Katarzyna Bachleda-Curuś – Wikipedia, wolna encyklopedia

Katarzyna Bachleda-Curuś
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1980
Sanok

Informacje klubowe
Klub

SKŁ Górnik Sanok (1994–2003)
AZS Zakopane (2003–2007)
LKS Poroniec Poronin (od 2007)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
srebro Soczi 2014 Drużynowo
brąz Vancouver 2010 Drużynowo
Mistrzostwa świata
srebro Soczi 2013 drużynowo
Uniwersjada
złoto Turyn 2007 1500 m
srebro Turyn 2007 3000 m
brąz Innsbruck 2005 1000 m
brąz Turyn 2007 1000 m
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Katarzyna Anna Bachleda-Curuś, z domu Wójcicka, primo voto Wójcicka-Trzebunia (ur. 1 stycznia 1980 w Sanoku) – polska łyżwiarka szybka, pięciokrotna olimpijka, dwukrotna medalistka olimpijska.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Katarzyna Bachleda-Curuś (druga z prawej) po zdobyciu drużynowego brązowego medalu na ZIO 2010
Katarzyna Bachleda-Curuś podczas MŚ na dystansach 2013 w Soczi
Katarzyna Bachleda-Curuś odznaczona Orderem Odrodzenia Polski w 2010 przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego

Urodziła się 1 stycznia 1980 w Sanoku[1]. Jest jedną z trzech córek Renaty i Jana Wójcickich[2][3]. Absolwentka Szkoły Podstawowej nr 4 w Sanoku z 1995[4][5] i I Liceum Ogólnokształcącego im. Komisji Edukacji Narodowej w Sanoku z 1999[6]. W 2001 podjęła studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie[7][8].

Jest wychowanką trenera Marka Drwięgi w klubie SKŁ Górnik Sanok, którego barwy reprezentowała w latach 1994–2003 (w tym czasie zdobyła łącznie 74 medali: 46 złotych, 9 srebrnych i 19 brązowych)[9]. Ponadto była trenowana przez Wiesława Ucznia oraz w kadrze narodowej przez Wiesława Kmiecika[10]. Później w latach 2003–2007 reprezentowała barwy AZS Zakopane. Obecnie jest zawodniczką LKS Poroniec Poronin, a jej trenerem jest Krzysztof Niedźwiedzki[11].

Uczestniczyła w zimowych igrzysk olimpijskich w Salt Lake City 2002 (zajęła dwa razy 26. miejsce na dystansach 1500 m i 3000 m), Turynie 2006 (zajęła 8. miejsce na 1000 m, 11. miejsce na 1500 m, 10. miejsce na 3000 m i 16. miejsce na 5000 m), w Vancouver 2010, gdzie zajęła 15. miejsce w biegu na 1500 m, 31. miejsce w biegu na 1000 m oraz 27 lutego 2010 zdobyła brązowy medal w biegu drużynowym na dystansie 2400 wraz z Katarzyną Woźniak i Luizą Złotkowską. W decydującym boju o brązowy medal Polki pokonały Amerykanki[12][13]. Cztery lata później weszła w skład polskiej ekipy narodowej w ZIO Soczi 2014. W biegu na 3000 m została zdyskwalifikowana za błąd techniczny w postaci przekroczenia linii w biegu[14], w biegu na 1500 m zajęła 6. miejsce (najwyższa lokata wśród startujących Polek), zaś w biegu drużynowym zdobyła srebrny medal olimpijski wraz z Katarzyną Woźniak, Luizą Złotkowską i Natalią Czerwonką.

Została pierwszym sportowcem pochodzącym z Sanoka i wychowankiem klubu z tego miasta, który wystąpił na igrzyskach olimpijskich[15][16][17] i jednocześnie wywalczył medal na tych zawodach.

Na mistrzostwach świata osiągnęła następujące wyniki:

  • 2000 – 1000 m, 23. miejsce; 3000 m, 19. miejsce
  • 2001 – 3000 m, 20. miejsce, 5000 m, 15. miejsce
  • 2004 – 1500 m, 10. miejsce; 3000 m, 13. miejsce
  • 2005 – 1500 m, 9. miejsce; 3000 m, 9. miejsce; 5000 m, 10. miejsce
  • 2008 – 1500 m, 8. miejsce
  • 2009 – 1500 m, 5. miejsce

W mistrzostwach Europy w wieloboju najwyższe 8. miejsce zajęła w 2008 w Kołomnej.

