Karabin maszynowy Vickers – Wikipedia, wolna encyklopedia

Vickers
Ilustracja
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Vickers

Rodzaj

ciężki karabin maszynowy

Obsługa

8 żołnierzy

Dane techniczne
Kaliber

7,7 mm

Nabój

.303 British (7,7 × 56 mm R)[1]

Taśma nabojowa

taśma parciana mieszcząca 250 nabojów o długości 8,23 m[1]

Wymiary
Długość

1155 mm[1]

Długość lufy

723 mm[1]

Masa
broni

18 kg[1]

Inne
Prędkość pocz. pocisku

600 m/s[1]

Szybkostrzelność teoretyczna

600 strz./min[1]

Zasięg maks.

4000 m

Vickers na stanowisku bojowym w bitwie nad Sommą, lipiec 1916.
Australijscy żołnierze obsługujący karabin maszynowy Vickers podczas wojny koreańskiej, luty 1951.

Karabin maszynowy Vickers (ang. Vickers machine gun lub Vickers gun) – ciężki karabin maszynowy kalibru 0,303 cala (7,7 mm) produkowany przez firmę Vickers.

Historia powstania[edytuj | edytuj kod]

Po wykupieniu firmy Maxim inżynierowie Vickersa zaczęli pracować nad ulepszeniem karabinu maszynowego Maxim[1]. Nowa broń weszła oficjalnie do służby w armii brytyjskiej 26 listopada 1912 i została wycofana ze służby czynnej ponad 50 lat później, 30 marca 1968.

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

W zależności od wersji karabin ważył pomiędzy 11 a 13 kg, a jego podstawa ważyła od 18 do 23 kg. Amunicja była podawana z taśmy, skrzynka amunicyjna z taśmą na 250 naboi ważyła 10 kg. Dodatkowo karabin wymagał około 4,3 l wody na chłodzenie lufy. Jeden karabin był zazwyczaj obsługiwany przez ośmioosobową drużynę żołnierzy – jeden z żołnierzy był strzelcem, jeden podawał amunicję, a reszta pomagała przenosić karabin, skrzynki amunicyjne i części zamienne.

Lufa karabinu była chłodzona przez odparowania (ang. evaporative cooling) – lufę otaczał zbiornik wypełniony wodą, gorąca para ze zbiornika odprowadzana była wężykiem do stojącej nieopodal chłodnicy (zazwyczaj po prostu kanistra, do którego wlano trochę wody na dno)[1].

Cały karabin miał 1,1 m długości, praktyczna szybkostrzelność wynosiła pomiędzy 450 a 600 strzałów na minutę, a zasięg wynosił trochę ponad 4 km. Używał standardowej amunicji brytyjskiej kalibru 0,303 cala (7,7 × 56 mm). Istniała także wersja kalibru 0,5 cala – Vickers 12,7 mm.

Użycie bojowe[edytuj | edytuj kod]

Vickers był niezawodną bronią, bardzo lubianą przez żołnierzy, mógł prowadzić nieustanny ogień nawet przez wiele godzin. Spektakularnym przykładem tego była akcja pod High Wood 24 sierpnia 1916 w czasie bitwy nad Sommą podczas I wojny światowej. 100. Kompania Karabinów Maszynowych (w jej skład wchodziło 10 karabinów Vickers) otrzymała rozkaz nieustannego ostrzału miejsca znajdującego się w odległości 2000 jardów, gdzie, jak podejrzewano, będą zbierali się niemieccy żołnierze w czasie przygotowania do kontrataku. Podczas dwunastogodzinnej akcji żołnierze dwóch kompanii piechoty nieustannie donosili amunicję, wodę i pożywienie dla obsługi karabinów maszynowych, w tym czasie zużyto każdą kroplę wody dostępną w okolicy – włącznie z zawartością wiaderek z latryn, łącznie wymieniono 100 nowych luf i wystrzelono ponad milion sztuk amunicji. Rekordowy Vickers wystrzelił ponad 120 000 naboi i żaden karabin nie zepsuł się w czasie ostrzału.

Od 1916 Vickers używany był także jako uzbrojenie samolotów brytyjskich i francuskich. W tej wersji osłona lufy była przecinana w kilku miejscach tak, że lufa była chłodzona przez przepływ powietrza.

Lotnicze karabiny maszynowe Vickers były używane także w polskim lotnictwie jako typowe uzbrojenie samolotów na przełomie lat 20. i 30. XX wieku, stosowane do II wojny światowej. Używano ich w wersji zsynchronizowanej (wzór E) i obserwatora (wzór F). Nie miały jednak dobrej opinii pod względem jakości. W latach 1933–1937 777 karabinów zmodyfikowano na standardowy nabój 7,92 × 57 mm[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Martin J. Dougherty: Broń strzelecka od roku 1860 do współczesności. Bremen: MAK, 2010, s. 150. ISBN 978-3-939991-73-1.
  2. Andrzej Konstankiewicz, Broń strzelecka Wojska Polskiego 1918-39, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1986, s. 141, ISBN 83-11-07266-3, OCLC 69494630.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]