mistrzyni olimpijskiej w tej konkurencji[2]. Następnie zdobyła złoty medal w kombinacji, uzyskując najlepszy czas w zjeździe i piąty czas w slalomie. Ostatecznie wyprzedziła dwie rodaczki Martinę Ertl i Hilde Gerg. Był to czwarty przypadek w historii igrzysk olimpijskich, kiedy całe podium w narciarstwie alpejskim zajęli reprezentanci jednego kraju (Austriacy w gigancie na ZIO 1956, Austriaczki w zjeździe na ZIO 1964 i Norwegowie w kombinacji na ZIO 1994). Zajęła także trzecie miejsce w gigancie, ulegając tylko Compagnoni i Austriaczce Alexandrze Meissnitzer.

Na treningu w czerwcu 1998 roku w Schnalstal Seizinger doznała wypadku, w wyniku którego uszkodziła oba kolana oraz złamała nogę. Wkrótce przeszła operację ścięgien, jednak rehabilitacja miała potrwać co najmniej sześć miesięcy. 23 kwietnia 1999 roku Niemka ogłosiła zakończenie kariery. Następnie ukończyła studia na kierunku ekonomii, pracowała także jako komentatorka dla niemieckiej telewizji[3].

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw kraju, w tym trzy złote: w supergigancie w latach 1989 i 1996 oraz gigancie w 1998 roku. Była także wybierana sportsmenką roku w Niemczech w latach 1994, 1996 i 1998.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF 13 lutego 1992 Francja Albertville Kombinacja 2,55 pkt – Austria Petra Kronberger
4. 15 lutego 1992 Francja Albertville Zjazd 1:52,55 +0,12 Kanada Kerrin Lee-Gartner
3. 18 lutego 1992 Francja Albertville Supergigant 1:21,22 +1,57 Włochy Deborah Compagnoni
8. 19 lutego 1992 Francja Albertville Gigant 2:12,74 +2,22 Szwecja Pernilla Wiberg
DNF 15 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Supergigant 1:22,15 – Stany Zjednoczone Diann Roffe
1. 19 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Zjazd 1:35,93 – –
DNF2 21 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Kombinacja 3:05,16 – Szwecja Pernilla Wiberg
DNF2 24 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Gigant 2:30,97 – Włochy Deborah Compagnoni
6. 11 lutego 1998 Japonia Nagano Supergigant 1:18,02 +0,42 Stany Zjednoczone Picabo Street
1. 16 lutego 1998 Japonia Nagano Zjazd 1:29,89 – –
1. 17 lutego 1998 Japonia Nagano Kombinacja 2:40,74 – –
3. 20 lutego 1998 Japonia Nagano Gigant 2:50,59 +2,02 Włochy Deborah Compagnoni

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
5. 26 stycznia 1991 Austria Saalbach Zjazd 1:29,12 +0,77 Austria Petra Kronberger
20.[4] 29 stycznia 1991 Austria Saalbach Supergigant 1:08,72 +2,45 Austria Ulrike Maier
5. 31 stycznia 1991 Austria Saalbach Kombinacja 26,45 pkt +22,09 pkt Szwajcaria Chantal Bournissen
DNF[5] 5 lutego 1993 Japonia Morioka Kombinacja 3,39 pkt – Niemcy Miriam Vogt
12. 10 lutego 1993 Japonia Morioka Gigant 2:17,59 +2,78 Francja Carole Merle
4. 11 lutego 1993 Japonia Morioka Zjazd 1:27,38 +0,51 Kanada Kate Pace
1. 14 lutego 1993 Japonia Morioka Supergigant 1:33,52 – –
DNF1 12 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Supergigant 1:21,00 – Włochy Isolde Kostner
2. 18 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Zjazd 1:54,06 +0,57 Stany Zjednoczone Picabo Street
5. 19 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Kombinacja 3:19,68 +3,14 Szwecja Pernilla Wiberg
5. 22 lutego 1996 Hiszpania Sierra Nevada Gigant 2:10,74 +1,18 Włochy Deborah Compagnoni
5. 9 lutego 1997 Włochy Sestriere Gigant 2:39,19 +2,06 Stany Zjednoczone Hilary Lindh
2. 11 lutego 1997 Włochy Sestriere Supergigant 1:23,50 +0,08 Włochy Isolde Kostner
5. 15 lutego 1997 Włochy Sestriere Zjazd 1:41,18 +0,57 Stany Zjednoczone Hilary Lindh
2. 15 lutego 1997 Włochy Sestriere Kombinacja 3:03,38 +0,04 Włochy Isolde Kostner