Na zimowej uniwersjadzie w 2005 (Innsbruck) zajęła 4. miejsce na 1500 m. Na uniwersjadzie w 2007 (Turyn) zdobyła złoty medal na 1500 m oraz srebro na 3000 m.

13 grudnia 2009 ujawniła w wywiadzie dla holenderskiej telewizji NOS, że podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006 w Turynie zaoferowano jej około 50 tysięcy euro w zamian za wycofanie się z biegu na dystansie 5000 m[18]. Propozycja łapówki wyszła od holenderskiej trenerki Ingrid Paul, której podopieczna Gretha Smit (srebrna medalistka na tym dystansie z Salt Lake City) nie zakwalifikowała się do zawodów i była pierwsza na liście rezerwowej. Katarzyna Wójcicka (Bachleda-Curuś), która początkowo nie planowała startu na tym dystansie, odmówiła i wystąpiła w biegu zajmując 16. miejsce[19].

Wielokrotnie zdobywała mistrzostwo Polski na wszystkich dystansach, w wieloboju i wieloboju sprinterskim. Należy do niej większość aktualnych rekordów polskich w łyżwiarstwie szybkim wśród kobiet.

W sezonie 2010/2011 nie startowała z uwagi na kontuzję i macierzyństwo[20][21][22].

7 grudnia 2013 w zawodach Puchar Świata w sezonie 2013/2014 rozegranych w Berlinie zajęła 2. miejsce w wyścigu na 1500 m; było to jej pierwsze w karierze miejsce na podium w tym cyklu[23].

W dniu 7 grudnia 2018 ogłosiła zakończenie kariery zawodniczej[24][25].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

29 czerwca 2002 w kościele Przemienienia Pańskiego w Sanoku zawarła związek małżeński z Michałem Trzebunią (także panczenista, medalista mistrzostw Polski)[2][26]. W 2009 jej drugim mężem został Jakub Bachleda-Curuś[3][27][28], z którym ma córki Hannę (ur. 2011)[29][30] i Zofię (ur. 2015)[31].

Została członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku[32].

W 2013 została ambasadorką kampanii firmy Procter & Gamble pt. „Dziękuję Ci, mamo...”, w której wystąpiła wraz ze swoją matką, Renatą Wójcicką[33][34].