Mistrzostwa świata juniorów[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
8. 5 kwietnia 1989 Stany Zjednoczone Aleyska Zjazd 1:31,91 +1,53 Austria Sabine Ginther
2. 6 kwietnia 1989 Stany Zjednoczone Aleyska Supergigant 1:20,69 +0,66 Austria Sabine Ginther
3. 8 kwietnia 1989 Stany Zjednoczone Aleyska Gigant 2:09,19 +0,77 Stany Zjednoczone Kimberly Schmidinger
2. 21 marca 1990 Szwajcaria Zinal Zjazd 1:25,48 +0,53 Swietłana Gładyszewa
1. 22 marca 1990 Szwajcaria Zinal Supergigant 1:10,12 – –
2. 23 marca 1990 Szwajcaria Zinal Gigant 2:23,17 +0,08 Austria Manuela Umele
16. 24 marca 1990 Szwajcaria Zinal Slalom 1:06,79 +6,22 Szwajcaria Katrin Neuenschwander
2. 24 marca 1990 Szwajcaria Zinal Kombinacja ? ? Szwajcaria Katrin Neuenschwander

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce   Razem  
1989/1990 - - 1 1
1990/1991 - - - 0
1991/1992 4 1 2 7
1992/1993 6 2 2 10
1993/1994 5 2 2 9
1994/1995 2 3 4 9
1995/1996 7 3 3 13
1996/1997 4 5 6 15
1997/1998 8 3 1 12
suma 36 18 22 76

Zwycięstwa w zawodach[edytuj | edytuj kod]

  1. Włochy Santa Caterina – 7 grudnia 1991 (supergigant)
  2. Austria Schruns – 11 stycznia 1992 (zjazd)
  3. Francja Morzine – 25 stycznia 1992 (zjazd)
  4. Stany Zjednoczone Vail – 7 marca 1992 (zjazd)
  5. Kanada Lake Louise – 20 grudnia 1992 (supergigant)
  6. Włochy Cortina d'Ampezzo – 15 stycznia 1993 (zjazd)
  7. Szwajcaria Veysonnaz – 26 lutego 1993 (zjazd)
  8. Francja Morzine – 3 marca 1993 (zjazd)
  9. Szwecja Vemdalen – 20 marca 1993 (gigant)
  10. Szwecja Åre – 20 marca 1993 (supergigant)
  11. Włochy Cortina d'Ampezzo – 14 stycznia 1994 (zjazd)
  12. Włochy Cortina d'Ampezzo – 15 stycznia 1994 (supergigant)
  13. Kanada Whistler – 6 marca 1994 (zjazd)
  14. Stany Zjednoczone Mammoth Mountain – 9 marca 1994 (supergigant)
  15. Stany Zjednoczone Vail – 16 marca 1994 (zjazd)
  16. Kanada Lake Louise – 11 grudnia 1994 (supergigant)
  17. Włochy Bormio – 9 marca 1995 (supergigant)
  18. Austria Sankt Anton – 5 grudnia 1995 (zjazd)
  19. Słowenia Maribor – 6 stycznia 1996 (gigant)
  20. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 13 stycznia 1996 (supergigant)
  21. Francja Val d’Isère – 2 lutego 1996 (supergigant)
  22. Francja Val d’Isère – 3 lutego 1996 (zjazd)
  23. Francja Val d’Isère – 4 lutego 1996 (supergigant)
  24. Norwegia Kvitfjell – 9 marca 1996 (gigant)
  25. Austria Sölden – 26 października 1996 (gigant)
  26. Kanada Lake Louise – 30 listopada 1996 (zjazd)
  27. Stany Zjednoczone Mammoth Mountain – 7 marca 1997 (supergigant)
  28. Stany Zjednoczone Vail – 13 marca 1997 (supergigant)
  29. Stany Zjednoczone Mammoth Mountain – 29 listopada 1997 (supergigant)
  30. Kanada Lake Louise – 4 grudnia 1997 (zjazd)
  31. Kanada Lake Louise – 5 grudnia 1997 (zjazd)
  32. Kanada Lake Louise – 6 grudnia 1997 (supergigant)
  33. Francja Val d’Isère – 17 grudnia 1997 (zjazd)
  34. Francja Val d’Isère – 18 grudnia 1997 (supergigant)
  35. Włochy Cortina d'Ampezzo – 24 stycznia 1998 (supergigant)
  36. Szwecja Åre – 31 stycznia 1998 (zjazd)