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Nagrody
Odznaczenia
Wyróżnienia
  • Czwarte miejsce w plebiscycie na najpopularniejszego sportowca województwa krośnieńskiego, organizowanym przez czasopismo „Podkarpacie” za rok 1997[48].
  • Drugie miejsce w plebiscycie dla najpopularniejszego sportowca Sanoka: za rok 1997[49], za rok 2000[50].
  • Pierwsze miejsce w plebiscycie dla najpopularniejszego sportowca Sanoka: za rok 1998[51][52], za rok 1999[53]
  • Trzecie miejsce w plebiscycie dla najpopularniejszego sportowca Sanoka: za rok 2001[54]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Katarzyna Wójcicka-Bachleda-Curuś. [dostęp 2010-02-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-16)].
  2. ↑ a b Jolanta Ziobro. Kasia w welonie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 30 (559), s. 4, 26 lipca 2002. 
  3. ↑ a b Dorota Mękarska: Upadki i wzloty, czyli droga Katarzyny Bachledy-Curuś do olimpijskiego medalu. nowiny24.pl, 9 marca 2010. [dostęp 2018-07-19].
  4. ↑ Współcześni absolwenci Gimnazjum nr 2 im. Królowej Zofii w Sanoku. gimnazjum2.sanok.prox.pl. [dostęp 2012-01-01].
  5. ↑ Komitet honorowy budowy sali gimnastycznej przy Gimnazjum nr 2 im. Królowej Zofii w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”, s. 7, Nr 5 (1154) z 31 stycznia 2014. 
  6. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2012-01-01].
  7. ↑ Kasia jak Fortuna. „Tygodnik Sanocki”. Nr 4 (533), s. 1, 25 stycznia 2002. 
  8. ↑ Bartosz Błażewicz. Magiczne dwie minuty. „Tygodnik Sanocki”. Nr 11 (540), s. 4, 15 marca 2002. 
  9. ↑ Grzegorz Michalewski, Sanocki Klub Łyżwiarski Górnik. Sekcja łyżwiarstwa szybkiego. Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej, Rocznik nr 9, Sanocki sport, Sanok 2009, s. 151.
  10. ↑ Piotr Wacławski. 20 lat Górnika (dokończenie). „Tygodnik Sanocki”. Nr 5 (430), s. 17, 4 lutego 2000. 
  11. ↑ Katarzyna Bachleda-Curuś. igrzyska24.pl, 3 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-31].
  12. ↑ Polki zdobyły brąz w łyżwiarstwie szybkim. sport.pl, 27 lutego 2010. [dostęp 2010-02-27].
  13. ↑ Brązowy medal panczenistek!. sportowefakty.wp.pl, 27 grudnia 2010. [dostęp 2014-01-31].
  14. ↑ Dyskwalifikacja Bachledy-Curuś, złoto Wuest. przegladsportowy.pl, 9 lutego 2014. [dostęp 2014-02-10].
  15. ↑ Trzymamy kciuki. „Tygodnik Sanocki”. Nr 6 (535), s. 1, 11, 81 lutego 2002. 
  16. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 425, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  17. ↑ Waldemar Och. Kalendarium sanockie 2005-2010. „Rocznik Sanocki”. Tom X, s. 264, 2011. 
  18. ↑ Bachleda - Curuś o próbie przekupstwa: Nie sprzedałam duszy. przegladsportowy.pl, 16 grudnia 2009. [dostęp 2014-01-31].
  19. ↑ Olimpijski skandal, Holendrzy chcieli "podkupić" Polską zawodniczkę
  20. ↑ Bachleda-Curuś robi przerwę - kontuzja i ... macierzyństwo. sportowefakty.wp.pl, 7 października 2010. [dostęp 2014-01-31].
  21. ↑ Złotkowska, Bachleda-Curuś, Woźniak i Czerwonka znów trenują razem. eurosport.onet.pl, 8 października 2011. [dostęp 2014-01-31].
  22. ↑ Matki, żony i dzieciaki. eurosport.onet.pl, 9 kwietnia 2011. [dostęp 2014-01-31].
  23. ↑ PŚ w Berlinie: znakomity występ Katarzyny Bachledy-Curuś. eurosport.onet.pl, 7 grudnia 2013. [dostęp 2014-01-31].
  24. ↑ Oświadczenie. instagram.com, 2018-12-07. [dostęp 2018-12-10].
  25. ↑ Katarzyna Bachleda-Curuś zakończyła karierę. pzls.pl, 2018-12-07. [dostęp 2018-12-10].
  26. ↑ Marian Struś: Trzymajcie za mnie kciuki. nowiny24.pl, 2004-01-06. [dostęp 2018-01-07].
  27. ↑ Wojciech Staszewski: Kurde, mam siłę!. wysokieobcasy.pl, 2010-03-26. [dostęp 2018-07-19].
  28. ↑ Radość w Zakopanem. Mąż pani Kasi: To jest wypłata za 18 lat pracy. z-ne.pl, 1 marca 2010. [dostęp 2014-01-31].
  29. ↑ Ciąża i rodzicielstwo polskich sportsmenek. onet.pl, 24 maja 2013. [dostęp 2014-01-31].
  30. ↑ Po urodzeniu dziecka wróciła na tor. Tak mocna nie była nigdy wcześniej. dziennikpolski24.pl, 3 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-31].
  31. ↑ Edyta Kowalczyk: Katarzyna Bachleda-Curuś – mama na dwa etaty. przegladsportowy.pl, 2016-11-15. [dostęp 2017-12-19].
  32. ↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. dziennik.pl, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-21].
  33. ↑ Polscy sportowcy w zimowej kampanii P&G „Dziękuję Ci, Mamo”. wirtualnemedia.pl, 2013-10-30. [dostęp 2017-12-19].
  34. ↑ Dziękuję Ci, mamo.... olimpijski.pl, 2013-11-06. [dostęp 2017-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-22)].
  35. ↑ Nagrody Rady Miasta za rok 1996 wręczone. „Tygodnik Sanocki”. Nr 30 (298), s. 1, 3, 25 lipca 1997. 
  36. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”, s. 339, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  37. ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 536-537, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  38. ↑ Jolanta Ziobro. Przyznano nagrody miasta. „Tygodnik Sanocki”. Nr 20 (445), s. 1, 19 maja 2000. 
  39. ↑ Nagrody wręczone. „Tygodnik Sanocki”. Nr 25 (450), s. 1, 23 czerwca 2000. 
  40. ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 539-540, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  41. ↑ Bogdan Roczniak. Powiatowe nagrody. „Tygodnik Sanocki”. Nr 48 (525), s. 2, 30 listopada 2001. 
  42. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 422, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  43. ↑ Wielka Honorowa Nagroda Sportowa
  44. ↑ M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 571.
  45. ↑ Ordery i odznaczenie za olimpijskie medale. prezydent.pl, 27 marca 2010. [dostęp 2014-04-03].
  46. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 656.
  47. ↑ Odznaczenia dla medalistów olimpijskich i trenerów. prezydent.pl, 3 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-03].
  48. ↑ Bartosz Błażewicz. Demkowicz po raz drugi. Podkarpacie znaczy Sanok. „Tygodnik Sanocki”. Nr 9 (329), s. 11, 27 lutego 1998. 
  49. ↑ Bartosz Błażewicz. Finał IV Plebiscytu „Dziesiątka '97”. Powrót „Dymka”. „Tygodnik Sanocki”. Nr 10 (330), s. 1, 6, 6 marca 1998. 
  50. ↑ Redakcja. VII Tygodnika Sanockiego – Złota Dziesiątka 2000. „Tygodnik Sanocki”. Nr 10 (487), s. 4, 9 marca 2001. 
  51. ↑ Mistrzyni przed hokeistami. Pogromczyni hokeistów. Dziesiątka '98. „Tygodnik Sanocki”. Nr 8 (380), s. 1, 8-9, 19 lutego 1999. 
  52. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”, s. 354, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  53. ↑ Grzegorz Boczar. Złota Wójcicka. Katarzyna Wójcicka na czele Złotej Dziesiątki '99. „Tygodnik Sanocki”. Nr 10 (435), s. 1, 6-7, 10 marca 2000. 
  54. ↑ Czesław Skrobała. Ich troje, czyli dwa plus jeden. Złota Dziesiąta 2001. „Tygodnik Sanocki”. Nr 10 (539), s. 1, 10, 8 marca 2002. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Polscy medaliści na zimowych igrzyskach olimpijskich
Złoto
1972
Wojciech Fortuna (skoki narciarskie)
2010
Justyna Kowalczyk (biegi narciarskie)
2014
Zbigniew Bródka (łyżwiarstwo szybkie)
Justyna Kowalczyk (biegi narciarskie)
Kamil Stoch (skoki narciarskie) (dwukrotnie)
2018
Kamil Stoch (skoki narciarskie)
Srebro
1960
Elwira Seroczyńska (łyżwiarstwo szybkie)
2002
Adam Małysz (skoki narciarskie)
2006
Tomasz Sikora (biathlon)
2010
Justyna Kowalczyk (biegi narciarskie)
Adam Małysz (skoki narciarskie) (dwukrotnie)
2014
drużyna: Katarzyna Bachleda-Curuś – Natalia Czerwonka – Katarzyna Woźniak – Luiza Złotkowska (łyżwiarstwo szybkie)
Brąz:
1956
Franciszek Gąsienica Groń (kombinacja norweska)
1960
Helena Pilejczyk (łyżwiarstwo szybkie)
2002
Adam Małysz (skoki narciarskie)
2006
Justyna Kowalczyk (biegi narciarskie)
2010
Justyna Kowalczyk (biegi narciarskie)
drużyna: Katarzyna Bachleda-Curuś – Katarzyna Woźniak – Luiza Złotkowska (łyżwiarstwo szybkie)
2014
drużyna: Zbigniew Bródka – Konrad Niedźwiedzki – Jan Szymański (łyżwiarstwo szybkie)
2018
drużyna: Stefan Hula – Dawid Kubacki – Maciej Kot – Kamil Stoch (skoki narciarskie)
2022
Dawid Kubacki (skoki narciarskie)

Flaga olimpijska

Polscy medaliści na mistrzostwach świata w olimpijskich dyscyplinach zimowych
Narciarstwo klasyczne
Biegi narciarskie
Złoto
Srebro
Brąz
Skoki narciarskie
Złoto
Srebro
Brąz
Kombinacja norweska
Brąz
Narciarstwo alpejskie
Kombinacja alpejska
Srebro
Brąz
Biathlon
Indywidualnie
Złoto
Srebro
Brąz
Sztafeta/Drużynowo
Srebro
Brąz
Łyżwiarstwo szybkie
Wielobój
Brąz
Wielobój sprinterski
Brąz
Dystanse
Srebro
Brąz
Łyżwiarstwo figurowe
Jazda indywidualna
Brąz
Pary sportowe
Brąz
Short track
Indywidualnie
Srebro
Saneczkarstwo
Jedynki
Złoto
Srebro
Brąz
Dwójki
Złoto
Srebro
Brąz
Snowboarding
Styl alpejski
Złoto
Brąz
Half-pipe
Brąz
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katarzyna_Bachleda-Curuś&oldid=72888165”