Pozostałe miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

  1. Francja Meribel – 11 lutego 1990 (supergigant) – 2. miejsce
  2. Włochy Santa Caterina – 14 grudnia 1991 (zjazd) – 2. miejsce
  3. Kanada Panorama – 14 marca 1992 (zjazd) – 3. miejsce
  4. Kanada Lake Louise – 19 grudnia 1992 (zjazd) – 2. miejsce
  5. Włochy Cortina d'Ampezzo – 9 stycznia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
  6. Francja Morzine – 7 marca 1993 (supergigant) – 2. miejsce
  7. Norwegia Hafjell – 15 marca 1993 (gigant) – 3. miejsce
  8. Francja Tignes – 4 grudnia 1993 (zjazd) – 2. miejsce
  9. Austria Flachau – 22 grudnia 1993 (supergigant) – 3. miejsce
  10. Słowenia Maribor – 21 marca 1994 (gigant) – 3. miejsce
  11. Stany Zjednoczone Vail – 17 marca 1994 (supergigant) – 2. miejsce
  12. Stany Zjednoczone Vail – 2 grudnia 1994 (zjazd) – 3. miejsce
  13. Kanada Lake Louise – 9 grudnia 1994 (zjazd) – 3. miejsce
  14. Austria Haus – 7 stycznia 1995 (supergigant) – 2. miejsce
  15. Austria Flachau – 10 stycznia 1995 (supergigant) – 2. miejsce
  16. Włochy Cortina d'Ampezzo – 20 stycznia 1995 (zjazd) – 3. miejsce
  17. Włochy Cortina d'Ampezzo – 22 stycznia 1995 (zjazd) – 3. miejsce
  18. Szwecja Åre – 17 lutego 1995 (zjazd) – 2. miejsce
  19. Stany Zjednoczone Vail – 16 listopada 1995 (supergigant) – 2. miejsce
  20. Kanada Lake Louise – 3 grudnia 1995 (zjazd) – 2. miejsce
  21. Słowenia Maribor – 5 stycznia 1996 (gigant) – 3. miejsce
  22. Włochy Cortina d'Ampezzo – 21 stycznia 1996 (gigant) – 3. miejsce
  23. Norwegia Kvitfjell – 6 marca 1996 (zjazd) – 3. miejsce
  24. Norwegia Kvitfjell – 7 marca 1996 (supergigant) – 2. miejsce
  25. Stany Zjednoczone Park City – 21 listopada 1996 (gigant) – 3. miejsce
  26. Stany Zjednoczone Vail – 7 grudnia 1996 (zjazd) – 2. miejsce
  27. Francja Val d’Isère – 12 grudnia 1996 (supergigant) – 2. miejsce
  28. Austria Bad Kleinkirchheim – 12 stycznia 1997 (supergigant) – 3. miejsce
  29. Niemcy Zwiesel – 18 stycznia 1997 (gigant) – 3. miejsce
  30. Włochy Cortina d'Ampezzo – 23 stycznia 1997 (zjazd) – 3. miejsce
  31. Włochy Cortina d'Ampezzo – 25 stycznia 1997 (supergigant) – 3. miejsce
  32. Włochy Cortina d'Ampezzo – 26 stycznia 1997 (gigant) – 2. miejsce
  33. Stany Zjednoczone Vail – 12 marca 1997 (zjazd) – 2. miejsce
  34. Stany Zjednoczone Vail – 15 marca 1997 (gigant) – 2. miejsce
  35. Stany Zjednoczone Vail – 16 marca 1997 (slalom) – 3. miejsce
  36. Francja Val d’Isère – 20 grudnia 1997 (kombinacja) – 2. miejsce
  37. Włochy Bormio – 10 stycznia 1998 (gigant) – 2. miejsce
  38. Austria Altenmarkt – 18 stycznia 1998 (zjazd) – 2. miejsce
  39. Włochy Cortina d'Ampezzo – 25 stycznia 1998 (gigant) – 2. miejsce
  40. Szwecja Åre – 31 stycznia 1998 (kombinacja) – 3. miejsce

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Trofeo Topolino: Albo d'Oro. trofeotopolino.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (wł.).
  2. ↑ Olympic.org: Katja Seizinger – 1st Skier to Defend Downhill Title (ang.)
  3. ↑ ESPN.com: Katja Seizinger (ang.)
  4. ↑ alpineskiworld.net: 29.01.1991. Saalbach Super-G, women (ang.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 04-05.02.1993. Morioka Alpine Combined, women (ang.)
Mistrzynie olimpijskie w narciarstwie alpejskim w zjeździe

Mistrzynie olimpijskie w narciarstwie alpejskim w kombinacji

Mistrzynie świata w narciarstwie alpejskim w supergigancie
Zdobywczynie Pucharu Świata w narciarstwie alpejskim
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katja_Seizinger&oldid=70323360”